Sinds het vorige klusblog heb ik een compilatievideo gemaakt van 6 jaar klussen in iets meer dan 6 minuten.
Het is alweer 18 januari 2022 en Peter gaat nog een keer alleen de rit maken naar Italië, uiteraard met een goed gevulde klusbus.
De dag na zijn aankomst wordt onze eettafel geleverd. Een ronde tafel met aluminium voet en marmeren blad, de Tulip tafel (het ontwerp is een design classic van Eero Saarinen uit 1957). Gelukkig heeft Peter hulp van Sante. Samen tillen ze de zware onderdelen het huis binnen. Het is een hele klus maar het lukt de mannen om het blad op het onderstel te monteren. Peter stuurt mij foto’s en ik ben erg blij met onze marmeren eettafel.
Peter klust een aantal dagen aan de grote keukenkast en het resultaat mag er zijn!
Ook komen de steenhouwers langs om de stenen spatwand van onze keuken en die van de kitchenette van appartement van Gogh te plaatsen.
Natuurlijk maakt Peter mij blij met foto’s en filmpjes van de zonsopkomst in San Pietro.
Nog blijer ben ik als hij weer terug is in Nederland.
Ruim een maand later, op 23 februari, hebben we de mogelijkheid om weer even samen naar Italië te gaan. Ik heb hier erg naar uit gekeken, even de batterij opladen en alleen bezig zijn met onze droom.
De klusbus is weer volgeladen en zoals altijd maken we de eerste stop bij Arnhem voor een kop koffie, dit keer met een Bosche Bol.
De reis gaat voorspoedig. Het is mooi weer en niet heel druk op de wegen. We besluiten om in één keer door te rijden omdat de reis zo voorspoedig gaat maar dat wordt toch even anders. Wanneer we om 22.30 uur ’s avonds langs de snelweg bij Parma een stop maken blijkt dat bij het weggaan de auto ineens niet meer wil starten. We zijn allang blij dat we niet langs de snelweg zijn stilgevallen en dat we veilig op een parkeerplaats staan maar dit is wel pech. We bellen de ANWB en binnen een half uur komt er iemand van de Italiaanse wegenwacht naar ons toe. Hij denkt dat het probleem een motorsensor betreft waarom de auto niet wil starten. De man takelt onze klusbus op zijn oplegger en we rijden een klein stukje terug naar Parma.
Aangekomen bij het servicestation van de wegenwacht staat er al een taxi voor ons klaar. Snel pakken we nog enkele spullen voor de overnachting uit de klusbus en stappen in de taxi. De taxi brengt ons naar het dichtstbijzijnde hotel. Peter loopt snel even naar binnen om te vragen of ze een kamer hebben terwijl de taxi nog wacht. Gelukkig we kunnen hier overnachten en het is ook nog eens een luxe viersterrenhotel. De volgende dag maar verder zien. De volgende ochtend gaan we na een lekker ontbijt maar weer eens naar het servicestation. Helaas is de motorsensor nog niet binnen maar ze verwachten wel dat de auto vandaag gemaakt kan worden. Als het onderdeel voor de lunch binnen is kunnen ze er na de lunch na 14.30 uur aan gaan werken en kunnen we de auto ’s avonds ophalen.
Gelukkig is het stralend weer dus we besluiten om Parma te gaan bekijken. We lunchen in een klein restaurant dat vol zit met Italianen die tijdens hun werk uitgebreid gaan lunchen in een restaurant. Gelukkig had men voor ons nog een plekje naast de toonbank want we hadden natuurlijk niet gereserveerd. Uiteraard hangen er overal Parmahammen.
Daarna wandelen we verder naar de binnenstad van Parma waar we van terras naar terras gaan. Als de zon wat gaat zakken besluiten we terug te gaan naar het hotel. Het is namelijk nog steeds onduidelijk of de auto vandaag wel klaar is en anders hebben we nog een overnachting nodig. Gelukkig hebben we die overnachting niet nodig want de auto is gerepareerd. En dus rijden we rond 17.30 uur Parma weer uit voor de laatste 280km naar San Pietro.
We rollen ons bed in en worden de volgende ochtend wakker met een lekker zonnetje.
Ik loop een rondje in de tuin en zie dat de bomen in bloesem staan, de tulpen en narcissen boven de grond uitkomen en ik geniet!
We besluiten dat een eerste klusje zal zijn het in gebruik nemen van onze hoekbank. Deze hoekbank staat al 1,5 jaar nieuw in de verpakking opgeslagen. Ons kleine woonkamertje is nu voldoende af om de bank erin te gaan zetten. Als we de losse bankdelen uitpakken begin ik me zorgen te maken. Ik had toch de ruimte wel goed opgemeten? Want in mijn herinnering hadden we 20 cm over naast de hoekbank en nu lijkt het erop dat het misschien niet in de ruimte past. We meten nog maar eens. In de praktijk blijkt de bank slechts twintig millimeter kleiner dan de ruimte maar het past. Zo, die komt niet meer van zijn plek af en wij kunnen ’s avonds eindelijk bankhangen in ons klushuis.
Een tweede en hele leuke klus voor mij is het verwijderen van het beschermfolie van de ladefronten van onze keuken. Eindelijk hebben we onze witte keuken en niet meer het lelijke blauw van de beschermfolie.
De volgende dag worden we wakker met grijs weer, het heeft vannacht zelfs iets gesneeuwd op de hoger geleden delen van de heuvels. Samen hangen we drie hanglampen op in appartement van Gogh. De lampen zijn een ontwerp van een Nederlandse ontwerpster/kunstenaar Margje Teeuwen en dragen de naam Proplamp. Het leuke van deze lamp is dat je m zelf in een gewenste vorm kan crunchen, zoals een prop papier, keer op keer je dit leuk vindt en helemaal uniek.
Aan het einde van de zaterdagmiddag komen Sante en Donatella gezellig langs. Ze hebben een appelboom bij zich (Granny Smith) als cadeau namens al onze vrienden uit San Pietro. Wat ontzettend lief, ik raak ontroerd door dit gebaar. De liefde en vriendschappen doen een mens goed. Donatella heeft ook nog eens een heerlijke chocoladetaart voor ons gebakken.
Op zondagochtend wil Peter starten met het ophangen van de lijst voor het doek van de Nachtwacht in de grote gezamenlijke hal van de appartementen. Met een laser zorgt hij ervoor dat het frame recht op de wand komt.
Hier hebben we de steiger wel bij nodig want het doek is 3 meter hoog en 3,57 breed.
Om 12.16 uur hangt het frame, precies op tijd want we hebben om 13.00 uur afgesproken voor een lunch met Bert en Germa en Gino en Veronique. Gelukkig hoeven we niet ver te gaan, we steken de straat over naar restaurant Piccolo Ranch en worden hartelijk ontvangen door onze buurman Angelo. Het is weer erg gezellig.
Om 16.30 uur staan we weer buiten en de mannen kijken nog even naar de Fiats die op de oprit en parkeerplaats staan van het restaurant.
Tja en dan besluiten we toch nog om ons weer even om te kleden in onze kluskleding en nog even verder te gaan met klussen, we spannen het grote doek van de Nachtwacht in het frame.
De nieuwe week start met stralend koud winterweer. Peter start buiten met het plaatsen van de aluminium rolluiken op zonne-energie. Dit is nog een heel gedoe want de nis van de muren waar ze tussen geplaatst moeten worden loopt niet helemaal recht. Het is nodig om plaatselijk kleine stukjes van het stucwerk van de muur weg te halen zodat de kast van het luik geplaatst kan worden.
Maart roert zijn staart. Op 5 maart worden we wakker in een witte wereld, het sneeuwt.
Maar dit is slechts van korte duur want een paar uur later heeft de zon gewonnen en smelt de sneeuw alweer snel weg.
We besluiten om deze dag binnen te klussen en de grote hanglamp in onze eigen keuken op te hangen. Dit is nog een hele klus want deze lamp weegt 24kg.
Eerst sporen we de grote houten bevestigingsbalk op in het verlaagde plafond. Deze balk hebben we speciaal voor deze lamp ooit geplaatst. De hanglamp is een ontwerp van de Nederlandse ontwerper Marcel Wanders, de Skygarden genaamd. De lamp is aan de buitenzijde hoogglans zwart en de binnenzijde ziet eruit als een oudhollands gipsen ornamentenplafond met prachtige bloemen. Heel voorzichtig hangen we de lamp op, wat is ie prachtig!
's Middags is de sneeuw alweer weg maar de volgende nacht valt er weer een nieuw pak sneeuw. Maart roert zijn staart!
We klussen binnen verder in appartement Rembrandt. Peter plaatst de gordijnrail en hangt een grote kroonluchter op. Ook plaatsen we weer een nieuw groot schilderijframe, dit keer het doek van Marten Soolmans geschilderd door Rembrandt van Rijn in 1634. Dit schilderij hangt in de eregalerij van het Rijksmuseum in Amsterdam en nu dus ook een replica print op doek ervan hier in San Pietro.
Ik word steeds blijer nu we ons klushuis beetje bij beetje aan het inrichten zijn. Eindelijk kunnen we de jarenlang bij elkaar gespaarde collectie verlichting en meubels in gebruik gaan nemen. Ook geniet ik ervan om nu te kunnen ervaren dat onze warmtepomp ervoor zorgt dat de temperatuur binnen behaaglijk is ondanks de sneeuw en kou buiten. Wat een comfort, de vloerverwarming op de begane grond en de radiatoren boven die automatisch worden aangestuurd door kamerthermostaten. Wel moeten we nog even het elektraverbruik van de warmtepomp afwachten maar we hebben er vertrouwen in dat onze 22 zonnepanelen genoeg zonne-energie opleveren. De toekomst zal dit uit moeten wijzen.
Vandaag leveren ze echter niets op want ze liggen vol met sneeuw, er is wederom een dik pak sneeuw gevallen. Op Facebook zie ik dat het in de buurt gelegen skigebied van de Monte Catria zelfs open is om te kunnen skiën. Wij zijn hier echter maar kort en willen liever doorgaan met klussen.
In de grote gemeenschappelijke hal van de appartementen, onder de Nachtwacht komt een grote stamtafel waar we wel met 10 mensen aan kunnen zitten. Deze stamtafel hebben we jaren geleden op de kop getikt en komt uit een Grand Café op Schiphol Airport. De tafel heeft een metamorfose ondergaan. Het donkere mahoniekleurige blad is nu blank hout en het zwarte stalen onderstel is nu mat wit gespoten. Een wereld van verschil. Vandaag zet Peter het blad in een speciale twee componentenolie zodat kringen en vlekken niet in het blad kunnen trekken.
En tussendoor maken we natuurlijk tijd voor vele bakkie's koffie.
Na de koffie pak ik enkele verhuisdozen uit met servies en glaswerk en maak snel wat foto's van het landschap omdat er nu nog sneeuw ligt.
Ons kleine knusse woonkamertje maken we verder af met een mooie staande lamp en een doek van een zelfportret van Rembrandt als apostel. Achter dit doek bevindt zich onze televisie. Ik ben erg blij met deze oplossing want dan hoeven we niet de gehele tijd tegen een lelijke televisie aan te kijken.
Op 8 maart is het Internationale Vrouwendag en dat is een big deal in Italië. Als ik in de supermarkt loop word ik diverse keren aangesproken met “Auguri” oftewel “Geluk gewenst”.
’s Avonds ga ik samen met Germa naar het barretje I-café in San Lorenzo in Campo waar een vrouwenavondje is georganiseerd. Ik zie een aantal oude bekenden weer terug en leer ook nieuwe vrouwen kennen. Het is een hele gezellige avond.
De volgende ochtend word ik wakker en ik zie het gelijk, een prachtige roze zonsopkomst. Het is nog geen half zeven maar ik schiet gelijk in mijn pyjama op mijn slippers naar buiten en loop in de sneeuw om dit prachtige gezicht vast te leggen. Hier kan ik uren naar kijken, maar dat doe ik niet want het is toch wel koud zo met blote voeten.
Het is ons samen gelukt om alle aluminium luiken op de begane grond te plaatsen. Samen regelen we de afstandsbedieningen van de luiken in. Wat een comfort en gemak, met een druk op de knop gaat een enkel luik open of dicht of als we willen zelfs meerdere luiken tegelijkertijd. De luiken gaan het huis ook goed beschermen tegen de zomerhitte en de winterkou.
We besluiten dat het te gevaarlijk is om de luiken op de eerste verdieping nu ook te plaatsen. Dit zou betekenen balanceren op een ladder op 10 meter hoogte. In het najaar als we terug zijn in Italië zullen we een hoogwerker moeten huren om dit op een veilige manier te kunnen doen.
En als dat besluit is genomen is het ook tijd om te besluiten om geen nieuwe klussen meer te doen deze week en samen een wandeling te gaan maken. Tijdens deze wandeling neem ik alles extra waar, ik geniet, adem in en voel me zoals altijd helemaal thuis in deze omgeving.
Helaas zullen we San Pietro zes maanden moeten missen want in Nederland moet eerst iets worden overwonnen. Ik voel me sterk en ben er klaar voor.
De terugreis naar Nederland gaat voorspoedig, we rijden in twee dagen en onderweg overnachten we in Oberkirche Duitsland in een mooi hotel.
Terug in Nederland halen we gelijk Rosso weer op, op naar Den Haag met zijn drieën.
Tot een volgend klusblog.