Voorafgaand
Na onze laatste klusvakantie in december van vorig jaar heeft het in januari flink gesneeuwd in San Pietro. Onze buren Gino en Veronique en Bert en Germa zaten een paar dagen ingesneeuwd en konden niet wegkomen met de auto. Onderstaande foto’s zijn o.a. door hen gemaakt, jammer dat we er niet bij waren. Ook met sneeuw is het prachtig! Toen ze uiteindelijk weer de weg op konden was ons huis een mooi geel baken in een hele witte wereld.
April 2017
Na een week OVD training in Engeland en een paar uurtjes slaap rijden we om 05.00 uur ’s ochtends weg uit Den Haag. Na de traditionele koffiestop met chocolademuffin bij de grens rijden we Duitsland in. Helaas hebben we tot drie keer toe een uur file en komen ’s avonds pas aan bij het Comomeer. In Hotel Asnigo hebben we een kamer met uitzicht op het meer en we kunnen nog net genieten van een mooie zonsondergang.
De volgende ochtend genieten we eerst nog even van het Comomeer en rijden daarna door naar San Pietro. Het is prachtig weer, 18 graden en zonnig. We laden de bus uit en maken het klushuis op orde voor ons verblijf. Er liggen veel dode vliegen en we vinden een dode egel en een dode slang in de kelder. Ook vinden we twee dode vleermuizen. We ruimen alles op, stofzuigen met de bouwzuiger en maken onze slaapplek weer gereed. ’s Avonds genieten we weer van een mooie zonsondergang.
Als we de volgende dag om 06.30 uur opstaan, zien we dat de zon gelijk met ons opstaat, altijd weer een prachtig gezicht.
We boffen maar want het is de rest van de dag prachtig weer, 22 graden en strak blauw en zonnig, en dat voor begin april.
’s Avonds eten we bij onze overbuurman, restaurant Piccolo Ranch, en worden hartelijk ontvangen. Angelo, de chef-kok en eigenaar, maakt sommige gerechten aan de tafeltjes van de gasten klaar en flambeert erop los. Hij roept lachend door de zaak dat dit helemaal nu veilig is omdat er twee Vigili del Fuoco Olandesi bij zijn (oftewel 2 brandweerlieden uit Nederland).
Maandag komt Gabriele, de loodgieter, Peter legt hem uit wat hij hem wil laten doen. Peter wil namelijk ook veel leidingen zelf aanleggen. De boiler wordt naar de kelder verplaatst en de waterontharder (die we zelf al hadden geïnstalleerd) moet alleen nog worden aangesloten op de hoofdwaterleiding. Peter demonteert onze "bouw douchebak" om de nieuwe natuurstenen douchebak te plaatsen. Deze vakantie zullen we verder niet kunnen douchen. Peter "doucht" zich iedere dag met koud water uit de tuinslang maar ik waag me hier niet aan (veel te koud) en was me met het warme water van de wastafel.
Bert komt ons helpen met het aanleggen van elektra buizen. Alle buizen die in de vloer moeten komen moeten er deze week in. Ik ga buiten aan de gang met de bosmaaier, het onkruid op ons perceel van 1400m2 komt op sommige stukken tot heuphoogte en het wordt tijd dat hier iets aan gedaan wordt.
Op woensdag gaan we naar het gemeentehuis in Arcevia om daar te informeren hoe we de afvalheffing moeten betalen. In Italië gaat niets automatisch; je wordt geacht te betalen maar moet hier zelf initiatief in nemen. Het gemeentehuis is een pand met meerdere verdiepingen, er staat geen bewegwijzering, dus vraag ik aan iemand waar we moeten zijn. Op de tweede verdieping is een kantoor met de mevrouw die over de afvalheffing gaat. Ik leg onze situatie uit en we krijgen gereduceerd tarief omdat we er niet het hele jaar door wonen. Ik vraag of we een machtiging kunnen doen en automatisch ieder jaar kunnen betalen maar ze glimlacht en zegt dat ze nog niet zover zijn. Nu ja, in ieder geval hebben we als het goed is nu geregeld dat we in mei een rekening zullen ontvangen.
We hebben ook een afspraak met de architect van de gemeente over het bushokje, hij heeft kantoor op dezelfde verdieping. Na lang wachten, komt hij (bijna een half uur later dan afgesproken) opdagen voor de afspraak. Ik leg hem de situatie van het bushokje uit. In ons koopcontract staat dat het bushokje moet blijven maar dat de gemeente dit gaat verplaatsen naar de rand van ons terrein.
Hij is ervan op de hoogte, ook van de brief die hij ons heeft gestuurd met het verzoek aan ons om een nieuwe betonnen fundering ervoor te bekostigen (want dat stond niet in het de schriftelijke overeenkomst van het koopcontract). Ik leg hem uit dat we het bushokje helemaal willen weghalen in plaats van te verplaatsen. Het is oud, versleten en de bushalte is 100 mtr. verderop in de straat; niemand die ooit gebruik maakt van het bushokje. “Mevrouw, waarom heeft u dan niet een aanvraag gedaan tot verwijderen van het hokje?” Ik vraag hem of hij hiervoor een formulier heeft maar hij zegt dat we een officieel antwoord op zijn brief moeten sturen met een negatief antwoord op het verzoek tot bekostigen van de betonplaat en een aparte aanvraag voor het verwijderen van het bushokje. Wordt vervolgd…. Enigszins getergd verlaten we het gemeentehuis. Op de terugweg naar ons klushuis stoppen we bij het mooie plaatsje Palazzo en we genieten van de mooie bloemen van Wisteria die overal bloeien.
Als we terug zijn in het huis, lunchen we zoals iedere dag lekker buiten en sturen we onze geometra een berichtje met de uitslag van het gesprek met de gemeente. Hij gaat voor ons twee brieven opstellen voor de gemeente. ’s Middags ga ik weer een stukje land maaien met de bosmaaier. Aan het einde van de middag ga ik nog even voor mijn superklusser een zak cement en een bus PUR schuim (schiuma di montare) halen bij de plaatselijke handel in bouwmaterialen.
’s Avonds genieten we weer van een heerlijk Italiaans diner en van een prachtige zonsondergang.
De volgende ochtend gaat de wekker om 06.30 uur. Iedere dag heb ik weer die verwondering dat we wakker mogen worden met zo’n prachtige zonsopkomst. Ik blijf foto’s maken want in mijn ogen zijn de kleuren elke keer net weer even anders.
Na een Hollands klusontbijt (bordje Brinta en daarna koffie) gaan we weer aan de slag. We leggen de laatste twee groepen vloerverwarmingsbuizen op de begane grond in de hal, woonkamer en badkamer.
We zijn precies op tijd klaar want na de lunch komt loodgieter Gabriele alle leidingen vullen en het systeem op druk zetten. Dit is nodig voordat het beton erover heen wordt gestort.
’s Middags is het een drukte van belang in ons klushuis. Peter en Luca zijn bezig met een laserapparaat om de hoogte te meten en uit te zetten voor de betonvloer.
Gabriele is bezig met de vloerverwarming en de deurenleverancier is bezig om een slot uit te boren van één van onze nieuwe voordeuren. Er wordt met ons een pittige discussie gevoerd over de sleutel van deze deur. Volgens ons had de leverancier deze nog en had hij een tijdelijk bouwslot erin gezet zodat bouwvakkers er tijdens onze afwezigheid in zouden kunnen. Maar de vrouw van de timmerman is er zeker van dat ze ons drie gloednieuwe sleutels heeft gegeven. We blijven discussiëren en komen er niet uit, niemand heeft de sleutel. Uiteindelijk moet het slot worden open geboord en moet er een nieuw slot en binnenwerk besteld worden. Ik ben het discussiëren beu en ga lekker aan de gang met de bosmaaier.
Als aan het einde van de dag de rust wederkeert in ons klushuis zeg ik tegen Peter: “De wind staat nu gunstig, zullen we de houtstapel met afvalhout aansteken?” Zo gezegd, zo gedaan en we maken een groot vuur in de voormalige jeu de boule bak.
Omdat het toch nog behoorlijk waait begin ik me enigszins zorgen te maken. Het is al weken droog weer en het vliegvuur zal toch niet het grasland van de buren aansteken? Het blijft gelukkig bij kleine stukjes gras van ons eigen perceel die we snel afblussen.
Voor de zekerheid leggen we de tuinslang erbij en blijf ik op het vuur letten terwijl Peter het diner gaat voorbereiden. Uren later brandt de stapel nog steeds, met nu alleen nog kleine vlammetjes.
Het is Goede Vrijdag en ik besluit een dagje klusvrij te nemen, ik installeer me om 08.00 uur ’s ochtends in de zon en het enige wat ik die dag doe is alle maaltijden en koffiepauzes verzorgen voor Peter die wel binnen aan het klussen is.
Peter en Luca zijn er ook en leggen al het betonijzer op de begane grond en verankeren dit in de muren.
Het zware betonijzer wordt bovenop de door ons gelegde vloerverwarmingsbuizen gelegd. Peter zegt: “heb ik je al gezegd dat ik blij zal zijn als de vloer erin ligt en alles is goed gegaan?”. “Ja, zeg ik. Dat heb je al 10 keer gezegd, maar het is wel waar”.
Aan het eind van de middag komt Riccardo langs, onze geometra. We bespreken de offerte die hij gemaakt heeft met alle kostenposten voor een nog te bouwen schuur. We willen een gemetselde schuur van 12.00x4.00 meter. De offerte bestaat uit kosten voor: tekeningen, constructieberekeningen, kadaster, leges en andere kosten voor de gemeente. Het totaal komt uit op bijna 15.000, - euro inclusief BTW en dan zit er nog geen spade in de grond en hier komen alle kosten voor de bouw dus nog bovenop. Dit is echt absurd en er rest ons niets anders dan mee te gaan in het neerzetten van een vergunningsvrij bouwwerk, een klein houten schuurtje van 4.00x4.00 meter bij 2.30 meter hoog met hieraan vast een pergola van 4.00x4.00 meter. Dit is vergunningsvrij en hier komen alleen bouwkosten bij kijken.
’s Avonds eten we een heerlijke champignonrisotto.
Op de zaterdag voor Pasen gaan we eerst koffie drinken bij ons vaste barretje in San Lorenzo in Campo.
Daarna rijden we door naar Castelleone di Suasa, naar de wijnboer om wijn te kopen. Als we het erf oplopen van de cantina roept de wijnboer ons vanuit de naastgelegen wijngaard. Hij komt naar ons toe en opent de cantina. Het is een aardige man en we maken een praatje en kopen de wijn.
Het is erg warm voor de tijd van het jaar (22 graden) en we besluiten om een heerlijke wandeling te gaan maken.
Het felle groen van het voorjaar spat van het landschap af.
’s Middags na onze Hollandse lunch van pannenkoeken met suiker ga ik verder met de bosmaaier. Ik ben de hele middag aan het maaien en de grootte van het perceel wordt weer goed zichtbaar.
Op eerste paasdag doen we rustig aan, paasontbijtje, en we rommelen rustig in het huis.
Aan het einde van deze warme dag betrekt de lucht en zien we in de verte een regenbui aankomen.
Het is een mooi gezicht met de ondergaande zon en de regenwolken afgetekend boven de heuvels. Even later stort de regen op ons klushuis neer. Gelukkig is het helemaal wind- en waterdicht en we genieten van een heerlijk diner. ’s Nachts worden we verschillende keren wakker van klappen onweer en bliksemschichten.
Tweede paasdag. Het is frisser en bewolkt vanmorgen. Peter maakt klassieke- en aarbeientiramisu voor de paaslunch die we samen met de Belgen en Nederlanders uit de buurt hebben bij Rosa nel Pozzo.
Ik werk op de laptop mijn blog alvast uit want als we terug komen in Nederland moeten we allebei weer gelijk aan het werk.
Het is weer droog en de zon doet zijn best om door de wolken heen te breken. Het silhouet van het landschap is net een zwart-wit schilderij, bijna echte kunst maar toch gewoon een foto.
Het gras lijkt nog groener door de regen en als de zon is doorgebroken geniet ik van het eindeloze uitzicht over de heuvels. De eenzame boom in het grasland en de schaduwen die de wolken op de heuvels maken.
Ik wil hier nooit meer weg.....
Rond het middaguur gaan we naar Rosa nel Pozzo, het huis van Bert en Germa. Samen met hen en met Jan en Margreet en Gino en Veronique hebben we een gezellig samenzijn voor de paaslunch.
Iedereen heeft iets te eten bij zich en wij het toetje en de wijn. Peter vertelt aan de rest dat hij blij zal zijn als de vloer erin ligt. Hahaha, ja die opmerking kende ik al.
We gourmetten, bakken kleine pizzaatjes en Bert bakt vlees op de barbecue. Ondanks dat het een stuk frisser is vandaag, eten we lekker buiten. Het is erg gezellig en als de zon ondergaat gaan we weer naar ons klushuis.
Het is nu echt een stuk kouder dan eerst en het grote voordeel hiervan is dat we weer een sterrenhemel kunnen kijken waar je U tegen zegt.
We hebben nog één dag om alles klaar te maken voordat het beton wordt gestort. In de verte zien we dat het afgelopen nacht zelfs in de bergen heeft gesneeuwd. Eerst maar even foto's maken dus.
Het begint te regenen en aan het einde van de middag komt onze aannemer Peter om te vertellen dat de mannen van het beton door de regen uitlopen met hun werk en pas op donderdag het beton komen storten. Het is jammer maar het is niet anders, gelukkig zijn we er dan nog wel. In tegenstelling tot het slijpen van de voegen in het beton. Dit gebeurt zaterdag en dan zullen we onderweg zijn naar Nederland.
Peter gaat weer verder met de douchewanden en ik ga de hele dag maaien en harken. Dat is best zwaar werk want 1300 m2 vol met onkruid en lang gras is niet in een uurtje gedaan.
De grote dag is aangebroken, het is helder maar koud weer.
Er staat een gure wind. Peter en Luca zijn vroeg van de partij om de laatste voorbereidingen te treffen voor de mannen van het beton. Het is een speciaal soort beton waaraan vezels zijn toegevoegd en er zitten geen grote stenen in voor een glad en mooi eindresultaat. Als eerste komt een betonpomp en een betonwagen en wordt er 10 kuub beton in het oude klaslokaal en de hal gestort.
Wij kijken van een afstandje hoe 7 man bezig is met het beton storten. Ondanks dat Peter en Luca erop hadden aangedrongen dat de betonwagens elkaar snel zouden opvolgen laat de 2e betonwagen 2 uur op zich wachten. De mannen balen, hierdoor loopt het werk uit. Uiteindelijk is er 20 kuub beton gestort, rond 12.30 uur.
Het is een hele kunst en er is duidelijk 1 man die het vak beheerst van het zorgvuldig uitvlakken van het beton, de rest helpt hem. Nu is het wachten totdat het voldoende is uitgehard om te vlinderen. Wij gaan aan de overkant in het restaurant lunchen en boeken een hotelkamer voor één nacht omdat we nu natuurlijk niet in het huis kunnen verblijven. Peter zegt: “Heb ik je al gezegd dat ik blij ben…..dat de vloer erin ligt?”. Ja, ik ook, heel blij.
Later die middag gaan we langs bij de Duitsers Michael en Sabine die iets verder in San Pietro een huis verbouwen, ze zijn tegelijk met ons begonnen in 2014 en zijn binnen in hun huis al een stuk verder. Het is erg mooi en we krijgen een rondleiding. Daarna nog even koffie drinken in San Lorenzo in Campo, even een toeristische route rijden en daarna weer terug naar huis.
Nog steeds is het beton nog onvoldoende uitgehard voor het vlinderen (waarschijnlijk door de kou, het is een gure wind en het is maar 10 graden), 1 mannetje checkt om de zoveel tijd hoe het ervoor staat en gaat daarna weer verder met wachten…..het wordt een lange dag.
Peter en ik gaan het laatste gedeelte van het perceel maaien en harken.
We kunnen de contouren van de jeu de boulebaan (25x4,50 meter) nu weer goed zien.
Plan is om hiervan een zonneterras te maken aangrenzend aan het toekomstige zwembad. Gelukkig hebben we hier al vergunning voor van de gemeente. Hopelijk kunnen we volgend jaar alle grondwerken en funderingen hiervoor laten doen.
Eindelijk is het vlinderen van de betonvloer begonnen. Omdat we een iets donkere kleur grijs willen strooit men een soort kleurquarts over het beton uit voor het vlinderen, dit gaat een chemische reactie aan met het beton waardoor het door en door gekleurd wordt. Het vlinderen duurt uren en uren.
Luca verzekert mij dat hij een oogje in het zeil zal houden en als de mannen klaar zijn de deuren weer in het huis zal zetten. Wij dineren en slapen in het hotel/restaurant Piccolo Ranch aan de overkant en gaan verschillende keren eventjes kijken en dan houden we het voor gezien.
Vanuit ons bed horen we de vlindermachines nog lang doorgaan voordat we uiteindelijk in slaap vallen. De volgende dag horen we dat de mannen tot 03.00 uur ’s nachts bezig zijn geweest.
Voorzichtig mogen we op de vloer lopen de volgende dag. We zijn tevreden over de grijze gepolijste betonvloer.
Voor de zekerheid leggen we vanaf de voordeur een balkje naar de trap en werken vooral boven deze laatste vakantiedag. Peter knijpt alle waterleidingen voor badkamer nummer 4, onze eigen badkamer op de zolder.
Aannemer Peter komt langs en met hem bespreken we de plekken van de dilatatievoegen, dit zal gebeuren als we weg zijn en zien we dus pas de volgende keer.
’s Middags geniet ik van de laatste zonnestralen van deze vakantie en knutsel een filmpje in elkaar met de titel: Heb ik je al gezegd…hoe blij ik ben…dat de vloer erin ligt?
Zaterdagochtend 22 april als de zon net opkomt verlaten we ons klushuis voor de terugreis van 1480 km.
In Castelleone nog snel even 2 kopjes koffie en op weg. De reis gaat voorspoedig totdat in Zwitserland staat aangegeven dat er 180 minuten vertraging is bij de Gotthard tunnel. We besluiten via de Bernardinotunnel te gaan en dat levert een verrassend mooie toeristische omweg op.
Zonder files rijden we daarna door Frankrijk, België en Luxemburg om op zaterdagavond om 22.00 uur aan te komen in Den Haag.
Tot snel, droomhuis!
