Blog 25: problema, problema

Half mei 2020

Het Coronavirus lijkt een beetje op zijn retour, de maatregelen worden beetje bij beetje versoepeld. Peter zijn werkgever heeft besloten dat het reeds ingediende zomerverlof niet mag worden teruggegeven of verzet. Wat nu? Het reisadvies van de Nederlandse regering voor Europa staat nog op oranje; d.w.z. alleen noodzakelijke reizen mogen gemaakt worden en hierin dien je zelf de afweging te maken of iets noodzakelijk is. We nemen het besluit om te proberen naar ons huis in Italië te reizen met de auto om het verlof te gebruiken om te klussen. Als we de grenzen niet overkomen kunnen we altijd weer terug naar Nederland rijden, zeggen we tegen elkaar. Voor het eerst van mijn leven gaan we iets doen wat niet volgens de regels is. We besluiten ondanks het negatieve reisadvies om via Oostenrijk naar Italië te rijden.

Woensdag 27 mei. Met onze klusbus met spullen vertrekken we rond 08.30 uur. Het is rustig op de weg en bij de grens met Duitsland is er geen controle. In Duitsland is het wat drukker en er zijn veel wegwerkzaamheden. Als we bij het tankstation naar binnen willen gaan moeten we een mondkapje dragen, gelukkig hebben we hierop gerekend. We hebben voldoende mondkapjes en desinfectiemiddel bij ons. Als we 300 km onderweg zijn, merken we dat er een probleem is met onze Fiat. De motor maakt herrie en bergopwaarts valt het vermogen van de auto terug. Ook komen er uitlaatgassen de cabine in. We stoppen en bellen met onze vaste garage in Den Haag. Er blijkt een pijp naar de uitlaat stuk te zijn waardoor deze uitlaatgassen onder de motorkap verspreid. De dag voor vertrek was dit probleem provisorisch gemaakt omdat het betreffende onderdeel niet op voorraad was. De garage stuurt een foto en typenummer van het onderdeel en we gaan in Frankfurt op zoek naar een Fiat garage.  

Daar aangekomen, blijkt dat ze alleen een garageservice hebben voor personenauto’s en niet voor bussen. Ze geven wel het adres van een andere garage op 50 km afstand. De kans dat het onderdeel daar op voorraad is, is klein en in deze Corona tijd willen we niet ergens overnachten dus nemen we het besluit om met het probleem door te rijden in een poging Italië te bereiken. Wel moeten we continu met de ramen helemaal open rijden anders worden we vergiftigd door uitlaatgassen, wat een reis!

Als we Oostenrijk binnenrijden lijkt er eerst niets aan de hand maar even verderop staat toch een grenspost bemand door militairen. We moeten stoppen en ze stellen ons wat vragen. We moeten een formulier invullen en mogen daarna weer door. Gelukkig! Op de Fernpas valt de auto op sommige stukken helemaal terug naar 40km per uur, gelukkig is het rustig op de weg. 

Rond 19.30 uur eten we een pastamaaltijd uit ons mobiele oventje waarna we de route vervolgen. Om 21.00 uur rijden we Italië binnen. Geen enkele grenscontrole bij de Brennerpas. Het is inmiddels erg koud in de auto met de open ramen en er is veel herrie. Gelukkig is het wel droog weer. Dus jassen aan, verstand op nul en doorrijden. Rond 03.00 uur ’s nachts komen we aan in San Pietro. We hebben het gered en de Fiat ook. Midden in de nacht laden we de auto uit en gaan daarna snel slapen.

De volgende ochtend voelt het nog heel onwerkelijk dat het is gelukt, we zijn weer op ons plekje in Italië. 

Tuinman Sante heeft in onze afwezigheid het gras ingezaaid en de helling voorzien van bruin antiworteldoek, druppelleiding en plantjes, veel gekleurde plantjes. 

Ook is al het onkruid weg en ziet al het grind en netjes uit. Super blij ben ik met de beslissing om een tuinman in onze afwezigheid de tuin te laten onderhouden. En Sante is een hele aardige man die precies vraagt hoe je iets hebben wilt en uitlegt hoe en wat er wordt gedaan. Dit geeft veel rust en tijd om binnen te klussen.

De jasmijnplanten langs het hek staan in bloei en dat is een droom uitgekomen. De geur van jasmijn staat voor mij voor La Dolce Vita (het zoete leven) in Italië. Overal in Italië rijk je de zoete geur van jasmijn in juni, in dorpjes aan het Comomeer en het Iseomeer maar ook in Toscane en Le Marche. En nu in onze eigen tuin van ons droomhuis. Ik adem diep in en voel me blij.

’s Middags rijden we naar de Fiat garage om een afspraak te maken voor de reparatie. Naast de kapotte pijp bij het motorblok moet ook de distributieriem vervangen worden en de airco doet het ook niet meer. Er moeten onderdelen besteld worden dus we maken een afspraak voor de maandag erop.

De volgende ochtend ben ik weer vroeg wakker. 

Vandaag komen de tuinmannen vertellen waarom sommige lavendelplantjes naast het zwembad dood zijn. Er staan verschillende poeltjes met water terwijl het niet heeft geregend. Ze vertellen dat er waarschijnlijk een kapotte waterleiding onder ligt. Dit is een transportleiding van het water en het lek bevindt zich gelukkig voor de wateraansluiting van ons huis. Maar de tuin is op die plek zo nat dat de plantjes doodgaan. Het lijkt ze verstandig om voordat ze verdergaan met de tuinaanleg te overleggen met de waterleidingmaatschappij want het lek van de leiding moet worden gemaakt of de hele leiding moet worden afgedopt en omgelegd. We besluiten onze geometra te contacten hierover. 

De eerste paar dagen is Peter druk om het tweede appartement af te bouwen zodat deze daarna gestukt kan worden. Dit is een hele klus, vooral de inbouwkast onder de trap is nog een heel gepuzzel met gips. De dagen erna is het prachtig weer en Peter bouwt de hardhouten kozijnen voor de deur van de fitnessruimte bij het zwembad.

Ik verf de binnenmuren ervan met grondverf. 

In de fitnessruimte bij het zwembad komen in de toekomst een hometrainer, stepapparaat, crosstrainer en hardloopband te staan en wat losse dumbles. Op zolder van ons woonhuis komt nog een fitnessruimte waar alle krachtapparaten komen zoals pec-deck, bankdrukmachine, lat-pully en losse dumbles. We zien onszelf al hier wonen en sporten.

Op 4 juni is de afspraak bij de garage. De Fiat garage die we hebben gekozen zit in de buurt van de zee. We hebben verzonnen om eerst de auto weg te brengen en daarna te gaan wandelen naar zee. 

De garage zal ons bellen als de auto klaar is.

Eerst verdwalen we al snel op onze wandeltocht, via Google maps lopen we dan maar door een boerenveld om weer enigszins op de route te komen. 

Als snel blijkt dat ik verkeerde sportschoenen heb aangedaan waardoor ik blaren loop op mijn hielen, tot bloedens toe. Dan gaat het ook nog regenen en we zijn natuurlijk vergeten om de paraplu’s uit de auto mee te nemen. Uiteindelijk komen we na 5 km bij een winkelcentrum waar we kunnen schuilen maar alle koffietentjes zijn dicht vanwege Corona. Weer pech, wat nu? Toch maar weer wandelen in de regen langs de zee terug richting het plaatsje Marotta. In Marotta lunchen we in een visrestaurant waarbij we een mondkapje op moeten totdat we aan ons tafeltje zitten. Ook moeten we nog onze naam en telefoonnummer doorgeven want we hadden eigenlijk moeten reserveren vanwege Corona, dit is voor mogelijk contactonderzoek. 

Gelukkig is het eten heerlijk maar het is toch een beetje raar, uit eten in deze tijd. De sfeer is gewoon anders. Na de lunch lopen we terug naar de garage. Bij de garage aangekomen zegt de monteur: "una piccola problema", oftewel een klein probleem. Het blijkt dat het onderdeel dat nodig was niet op tijd is geleverd, dit was er dus nog steeds niet. Ze hebben wel de distributieriem vervangen. En ook de airco was echt stuk en er moet een nieuwe radiateur voor besteld worden waardoor de reparatie nog duurder uitvalt. Maar goed, het kan niet anders, het moet goed zijn onze klusbus. Peter is nog bijna een uur bezig met de mevrouw van de garage om de factuur en de betaling te regelen door een ingewikkeld administratiesysteem waar Nederland niet in voorkomt. Ze blijft maar doorratelen in het Italiaans maar uiteindelijk is alles geregeld voor vandaag. Omdat de auto nog steeds niet helemaal is gerepareerd moeten we dus weer met de ramen open rijden want de uitlaatgassen komen nog steeds de cabine in. 

De volgende dag komt onze geometra langs om samen met ons en de tuinman la problema van de lekkende waterleiding te bespreken. Hij ziet gelijk dat het schuurtje (de fitness) met pergola in de tuin bijna af is en zegt dat hij de ingenieur zal contacten. Enige tijd later stuurt hij een bericht waarin staat dat de ingenieur graag de certificaten van de herkomst van het gebruikte gelamineerde hout wil ontvangen. Wat een bureaucratie toch voor een klein schuurtje.

Met de tuinman en de geometra bespreken we de opties voor de lekkende waterleiding en de mogelijke kosten hiervoor. Wat opvalt in dit soort besprekingen is dat wij als Nederlanders gewend zijn om het probleem te bespreken, de verschillende opties die er zijn en dan kort en bondig te bepalen wat er moet gebeuren. In Italië echter duurt dit allemaal wat langer. Het is grappig om te zien dat wanneer wij denken dat een discussie over een bepaald probleem helemaal is besproken de Italiaanse mannen verschillende keren weer van voor af aan beginnen om over het hele verhaal te discussiëren. Hier zullen wij als Nederlanders aan moeten wennen, iets bespreken kost al snel een uur.

's Avonds genieten we weer van een prachtige zonsondergang.

De dagen erna is het wisselvallig weer, 1 dag regent het non-stop. Dit is wel goed voor ons tuintje, het ingezaaide gras begint al een beetje op te komen. 

Op 9 juni bak ik twee appeltaartjes, 1 voor ons en 1 voor onze vriend Bert die jarig is. 

Peter hakt sleuven in de muren van de appartementen voor de elektraleiding van de rolluiken en smeert ze na het plaatsen van de leiding weer dicht.

En zo kabbelen de dagen voort. 1 keer in de week doe ik boodschappen met een mondkapje op (dat is hier in winkels verplicht) en de rest van de tijd zijn we thuis bij het klushuis. De ene dag is het stralend weer en dan werken we buiten. 

Peter stuct de buitenmuren van de fitness voor de tweede keer en ik verplaats grote brokken natuursteen. 

Wanneer de tuinmannen tijd hebben gaan ze de grond rondom drie bomen enigzins vlak maken en er grind omheen leggen op ons verzoek. Zodoende kunnen we later lekker met een stoel onder de boom in de schaduw zitten.

Wanneer het regent klussen we binnen verder. Peter smeert her en der grote gaten aan van sommige oude muren en ik schuur de gipsaanzetten van de gestucte gipswanden glad.

Iedere dag, maar vooral wanneer we onder onze pergola zitten te eten, dromen we ervan om hier permanent te wonen en B&B gasten te mogen ontvangen. Maar de coronacrisis heeft maar weer eens aangetoond dat je niet kunt rekenen op een stabiel inkomen uit de twee B&B appartementen die we nu bouwen. Voorlopig zullen we dus nog in Nederland moeten blijven werken.

Maar nu zijn we in Italië en genieten ontzettend en zijn even lekker los van allerlei onrustig wereldnieuws. 

En natuurlijk eten we zoals altijd heerlijk uitgebreid wanneer we met vakantie zijn.

We richten ons op de voortgang van ons klusproject. We vragen na ruim 5 jaar klussen eindelijk de offerte aan voor de verschillende onderdelen van het verwarmingssysteem en tapwater voor het sanitair van het huis. Als alles goed gaat wordt dit in het najaar 2020 geïnstalleerd net als de 22 zonnepanelen en een oplaadpunt voor elektrische auto’s voor onze toekomstige gasten.

In het weekend komt Bert Peter helpen om de elektronische bediening te installeren van de rolluiken van de appartementen. 

Gelukkig, na een dagje puzzelen, lukt het en hebben we weer licht in de appartementen.

Op zondagavond wordt onze Fiat, door een monteur die in de buurt woont, opgehaald. Gelukkig kon dit geregeld worden want vanwege Corona konden we van de garage geen leenauto krijgen. Alle onderdelen zijn eindelijk binnen en de auto zal de volgende dag worden gerepareerd. Aan het einde van de dag wordt de auto weer bij ons afgeleverd. Het kost ons een rib uit het lijf en de mannen van de Fiat garage hebben 2 dagen nodig gehad maar dan heb je ook wat: een nieuwe distibutieriem, nieuwe radiateur voor de airco en een nieuwe pijp naar de uitlaat toe.

Gelijk halen we maar weer eens 10 OSB platen en 11 groene gipsplaten die we samen naar zolder dragen, een pittig klusje. In de laatste week van onze klusvakantie gaat Peter op zolder verder met het bouwen van onze eigen badkamer. Isoleren, voorzetwanden, douchewand bouwen, leidingen plaatsen enz. enz. Dit is een grote klus op zich. 

Ik ga verder met het schuren van de gestucte gipswanden.

De volgende dag kan ik eindelijk weer eens een keer op pad met de klusbus voor een rondje langs de Electra zaak en de bouwmaterialenhandel. In deze rustige plattelandsregio ben je al snel een half uur onderweg naar deze adresjes. Maar het is genieten, prachtige uitzichten over de graanvelden en de nu nog groene zonnebloemvelden. Ik kijk graag naar de mooie huizen die ik tegenkom met prachtige schoorsteentjes (een tik, ik weet het) en de pijnbomen en cipressen op de heuvels. Ik wil gewoon niet meer terug naar Nederland en zit helemaal op mijn roze wolk.

Woensdagochtend 05.30 uur. Ik word wakker en zie een prachtige roze zonsopkomst, even een fotootje en filmpje schieten en dan nog even soezen. 

Want om 06.00 uur gaat de wekker. De stukadoors komen om 07.00 en dan willen we al wel hebben ontbeten. Klokslag 07.00 uur staan de drie stukadoors op de stoep. De hele ochtend doen ze vrolijk hun werk in het tweede appartement. Het lijkt wel een soort achtergrondmuziek, het geklets in het Italiaans van hen, het houdt niet op. Peter gaat op zolder klussen en ik ga buiten dit blog schrijven.

“Signora Elisabetta”, hoor ik, terwijl ik even aan het dagdromen was, zittend onder de pergola. Het is één van de Italiaanse tuinmannen die door onze vaste tuinman Sante is ingeschakeld voor het grotere werk in de tuin. Hij zegt dat hij graag wat wil bespreken over onze opdracht voor het planten van een laurierhaag aan de straatzijde. Ik haal Peter erbij. “Una problema”, begint hij zijn verhaal en vertelt over betonnen borderranden die nodig zijn om de haag heen om, zoals hij zegt, het grind van de tuin van de grond en planten te scheiden. Daarna vertelt hij verder over het regenwater van de straat en dat er putten en buizen moeten komen onder de grond om het regenwater van de straat af te voeren naar de tuin van de buurman, maar dan moet de buurman hier wel toestemming voor geven. Daarna vraagt hij van alles over het grind en de stoep rond het huis, ook dit zou una problema zijn voor het afvoeren van het regenwater. We kijken elkaar aan, problema, problema, problema….we zijn een beetje murv van al deze problemen en vooral wanneer we proberen om onze mening ertegenin te brengen en hij zegt: Posso mi consiglio? Oftewel: mag ik aanbevelen? En dan komt er oftewel een in onze ogen dure oplossing oftewel weer een ander probleem bij. Het is een hele aardige man en hij heeft de beste bedoelingen met zijn adviezen voor ons maar wij hebben geen geld om al deze oplossingen uit te voeren en denken er ook niet altijd hetzelfde over; het huis staat er tenslotte al heel wat jaren en toen had het deze oplossingen voor regenwaterafvoer ook nooit. Of hoort het bespreken van al dit soort problemen standaard bij het werk in uitvoering in Italië? Misschien moeten we hier gewoon nog aan wennen. Uiteindelijk geven we na een uur praten wel opdracht om een borderrand van beton te maken voor de laurierhaag.  Wanneer ik check of er wel de gewenste 100-120 cm. hoge laurierstruiken zullen worden geplant volgens de offerte van afgelopen november zegt hij: “un altro problema, posso mi consiglio?” 80 cm. hoge planten zijn beter want…….bla bla bla. Ik hoor nog wel wat hij zegt maar ga er tegenin. Ik zeg dat de haag over 2 jaar moet zijn dichtgegroeid tot 2 meter hoog vanwege de privacy van ons en onze B&B gasten maar we komen er niet uit. Zoals al eerder gezegd, begint de discussie iedere keer weer met het bespreken van het probleem. Die nacht slaap ik er slecht van. Iedere keer blijft het malen, krijgen we straks wel de droomtuin die we willen hebben en waar we voor betalen? Het is toch onze tuin?!

Gelukkig gaat om 06.00 uur de wekker en staan voor 07.00 uur de vrolijke stuccers weer op de stoep. De tuinmannen komen rond 09.00 uur en zodoende is er in deze laatste week ineens zes man voor ons aan het werk. De buurman is inmiddels ook op zijn stuk land aan het werk en wanneer ik aan de tuinman “problema, problema” vraag of hij aan onze buurman kan uitleggen dat er putten en buizen moeten komen die het regenwater van de straat naar zijn land zullen afvoeren, omdat zijn Italiaans nu eenmaal beter is dan dat van mij, is La Problema er ineens niet meer. De afvoer van het regenwater kan ook op een natuurlijke wijze worden afgevoerd.

’s Middags komt onze loodgieter Gabriele langs om even kort te kijken voor de offerte aanvraag voor de warmtepomp die we hebben gedaan. Hij heeft weer een andere monteur geregeld voor onze waterontharder want die is stuk. Deze meneer komt aan het einde van de middag en weet het probleem snel op te lossen, gelukkig. We hebben weer ontkalkt water. Dat is maar goed ook want het water is hier heel hard, hardheid 18 gemeten.

Tijdens deze dagen met alle Italiaanse werklui over de vloer merk je duidelijk de cultuurverschillen tussen Nederland en Italië. De Italianen willen alles aan Peter vragen en wanneer ik iets vraag geven ze vaak aan Peter antwoord. Heel erg vind ik dit niet, lekker makkelijk voor mij. Peter regelt het wel.

De stuccers zijn inmiddels begonnen om, na het stuccen van de door ons gebouwde gipswanden, nu ook een aantal oude gepleisterde muren te herstellen. Eerst wordt al het oude pleisterwerk eraf gehaald met een plamuurmes om daarna de muur te primeren/fixeren en dan te stuccen met gips. Het trappenhuis van ons oude schooltje is wel 6 meter hoog en ze bouwen een provisorische steiger en staan ieder op een wankel plankje te werken.  Ik houd mijn hart vast en Peter noemt stuccer Piero een acrobaat. Alle stuccers moeten hierom lachen, voor hen is deze manier van werken heel normaal.

Het klushuis is weer een grote stofbende maar wij zijn heel blij want het betekent voortgang in ons klusproject.

Het is prachtig weer en Peter stuct zelf weer een muurtje van de fitness in dezelfde kleur geel als het huis. 

Ik geniet buiten even van het mooie weer en de bloemetjes en de bijtjes en ons mooie grasveldje.

De tuinmannen laden ’s middags de betonnen borderranden uit. Het lijken wel stukken vangrail voor een snelweg, zo zwaar en groot. 

Gelukkig komt het grootste gedeelte onder de grond. Ik vraag me af of dit wel allemaal nodig is en of we niet alleen akkoord zijn gegaan om van de discussie in het Italiaans af te komen. Maar goed, het besluit is genomen, het werk is in uitvoering en we restaureren de oude school en tuin zodat het er nog honderd jaar kan staan.

Vrijdagochtend, nog een paar dagen en dan gaan we weer naar Nederland maar het is een soort eindsprint van deze klusvakantie. Voor 07.00 uur ’s ochtends komt een stuccer nog wat afmaken en om 09.00 uur gaan de tuinmannen verder. Om 09.30 uur komt de vader van onze geometra Riccardo, ook Sante genaamd en zelf ook geometra met twee mannen van de waterleidingmaatschappij langs.  Ook tijdens dit gesprek zie je de in Italië overduidelijk aanwezige hiërarchie tussen baas en medewerker. De medewerker van de waterleidingmaatschappij was een vorige keer al hier en kletste toen gezellig maar deze keer houdt hij zich op de achtergrond. Als we hem wat vragen wijst hij naar zijn baas en geeft zelf geen antwoord. Een discussie volgt tussen de verschillende partijen. De lekke buis van de watertransportleiding bevindt zich voor de watermeter en is dus het probleem van de waterleidingmaatschappij. Maar zij zijn een grote logge organisatie en dus is het eigenlijk ook weer ons probleem. Una problema, zogezegd. Vandaag blijkt dat het volgens de wet verplicht is dat alle watermeters bij nieuwe huizen of bij restauratie van oude huizen zich aan de straat bevinden. Onze oude watermeter van de school bevindt zich in de tuin en niet aan de straat. Dit betekent dat we in de toekomst niet tot afronding van het restauratieproject kunnen komen bij de gemeente want het voldoet dan niet aan de wet. Door het huidige lek zijn we hier nu achter maar de mannen van de waterleidingmaatschappij en de tuinman wijzen onze geometra erop dat hij ons hierop had moeten wijzen en dit voor ons had moeten regelen. We kunnen de discussie tussen de mannen goed volgen. Op een gegeven moment vraag ik: Una problema, ma chi paga? Wie gaat dit betalen? De man van de waterleidingmaatschappij is duidelijk hierover, zij niet. Uiteindelijk gaan we akkoord om een nieuwe watermeter aan de weg te laten plaatsen (we krijgen hiervoor een richtbedrag te horen), de waterleidingmaatschappij zorgt er dan voor dat de oude lekke leiding in de tuin wordt afgesloten zodat deze niet meer onder grond lekt.

Weer een kostenpost dus. Ik zeg even later tegen Peter: we mogen wel hopen dat we honderd jaar oud mogen worden zodat we tenminste nog even kunnen genieten van al die robuuste en kostbare oplossingen voor het huis.

Lang de tijd om erover na te praten hebben we niet want een uurtje later is het alweer een drukte van belang; de glasleverancier is er met het glas voor de vide en badkamer van het tweede appartement.

Hiervoor hebben we hulptroepen, waaronder onze vriend Gino, ingeschakeld want het is een glasplaat van 130 kg. De tuinmannen helpen ook mee. Als blijkt dat één van onze vrienden niet kan komen helpen tillen, regel ik dat Angelo, onze overbuurman die net langsrijdt, komt helpen. Ik ga midden op de weg staan zodat hij moet stoppen met zijn auto en zeg: “Angelo, ho bisogno di forza” en ik maak een gebaar van spierballen met mijn armen. Angelo zet gelijk zijn auto aan de kant en komt helpen. Maar eerst laat ik hem de vorderingen in ons klushuis zien. Als we daarna willen gaan helpen tillen blijken de anderen al te zijn begonnen. Binnen no-time staat de zware glasplaat op de vide. Vele handen maken licht werk. 

Als we klaar zijn verteld Angelo dat hij toen hij klein was precies op deze plek in het klaslokaal zat op de lagere school. Hij wijst op het kippenhok dat eronder zat dat hij zich nog goed kan herinneren. Ik vertel hem dat ik dat kippenhok met de hand 50 cm. heb uitgegraven een aantal jaren geleden om meer hoogte te creëren in onze huidige kelder. Hij is onder de indruk. Hij wijst op het uitzicht vanuit appartement twee en zegt: “Che paradiso, hé”. “Si, Angelo, si, un vero paradiso”, zeg ik.

De rest van de dag klussen wij binnen verder en de tuinmannen tillen de zware betonnen borderranden op de betonnen fundering. Ik voel me schuldig want het is echt heel zwaar werk voor hen maar zij stellen mij gerust. Het is zwaar maar het is werk, het is tenminste werk.

Aan het einde van hun werkdag, rond 19.00 uur, nemen we nog het e.e.a. met ze door omdat wij tenslotte weer moeten vertrekken naar Nederland en het werk is nog niet af. Als ze zeggen dat ze het volgende week afmaken en de Prunus Laurocerasus, de laurierstruiken, van 80 cm. hoog erin zullen zetten reageer ik fel en direct: “No, no, no, ho gia detto dieci volte che vogliamo le piante da altezza di 100-120 cm”. Oftewel ik heb al tien keer gezegd dat we planten willen van 100-120 cm hoog. De mannen schrikken duidelijk van mijn felheid en Sante, aardige Sante, doet letterlijk een stap naar achteren en steekt zijn handen even in de lucht. Hij vraagt aan de andere tuinmannen wat er in de offerte stond en zij zeggen 100-120 cm. Daarna hoor ik weer: “Posso mi consiglio?, 80 cm. is beter enz. enz.

Nee, zeg ik. We hebben besloten, ze moeten 100-120 cm. hoog zijn en roep BASTA om mijn woorden kracht bij te zetten. Om er meteen achteraan te zeggen: maar we zijn nog steeds vrienden hoor, maar het moet wel 100-120 cm. hoog zijn. De mannen lachen en eindelijk is de discussie gesloten. Ik sta een beetje versteld van mezelf dat wanneer het erop aankomt ik in mijn ogen foutloze volzinnen in het Italiaans produceer. Maar wat een energie kost dit hele tuingebeuren, later hebben Peter en ik het er samen nog eens over. Die Italiaanse tuinmannen maken nog eens wat mee met zo’n directe, felle Nederlandse. En ondanks alle communicatieprobleempjes zijn we heel erg tevreden met het nette kwaliteitswerk dat de tuinmannen verrichten. 

Het laatste weekend van onze klusvakantie zijn we weer alleen in het klushuis en het is wederom prachtig warm zomerweer. Na een pastalunch op zondag besluiten we een wandeling te gaan maken want dat is er deze vakantie nog niet van gekomen. Het is heerlijk rustig want iedereen zit natuurlijk aan de traditionele zondagslunch die de hele middag duurt. 

Met deze heerlijke wandeling komen we weer helemaal bij en voelen we ons weer top.

We zijn tevreden over de voortgang van het klusproject. De afgelopen jaren hebben we heel hard gewerkt in de vakanties en nu begint het echt iets te worden. Hieronder heb ik twee filmpjes geplaatst van een tour door ons klushuis. Het eerste filmpje is van 4 jaar geleden, 2016 en het tweede filmpje is nu in 2020 gemaakt.

Blog 7: open huis uit 2016

Blog 25: huis tour 2020

De volgende ochtend vertrekken we om 07.30 uur uit San Pietro voor de terugreis naar Nederland. Het voelt dubbel, aan de ene kant gaan we weer naar de luxe in Nederland en aan de andere kant willen we liever in Italië blijven. De reis gaat voorspoedig maar na 400 km horen we ineens een piepend geluid (van een lager of een riem) van onze Fiat. Nee toch, un altro problema?