En dan is het zover 25 februari 2021 is mijn laatste werkdag bij Brandweer Schiphol. En ondanks dat ik hier zelf voor heb gekozen maakt me dit toch wel emotioneel want het was een prachtige tijd die ik op Schiphol mocht werken. Vooral mijn gezellige collega's ga ik zeker missen. Bijna 20 jaar heb ik bij de luchthavenbrandweer op Schiphol gewerkt in verschillende functies: manschap, bevelvoerder, sr. Adviseur preparatie, airport fire officer en beleidsmedewerker brandweer. De reorganisatie op Schiphol die nodig was door de coronacrisis gaf aanleiding voor een plaatsmakersregeling. Deze plaatsmakersregeling heeft me het duwtje te gegeven om nu echt voor onze droom te gaan: emigreren naar Italië en daar onze Bed & Breakfast openen. Daarnaast ben ik gestart als freelance beleidsdadviseur in het veiligheidsdomein.
De afgelopen tijd ben ik in de weekenden druk geweest met het zelf maken van de website voor onze bed and breakfast. Dat lijkt misschien vroeg want we zijn nog aan het verbouwen maar Google heeft tijd nodig om je website te vinden en ik ben ook geïnterviewd voor het personeelsblad van Schiphol en zodoende kunnen we mooi alvast wat reclame maken.
Tot 1 augustus 2021 blijf ik nog in dienst van Schiphol maar omdat men op 1 maart met de nieuwe organisatie wil starten hoef ik niet meer te komen werken. Deze tijd kunnen we goed gebruiken voor ons klusproject in Italië. En dus rijden we zaterdagavond 27 februari net voor de avondklok met een volgeladen klusbus de grens over naar Duitsland, op naar Italië.
Ondanks dat we kort voor vertrek negatief getest zijn op Covid zijn, we hebben hiervan een certificaat bij ons, komen we geen enkele controle tegen en op zondagochtend om 09.30 uur komen we aan in een zonnig San Pietro.
Het eerste dat we zien zijn de fruitbomen en amandelboom vol met bloesem. Het is prachtig weer en het voelt gelijk heerlijk om weer in ons klushuis te zijn.
Maar dan zien we dat ons verfspuitwerk van november vorig jaar is aangetast. Muren waarvan we dachten dat ze klaar waren zijn aangetast door iets, is het vocht of schimmel? Het zijn gele en bruinige verkleuringen die duidelijk zichtbaar zijn op de voorheen spierwitte geverfde muren. Het lijken wel muren met jeugdpuistjes en met gele strepen.
Na een nachtelijk lange rit van 15 uur is dat toch wel een flinke domper zo net na aankomst. Maar goed, nu even niets aan te doen. We besluiten om de stukadoor om advies te vragen. Eerst de klusbus maar uitpakken en daarna uitrusten na de reis want we hebben een nacht overgeslagen.
Op 3 maart komt de loodgieter en hij komt de door ons bestelde warmtepomp plaatsen. Het is een lucht/warmtepomp van Ferolli, een Italiaans merk. Deze warmtepomp gebruikt de buitenlucht om water voor (in ons geval) de vloerverwarming te verwarmen of te koelen. Verder plaatst de loodgieter 3 boilers voor warm water voor de douches en het bad. We hebben zelf een verwarming- en warmwatersysteem gekozen dat weinig onderhoud nodig heeft en dat gasloos is omdat gas in Italië duur is. Het gehele systeem is elektrisch en hiervoor hebben we 22 grote zonnepanelen besteld die hopelijk voldoende stroom genereren (6,5Kw)d. De ervaring in de toekomst zal leren of onze keuze voor dit systeem goed is geweest.
De loodgieter plaatst de warmtepomp op het betonnen plateau dat Peter al eerder had gestort. Het is een lelijk ding die warmtepomp maar gelukkig heeft Peter een zwarte houten ombouw ervoor ontworpen met lamellen waardoor het straks een stuk minder zal opvallen.
Peter slijpt de stoep naast het huis open zodat de leidingen van de warmtepomp naar de gevel geleid kunnen worden.
Op zolder boort hij een gat ervoor in de gevel. Dit is lastig want dat punt is net onder het dak dus hij moet op zijn buik liggen om het gat te kunnen boren.
Later zullen we de leidingen aan de buitenkant van de gevel bedekken met aquapanel en geel stuccen. De maat van deze koof houden we ongeveer hetzelfde als de pilaarachtige verdikkingen aan de voor- en achterkant van het huis en dus zal het nauwelijks opvallen dat deze koof speciaal is gemaakt voor de warmtepomp.
De loodgieter heeft nu ook de radiatoren besteld voor de bovenverdieping en we moeten wachten met het aansluiten van de warmtepomp totdat er een driefase hoofdaansluiting is gemaakt. Het is maar de vraag of we het huis deze winter nog kunnen opwarmen of dat dat pas volgend najaar zal zijn. Ach, we wachten het af.
Ik ga verder met het schuren van de laatste muren en plafonds in de badkamers van de appartementen en Peter gaat alles afplakken voor het verfspuitwerk dat nog moet gebeuren.
Als ik druk ben met schuren roept Peter me ineens naar buiten. De overbuurman, de oude pastoor, staat op de stoep. Op zijn arm heeft hij een grote zwart-witte kip met een gigantische kuif zodat je de ogen van de kip niet eens kunt zien. In zijn hand heeft de pastoor een doosje met eieren die hij ons geeft. Trots vertelt hij over zijn kippen en haan. We danken hem hartelijk voor de eieren en hij keert terug naar zijn huis want ja we zitten in lockdown.
Overdag is het heerlijk weer en kunnen we vaak buiten onze pauzes houden. ’s Avonds koelt het echter erg af en stoken we de houtkachel in ons kleine woonkamertje in het klushuis nog maar eens op zodat het lekker warm is. Uiteraard eten we dan weer heerlijke driegangen diners om van deze avonden een feestje te maken.
Op een ochtend worden we zelfs nog verrast met een dun laagje sneeuw die in de loop van de dag snel wegsmelt.
Al snel wordt duidelijk dat het plaatsen van de zonnepanelen een klus is die niet eventjes geklaard is. Eerst komt er iemand om alle elektra zaken op zolder hiervoor te plaatsen. Na een paar dagen gaan de mannen uiteindelijk het dak op en dan blijkt dat het maken van de stellage waar de zonnepanelen op komen te liggen veel werk is en nog eens meerdere dagen in beslag neemt.
Als blijkt dat het onze klusplanning in de war schopt (want Peter moet weer naar NL) vragen we zelf de firma om een aantal dagen niet te komen werken zodat wij zelf de twee appartementen en de grote hal kunnen spuiten zonder dat we gestoord worden door werklui over de vloer. Dat is gelukkig geen probleem.
Ondertussen is er ook een monteur op het dak bezig om de televisieschotels en internetschotel met antenne te plaatsen. Ik ben erg blij dat al deze lelijke installaties (zonnepanelen en schotels) aan de lage kant van het dak kunnen worden geplaatst. Het dak van Vecchi Maestri aan de kant van San Pietro blijft helemaal vrij van dit alles en het aanzicht op een mooi dak met terracotta dakpannen en leuke schoorstenen blijft aan die zijde helemaal behouden.
Na een paar dagen heeft de monteur van het internet het nog niet voor elkaar. We snappen er niets van. Uiteindelijk blijkt dat de nieuw geleverde schotel stuk was en geen signaal kon opvangen. Dus weer even wachten op een nieuwe.
De stukadoor heeft ons inmiddels geadviseerd. Het klushuis is te lang afgesloten en onverwarmd geweest en we hebben na het spuiten in november niet kunnen ventileren en dus is vocht vanuit het gebouw op de muur aangeslagen op plaatsen waar de materialen kouder zijn (o.a. op de schroeven). Hij adviseert ons om andere verf te gaan gebruiken die tegen vocht en bacteriële aanslag kan. Gelukkig kan hij deze voor ons gaan kopen want onze provincie zit weer in lockdown en dus zijn we buiten een ritje naar de supermarkt of de bank gekluisterd aan huis.
De volgende ochtend bak ik meerdere appeltaarten.
Uiteraard voor onszelf maar ook een klein taartje voor de pastoor aan de overkant. Met mondkapje steek ik, met de nog warme appeltaart in mijn hand, de straat over wanneer hij buiten zijn kippen aan het voeren is. Hij neemt het in ontvangst en dankt me hartelijk. Een paar dagen later spreek ik hem buiten en vertelt hij trots dat hij zijn eerste vaccinatieprik tegen Corona heeft gehad en dat de taart heerlijk was. En zo kunnen we tijdens de lockdown toch nog gezellig praatjes maken met de buren.
De elektricien heeft op ons verzoek de afzuigkap in de keuken alvast aangesloten. Ook al koken we nog op de bouwkeuken, het is toch handig om de afzuigkap te gaan gebruiken. Als het is aangesloten en we deze aanzetten horen we een raar geluid….er zit iets in de buis. Peter maakt de afzuigkap open en dan komen er drie dode vogeltjes uit de buis, echt zielig.
De vogeltjes zijn waarschijnlijk in de schoorsteen op het dak gevlogen toen daar aan het begin van de verbouwing nog geen rooster in was geplaatst. We maken het leeg en schoon en dan doet de afzuigkap het goed. Helaas vergeten we zelf de eerste paar dagen de afzuigkap aan te zetten omdat we zo gewend waren dat we zonder kookten in het klushuis…..
En dan kan het spuiten beginnen. Peter staat op de steiger om de hoge plafonds (4,5 mtr) en muren te spuiten. Ik sta beneden en rijd de steiger heen en weer terwijl Peter er bovenop staat en het plafond en de muren spuit. Ook wissel ik de verfemmers om voor nieuwe wanneer dit nodig is en houd ik in de gaten of de verfemmer niet te leeg wordt want dan moeten we de verfspuit weer opnieuw op druk brengen. Al snel zijn we goed op elkaar ingespeeld en loopt het heel soepel.
Het lukt ons om de twee appartementen en de grote hal van meerdere verflagen te voorzien en uiteindelijk blijft bijna alles wit (alleen op de plek waar de oude schoolkachel heeft gestaan zijn nog wat vlekken zichtbaar).
En dan is het moment aangebroken dat Peter terug naar Nederland moet vanwege de Corona maatregelen (quarantaine) en daarna weer aan het werk. We hebben besloten om niet overhaast te gaan emigreren en Peter zal nog eventjes doorwerken voor meer financiële zekerheid. Hij rijdt vanuit San Pietro om 05.00 uur ’s ochtends weg en komt om 19.30 uur aan in Den Haag (netjes voldaan aan de tijd tussen de Italiaanse avondklok en de Nederlandse.
In San Pietro klus ik gewoon door. Ik begin met het weghalen van al het afplaktape en plastic van het spuitwerk en ga daarna alles keurig aanvegen.
De dag erna komen de elektricien en de man van de internet- en televisie aansluitingen weer werken. En dan heb ik eindelijk WIFI in ons klushuis. Precies op tijd om te kunnen beeldbellen met Peter in Nederland.
De laatste dagen is er een gure koude wind die maakt dat het veel kouder aanvoelt dan het is. Dit in combinatie met het koude klushuis (het is soms buiten veel warmer dan binnen) maakt het wel zwaar. Gelukkig heb ik mijn houtkachel die ik iedere avond aansteek.
Vanwege de lockdown heeft de elektricien navraag gedaan of het mogelijk is om naar de elektragroothandel te mogen gaan voor het aanschaffen van alle stopcontacten, schakelaars en dimmers voor het huis. Dat mag en omdat ik geen auto heb en wel de spullen moet uitkiezen bij de groothandel mag ik mee in de auto. Maar uiteraard moet ik wel achterin zitten met mondkapje op en de elektricien zit voorin met mondkapje op.
Enige tijd later zijn we terug met grote dozen vol met spullen. We gaan nu echt de eindfase in van de grote verbouwing en dat maakt me blij.
Ook de mannen van de zonnepanelen zijn terug. Ik zeg: “prestare attenzione, tutto nuovo, bianco!”. Oftewel: let op alle muren zijn nieuw en wit. Het blijft afwachten of ze het niet gaan beschadigen want ze lopen graag met al hun gereedschapskoffers en dozen vol materiaal tegelijk naar de zolder.
Een paar dagen later is het dan eindelijk zover, de zonnepanelen gaan eindelijk het dak op. Aan het einde van de middag zijn de 22 zonnepanelen geplaatst. Wanneer ik aan de monteur vraag waar ik kan aflezen wat ze aan stroom produceren en of ik hiervoor een app kan downloaden, zegt hij: “Ze produceren nu nog niets! Wij hebben alleen opdracht om ze te plaatsen en de elektriciteitsmaatschappij moet nog langskomen om op zolder een meter te plaatsen en de aansluiting te maken met de zonnepanelen. Wij lichten hen in dat we het werk gedaan hebben en dan duurt het 10-15 werkdagen voordat zij langskomen om dit te doen. Maar, zegt hij erachteraan, deze termijn is misschien optimistisch want we zijn tenslotte in Italië mevrouw!”
Ach, ik raak eraan gewend dat alles heel lang duurt. Inmiddels maak ik me er niet meer druk over en dat is toch een mooi teken dat ik al aardig aan het integreren ben in Italië.
De mannen van de zonnepanelen hebben uiteindelijk op de laatste werkdag één grote zwarte kras in het nieuwe witte verfwerk van de muren achtergelaten dus dat moet een volgende keer opnieuw worden gespoten.
Ik ga maar weer een dagje aan het werk en haal alle stucstop weg in de appartementen en de grote hal en veeg de vloer aan. Ik bel een firma om een afspraak te maken voor het polijsten van de gevlinderde betonvloer want we willen een glanzend, onderhoudsvrij eindresultaat voor de vloer. Ik maak foto’s van de installaties op zolder, het kan met recht een technische ruimte genoemd worden.
's Avonds beeldbel ik gezellig met mijn vriendinnen Linda en Maaike in Nederland. Heerlijk om hun weer te 'zien' en spreken.
De volgende dag komt vriend Bert zijn televisiekastje van Canal Digitaal uitlenen zodat ik ook Nederlandse televisie kan kijken. Bert en Germa hebben de vakantieappartementen Rosa nel’ Pozzo maar door de Coronacrisis zijn er nu geen gasten en mag ik het kastje tijdelijk lenen. Nu alle schotels zijn aangesloten heb ik ineens beschikking over onnoemelijk veel televisiezenders. Ik heb voor het eerst van mijn leven een smarttelevisie (ja in Nederland hebben we nog een oude televisie) en goede WIFI. Na zes jaar klussen is dit een echte mijlpaal en helemaal fijn nu ik hier alleen zit.
En als er dan een dag is dat ik alleen ben in het klushuis en het is prachtig weer, 18 graden en zonnig dan besluit ik om eindelijk weer eens te gaan sporten. Ik heb sinds ik hier ben, nu een maand, niet gesport en besluit om mijn rondje van 10 km door de heuvels in de buurt te gaan hardlopen. Eerst heuvelopwaarts richting San Pietro en Loretello, daarna richting Ripalta en net voor de steile weg daarnaartoe sla ik rechtsaf richting Palazzo. Het is windstil en warm en het feit dat mijn conditie niet meer top is maakt het lastiger dan ik gewend ben maar uiteindelijk lukt het me om zelfs de steile heuvel (strada bianca) die weer naar San Pietro leidt te bedwingen.
De rest van de middag doe ik niets anders dan in mijn korte broek en hemdje in het zonnetje zitten en dit blog typen.
It’s a good life in Italy en ik heb het helemaal naar mijn zin op mijn nieuwe woonplek en ben blij dat ik deze tijd ook nuttig kan besteden doordat de werkzaamheden hier door kunnen gaan. Maar alleen is maar alleen en ik mis Peter dus ik zal zeker blij zijn als Peter weer hier naar toe komt over een paar weken.
Op vrijdagavond houden we met onze vrienden Karin en Frans een digitale vrijdagavondborrel vanaf drie verschillende locaties. Het is heel gezellig maar ook een beetje raar want dat zal waarschijnlijk in de toekomst vaker gebeuren als we hier echt wonen. Gelukkig ben ik in april een paar dagen in Nederland en dan ben ik zeker van plan om bij mijn vrienden en vriendinnen langs te gaan.
Vandaag, 27 maart is Peter jarig, hij is 52 jaar geworden. Het is toch een beetje raar om hier alleen mijn cappuccino te drinken terwijl hij in Nederland op de kazerne aan het werk is. Hij zal appeltaart bakken voor zijn collega's. Als alles meezit kunnen we zijn volgende verjaardag hier in Italie samen vieren nadat we echt allebei zijn geëmigreerd. Duimen dat alles volgens plan gaat!
Dit klusblog zal ik nog even blijven bijhouden totdat de verbouwing echt achter de rug is zodat we straks voor onszelf een mooi overzicht hebben hoe ons klusavontuur is verlopen vanaf 2014 tot 2022........
Ciao amici