Blog 4: We have got the power……not

4 september 2015. Twintig weken zijn we niet meer in Italië geweest en de heimwee is groot, naar het landschap, de rust, het eten, alles eigenlijk.

In juli krijgen we gelukkig een paar foto’s gemaild van Riccardo, ze zijn bezig met het aanleggen van alle putten en rioleringspijpen; grote betonnen putten worden naast en achter het huis ingegraven.

Daarna horen we niets meer. Zou de badkamer wel worden geïnstalleerd en aangesloten voor 4 september? In augustus krijgen we een kort berichtje van de aannemer dat we terecht kunnen en in het klushuis kunnen verblijven in september. Maar dan…….2 weken voor vertrek een berichtje: de stroom van het pand is afgesloten omdat de rekeningen niet zouden zijn betaald! Hé, hoe kan dat nu? We hadden toch geregeld dat de rekeningen automatisch zouden worden afgeschreven van onze Italiaanse bankrekening? Als we inloggen op de site van de Italiaanse bank blijkt dat we inderdaad nog nooit betaald hebben aan Enel, de energieleverancier. De aannemer belooft de rekeningen voor ons te zullen betalen zodat de stroom weer kan worden aangesloten. Maar als we vrijdagavond 4 september op het punt staan om op vakantie te gaan krijgen we bericht, het is niet gelukt, de betalingen waren te laat waardoor er een nieuw contract voor elektra moet worden afgesloten. De consequentie is dat we nog een week zonder stroom zitten.

We gaan toch onderweg naar Italië en besluiten om van het aanbod van aannemer Peter gebruik te maken en in één van zijn appartementen te verblijven totdat we stroom hebben. De rit naar Italië gaat ondanks veel regen voorspoedig en met onze nieuwe klusbus volgeladen komen we zaterdagochtend aan in San Pietro. We zijn blij om te zien dat alles in de badkamer geïnstalleerd is (zoals afgesproken wel nog als ruwbouw). 

Maar als we boven komen in het huis zien we dat er 2 dode muizen liggen en onze achtergebleven spullen zijn nogal aangetast door muizenpoep. De muizen hebben zich door boodschappentassen heen gevreten en ook in achtergebleven kluskleding zitten veel gaten. Ze hebben zich tegoed gedaan aan achtergebleven pakken jus d’orange en tomatensaus en alles is vies, heel vies. Het plastic dat we de vorige keer tegen een aantal kapotte ruiten hadden gemaakt is stuk gewaaid en er ligt binnen wat regenwater. De euforie van het terug zijn in Italië maakt door vermoeidheid en een zomergriepje plaats voor paniek en chagrijn. Wat een bende, wat een project, waar zijn we aan begonnen?!! We laten het maar even zo en gaan eerst slapen in het appartement van aannemer Peter, Rustico del Bozzo. Rustico del Bozzo ligt buiten het plaatsje Castelleone di Suasa. ’s Avonds genieten we van een prachtige zonsondergang en van de luxe van een ruim appartement. Er is zelfs een zwembad voor de gasten.

De volgende dag schijnt de zon, we zijn uitgerust en samen pakken we het muizenprobleem aan. Alles wordt schoongemaakt of weggegooid en ’s middags zet Peter zelfs al enkele meubels in elkaar: bed, kast, een tijdelijke keuken. 

Als we buiten zitten te lunchen nemen we de tijd om heerlijk voor ons uit te staren naar de heuvels en te dromen, te luisteren naar de stilte….

Dit is ware luxe, niet het hebben van stapels bezittingen maar het hebben van tijd en het kijken naar de wolken die schaduwen maken op de heuvels, bossen en velden. WE ZIJN TEVREDEN.

Maandagochtend om 09.00 uur gaan we naar Sante en Riccardo Rosci om de elektra opnieuw te regelen. De mannen discussiëren hevig met elkaar en we snappen er bij dit rappe Italiaans niet veel van maar uiteindelijk komt de aap uit de mouw. Sante had de volmacht voor ons geregeld voor het automatisch afschrijven van de elektrarekeningen maar in Italië moet de eerste elektrarekening contant worden voldaan bij het postkantoor of de bar en daarna gaat het pas automatisch. Heel langzaam dringt het tot me door dat dit misschien wel aan ons is verteld maar dat we dit eind vorig jaar gewoon zijn vergeten in het enthousiasme na de aankoop van ons klushuis. Nu moet er dus een nieuw contract gemaakt worden (kost 140, - euro extra) en dan zal de stroom weer worden aangezet binnen een paar dagen. 

Zo geregeld, nu eerst koffie....

Hierna gaan we naar de handel in bouwmaterialen, we worden heel vriendelijk geadviseerd over de materialen die we nodig hebben om een fundering te maken en een nieuwe muur te metselen in de kelder. De bouwmaterialen hier in Italië zijn soms anders dan in Nederland dus mijn superklusser moet zich de Italiaanse methodes eigen leren maken.

Het is dinsdag. Vandaag ga ik een dagje in de zon zitten, lekker niets doen. Peter wil beginnen met het werk aan het ingestorte muurtje in de kelder. Maar eerst gaan we koffie drinken in de Bar Centrale. Het is marktdag en San Lorenzo in Campo loopt vol met dorpsbewoners op hun paasbest aangekleed. We lopen over de markt en gaan buiten op het terras van de bar koffie drinken.

Als we een uurtje later terug zijn in het huis wil ik iets uit mijn tas pakken, de paniek slaat toe. Mijn tas heb ik bij de Bar Centrale buiten aan de stoelleuning laten hangen en het ergste is: alles zit in mijn tas; bankpassen, creditcard, contant geld, paspoorten, gewoon alles wat belangrijk is! Blinde paniek bij mij, maar Peter blijft rustig en zegt: “Als je tas weg is dan lossen we dat wel weer op”. Snel rijden we terug naar de bar. Mijn hart gaat tekeer, de tas hangt niet meer aan de stoelleuning, ik loop de bar in, binnen is het ook druk, uiteindelijk zeg ik tegen de barjuffrouw “Ho dimenticato mia borsa”. “Ahh, la borsa, si” zegt ze en geeft me mijn tas die ze achter de bar heeft staan. Wat een geluk!! Langzaam zakt mijn hartslag weer naar een normaal niveau, alles zit er nog in.

Wat een topweer hebben we, zonnig met een paar wolkjes en 26 graden. Als we zitten te lunchen zien we weer een ree lopen in het veld achter het huis. Dat is niet het enige wild want als Peter ’s middags weer een kruiwagen met grond uit de kelder wegrijdt maakt een zwarte slang zich snel uit de voeten en verdwijnt in het struikgewas. ’s Middags ga ik een stukje fietsen op mijn gewone Giant fiets (wel met versnellingen). De versnellingen zijn wel nodig want het is heuvel op en heuvel af. Ik fiets naar Loretello en weer terug. 

Op een paar honderd meter vanaf ons huis kunnen we zelfs de zee zien (op 30 km afstand).

De boeren zijn bezig met het oogsten van de zonnebloemen. 

Vanuit Loretello kan ik ons huis in de verte zien liggen tegen een mooie achtergrond van bergen.

Op woensdag worden de bouwmaterialen gebracht die we hebben besteld voor het werk aan de kelder.

De volgende dagen rommelen we wat om het huis. Peter graaft de kelder verder uit en ik maak met de accuboor handdoek- en kledinghaakjes vast. Aannemer Peter komt langs met Gabriele (de loodgieter) om de foto’s te geven van al het werk dat nu onder de grond zit, rioleringspijpen en putten. Met Peter bespreken we de werkzaamheden voor de marciapiedi (een stoep van beton van 1 meter breed om het huis) en het werk aan het dak en de gevel dat we volgend jaar willen laten doen.

Op vrijdag gaan we eerst een wandeling maken van 10 km. door de heuvels. Overal in de wijngaarden hangen grote trossen witte en blauwe druiven. 

Wanneer we weer terug zijn bakken we pannenkoeken, bij gebrek aan stroom gebruiken we de accuboor om het pannenkoekenbeslag te mixen.

Als laatste klusje van de vrijdag proberen we een paar takken af te zagen van de grote dennenboom naast het huis, met een handbomenzaag. Peter gaat op de trap staan en ik houd deze tegen. De eerste grote tak valt naar beneden precies op mijn hoofd, ik word bedolven onder de tak met prikkende dennennaalden. Bij de volgende takken gaat het net goed maar bij de laatste tak schiet de bomenzaag in de pols van Peter, een diepe snede is het gevolg! Jut en Jul aan het werk, snel de EHBO-doos pakken maar. Als we ’s avonds terugkomen bij Rustico del Bozzo gaan we nog even zwemmen, dit is echt vakantie.

Zaterdag gaan we naar het strand van Marotta, het is perfect zonnig weer, 26 graden, een lekker lui dagje dus. Aan het einde van de middag rijden we naar Senigallia, een leuk plaatsje met een oud centrum waar we lekker een aperitivo doen en mensen kijken vanaf een terrasje.

’s Avonds zitten we tot laat buiten en zien een prachtige sterrenhemel, we spotten langskomende satellieten en zien zelfs een vallende ster (natuurlijk doe ik een wens maar die mag ik niet vertellen anders komt het niet uit).

Zondags gaan we vanuit ons huis wandelen naar Piticchio, het is zonnig en warm, 28 graden.

Deze wandeling zou een rondje moeten zijn van 20 km maar we verdwalen enigszins in de heuvels en besluiten dat het beter is om niet verder te zoeken maar terug naar San Pietro te gaan. Het is leuk dat we van alle kanten ons huis kunnen spotten ook als we 15 km verderop in de heuvels lopen.

Dan maar ’s middags met de auto naar Piticchio. Als we daar aankomen, blijkt het inderdaad het heuveldorpje te zijn waar we vanuit ons huis op kijken in de verte. Piticchio is in Nederland bekend van het KRO tv-programma “De Italiaanse droom” uit 2008 waarbij verschillende stellen een pand gingen verbouwen. 

Als we door Piticchio lopen vinden we al snel het pand van het tv-programma. Terwijl we staan te kijken komt de nieuwe eigenaar ervan naar ons toe gelopen, hij stelt zich voor als Giovanni Catella en we kletsen wat over het tv-programma. Hij heeft het pand nog niet zo lang maar heeft de videobanden van de uitzendingen van de vorige eigenaar gekregen. Hij is gepensioneerd en gaat volgend jaar in het pand een speelgoedmuseum openen (Museogiocando). Hij neemt ons mee naar binnen en laat het nieuw betegelde dakterras zien. We vertellen hem dat we de oude school in San Pietro aan het opknappen zijn en hij zegt dat we praktisch buren zijn, nu ja, soort van want vanuit Piticchio kun je inderdaad ons pand zien liggen.

Als we afscheid nemen beloven we hem te zullen mailen met de datum van de speelgoedbeurs in Houten, Nederland.

Maandagochtend, inmiddels zijn we een week verder en we hebben nog steeds geen stroom. Ik bel Riccardo maar hij zegt dat hij de energieleverancier Enel al 20 keer gebeld heeft, hij roept wat Italiaanse scheldwoorden maar we moeten gewoon afwachten. Peter graaft die dag verder de kelder uit. 

Aan het einde van de middag gaan we boodschappen doen in San Lorenzo in Campo en komen daar Bert en Germa tegen van Rosa nel Pozzo (hier hadden we de vorige vakantie onderdak), we vertellen dat we al een week zonder stroom zitten en deze keer bij Peter en Pauline verblijven van Il Rustico del Bozzo.

Dinsdagochtend, geen stroom. Maar net als we besloten hebben om naar de bar te gaan om koffie te gaan drinken loop ik voor de duizendste keer naar de hoofdschakelaar van de stroom en roep: 

“Hocus, pocus, pilatus, pas, ik wil dat er nu stroom was!” en haal de schakelaar over. “Wat gek”, roep ik tegen Peter, “de schakelaar blijft omhoog staan”. “Dat is niet gek”, zegt Peter, “dan hebben we eindelijk weer stroom!” Yes, we have got the power!! Ik doe een dansje en bel daarna gelijk Riccardo, we hebben weer stroom! Die dag maken we het huis verder in gereedheid en Peter sloopt zelfs met de boorhamer een gedeelte van de vloer op de benedenverdieping eruit. 

Op woensdag gaan we, 10 dagen na het begin van onze vakantie, eindelijk voor het eerst in het huis slapen. We zijn benieuwd of we de muizen gaan zien want dat ze er zijn is duidelijk, regelmatig vinden we muizenpoepjes op de grond. 

Als we de eerste avond na een avondwandeling en een prachtige zonsondergang terugkomen in de keuken zien we nog net een muis wegrennen. Snel gaan we de muis achterna. Hij verschuilt zich tussen twee houten raamluiken die tegen de muur staan, één welgemikte schop van Peter tegen de luiken en de muis is op slag dood. Na deze moord laten we het verder maar zo en ruimen alle etenswaren iedere keer goed op, voorlopig raken we de muizen toch niet kwijt.

De volgende dagen klussen we en Peter maakt de fundering voor het muurtje in de kelder. 

Op een middag vind ik de afgeworpen huid van een slang achter het huis. De slangenhuid is maar liefst 140 cm. lang, oeps…..slik.

Vrijdag 18 september. Vandaag ben ik jarig. Mijn moeder en schoonouders bellen me ’s ochtends op en ik krijg de hele dag veel sms’jes, WhatsApps en facebookberichtjes waardoor ik me echt jarig voel. Het is 28 graden en strakblauw en zonnig. We rijden naar Senigallia voor een stranddagje. Eerst koffie met een broodje, mmm.

Het zeewater is gewoon warm, we hoeven geen moeite te doen om door te komen. Na het zwemmen, lopen we kilometers lang langs het zandstrand. Tussen de middag lunchen we in een visrestaurant aan zee. Ik eet mosselen en Peter spaghetti vongole.

Heerlijk, wat een topverjaardag!!

Op zaterdag gaat Peter verder met de keldermuur en ik ga op mijn fietsje naar het dorp om een paar boodschappen te halen. De heenweg gaat prima, al moet ik wel veel afremmen want de weg gaat steil naar beneden. Vlak voor het dorp kom ik een groep wielrenners tegen die me aanmoedigt: Vai! Salve, Buongiorno! Binnen 20 minuten zit ik in de bar aan mijn cappuccino en chocoladebroodje. Even lekker internetten en daarna naar de supermarkt. De terugweg gaat prima, althans het eerste stuk, ik zie ons huis al liggen daar bovenop die heuvel. Tja, die heuvel, het lijkt wel een berg, het laatste stuk is steil, heel steil. Ik krijg de trappers van mijn gewone fiets niet meer rond en wat is het heet met die zon op mijn hoofd. Ik stap af en loop verder, jeetje, dat is ook niets want de fiets met boodschappen is heel zwaar om de helling op te duwen. Tot wel vier keer toe stop ik om weer op adem te komen maar dan ben ik eindelijk weer thuis. De moraal van dit verhaal is dat deze heuvelachtige omgeving misschien toch niet geschikt is voor een gewone fiets, de volgende keer maar de racefiets gebruiken dus.

’s Middags gaat Peter (bij gebrek aan een motorkettingzaag) met de handzaag de grote dennenboom verder snoeien die pal naast ons huis staat.

De boom is megagroot en zolang deze niet dood is mogen we hem niet kappen maar snoeien mag wel en er kunnen wel wat takken vanaf voor meer ruimte en licht. Alle takken brengen we naar de jeu de boulebak en steken ze aan. De dennennaalden gaan gigantisch roken en de wind staat naar de weg toe.

O jee, als ik voor het huis ga kijken zie ik één groot rookgordijn op de weg, straks veroorzaken we nog ongelukken. Gelukkig gaat het vuur snel vanzelf weer uit, we moeten maar een paar dagen wachten totdat de wind draait en dan opnieuw aansteken. Daar kwamen we goed weg!

's Avonds genieten we maar weer van een mooie zonsondergang....

Zondagochtend gaan we een rondje van 10 km hardlopen vanuit ons huis. Allereerst heuvel op, we lopen langs het kleine kerkje dat op nog geen 200 meter van ons huis staat en net op dat moment vol stroomt met dorpsbewoners, we voelen de ogen prikken in onze ruggen. We lopen verder en het weer is prachtig. We voelen ons de koning te rijk als we hardlopen tussen de wijn- en olijfgaarden, heuvel op en heuvel af. Het gaat top maar na 8 km zegt Peter: “daar is hij Els, onze uitdaging”. Hij heeft gelijk, het is een supersteile onverharde weg van een paar kilometer omhoog terug naar huis. Tot 2 keer toe moet ik lossen want ik raak teveel buitenadem. Maar toch lukt het om daarna weer verder hard te lopen. Met een hoofd als een tomaat kom ik terug bij ons huis,

heerlijk gelopen, dat wel! Zeker voor herhaling vatbaar.

Tijdens het hardlopen klonken er verschillende geweerschoten en als we terug zijn bij ons huis zien we dat een groep mannen koffie gaat drinken bij Piccolo Ranch aan de overkant. Geen twijfel mogelijk; met hun geweren, camouflagekleding en honden, dit zijn de jagers.

’s Middags bakken we pannenkoeken en ik maak verse pompoensoep met salie en spek.'s Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd, we grillen zelf een kippetje.

Het is nog steeds heerlijk warm weer en in onze met eenvoudige spullen ingerichte slaapkamer slapen we ’s nachts met één van de grote ramen open. 

We hebben met een klamboe een soort hemelbed gefabriceerd waardoor we geen last hebben van muggen. Doordat het raam zo hoog is kunnen we vanuit het bed de heldere sterrenhemel zien en slapen heerlijk.

Een paar dagen later komen de loodgieter en elektricien hun facturen langsbrengen. Gelukkig geen verrassingen, zoals afgesproken en begroot.

Op maandag vindt Peter tijdens het metselen een klein zwart schorpioentje in de kelder. Het beestje wil maar niet te voorschijn komen, verwoede pogingen van Peter om hem met een stok uit de steen te halen leveren niets op. Het eindresultaat is dat hij wordt ingemetseld in de muur.

Tja, en dan is het echt tijd voor mij om aan mijn studie te gaan werken. Ik heb nog 1,5 week de tijd om mijn eindopdracht van de module Massapsychologie en Veiligheidsbeleving te schrijven en daarna digitaal via internet in te leveren. En dan zit je met 24 graden gewoon binnen in het huis achter de laptop te werken, want buiten is het licht te fel voor computerwerk. ’s Middags ga ik naar de Bar Centrale met mijn laptop om via wifi verschillende zaken op internet op te zoeken. 

Uiteindelijk kost het me 3 vakantiedagen maar dan is de opdracht klaar.

Tja.....en 's avonds genieten we maar weer een keer van een mooie zonsondergang......

Riccardo komt langs en zet de 2 dode bomen op de foto. Ondanks dat deze bomen al morsdood zijn (in tegenstelling tot de grote dennenboom) moet hij toch met de foto langs de gemeente om toestemming te vragen om ze te kappen. Gelukkig zorgt hij er dan bij de gemeente ook gelijk voor dat we kleine kliko’s krijgen voor het ophalen van afval. Het afval wordt gescheiden opgehaald, iedere dag een andere kleur bak. Geel voor plastic en metaal. Wit voor papier en karton. Bruin voor organisch afval, Grijs voor overig afval en groen voor glasafval. We zijn al helemaal gewend aan het afval scheiden in de keuken.

Aan het einde van de week wordt het koeler. Dit levert wel weer prachtige wolkenluchten op waarbij de zon heuveldorpjes in de verte in een gouden gloed zet terwijl de rest van de heuvels in de schaduw van de wolken ligt. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen, turen naar de heuvels en de wolken en de weggetjes met prachtige boerenhoeves.

In de verte zien we soms een rood stipje de heuvel op gaan, dat is de tractor van onze buurman Simeone. 

Terwijl ik op donderdag naar het plaatsje Castelleone di Suasa rijd en bocht na bocht weer op een ander mooi uitzicht wordt getrakteerd denk ik: ik wil hier gewoon niet meer weg, ik wil blijven!

Op vrijdag komt Riccardo langs samen met 2 andere mannen. De één is ingenieur en hij komt kijken naar de vloer van de badkamer op zolder en de opening die in de natuurstenen zijmuur moet komen voor de nieuwe voordeur. De ander is iemand die de bomen voor ons wil kappen.

De ingenieur (een net geklede man met mooie schoenen) is erg verbaasd wanneer ik hem tegemoet treed in mijn oranje overall en mijn mondkapje en stofbril af zet en hem een hand geef. Een vrouw die aan het klussen is, zijn mond valt letterlijk even open.

Riccardo heeft goed nieuws van de gemeente: naast de 2 dode bomen mag ook de grote naaldboom van 15 meter hoog worden gekapt. We zijn hier heel blij mee want de gigantisch hoge boom staat heel dicht bij de gevel en neemt veel licht weg in onze keuken en slaapkamer. We spreken af dat alle drie de bomen voor december gekapt zullen worden. Zie hieronder alledrie de bomen op de foto, als het goed is zijn deze dus in december weggehaald. Nu alleen het bushokje nog.....

De ingenieur vraagt om een hamertje en begint op de muur de stuclaag weg te slaan. Hij luistert naar het geluid van de hamer en zegt: “hier heeft vroeger vast een raam gezeten”. Ehh, ja, het zal wel.

De nieuwe voordeur is geen probleem, hier hoeft geen berekening van gemaakt te worden. Bij de badkamervloer kijkt hij naar de constructie en geeft aan dat hier staal op moet worden gelast en dat er een vloer van 5 cm. beton in mag.

Het bespreken van alle zaken met deze 3 mannen gaat goed in het Italiaans en stiekem zijn we best trots, hebben al die jaren Italiaanse les dus echt zoden aan de dijk gezet.

Als de mannen weer weg zijn besteden we de rest van de dag aan het eruit slopen van de vloer op de begane grond. De marmeren plinten en drempels houden we apart want wie weet wat we daar in de toekomst nog mee kunnen doen.

In het weekend klussen we niet. Op zaterdag maken we een wandeling van 12 km naar Castelleone di Suasa. Ondanks dreigende wolkenluchten houden we het droog.

Zaterdagavond gaan we bij onze overburen eten, Ristorante Piccolo Ranch. Het is een leuk en groot restaurant en het is gezellig druk als we om 20.45 binnenkomen. We nemen een antipasto van verschillende bruscette en daarna een pizza uit de houtoven. Mmmmm, heerlijk. 

De eigenaar van het restaurant loopt tussen de mensen door en maakt soms aan verschillende tafels eten klaar (hij bereidt pasta in een grote kaas of snijdt een heel groot gegrild stuk vlees aan tafel). Als we weg gaan loop ik naar hem toe en zeg dat wij zijn nieuwe buren zijn van de school aan de overkant. Hij reageert blij verrast en zegt dat hij ons al bekend vondt voorkomen maar dat hij ons zonder oranje overall niet had herkend ;) Meteen worden er verschillende familieleden aan ons voorgesteld, zijn dochter Angelica van 9, zijn vrouw en zijn moeder en Steffi, een barjuffrouw die vertelt dat ze bij de vrijwillige brandweer heeft gezeten. De eigenaar, Angelo praat honderduit maar op een rustige manier zodat we al het Italiaans goed kunnen volgen. Hij vertelt dat hij zelfs nog een sleutel heeft van onze school vanuit de tijd dat de rijdende dokter er één keer per week praktijk hield voor het dorp. De lerares die vroeger in de school woonde en er lesgaf woont nog steeds in het dorp, ze heet Ornella en heeft 3 kinderen vertelt Angelo. We krijgen een grappa aangeboden en praten daarna nog een tijdje met de moeder (la mamma) van Angelo. Haar Italiaans is lastiger te volgen maar na wat omwegen begrijpen we elkaar wel. Ze wonen allemaal in het kleine dorp San Pietro, dus inmiddels hebben we bijna alle dorpsgenoten wel ontmoet. Als we ’s avonds laat weer terug zijn in ons klushuis zijn we blij met zulke aardige mensen om ons heen.

Op zondagochtend beginnen we de dag met het hardlooprondje van 10 km. Deze keer gaat de laatste steile helling van zo’n 2 km al een stuk beter dan de week ervoor. We komen weer veel jagers tegen en ook een boer kijkt ons na met een blik: “die gasten zijn gek om deze steile weg op te rennen”.

’s Middags gaan we met de auto naar het plaatsje dat we vanuit ons keukenraam kunnen zien: Montesecco. Als we daar aankomen, lopen we een rondje en zetten ons huis op de foto. Zie hieronder de eerste foto is van Montesecco vanuit onze toekomstige keuken en de tweede foto is van ons huis vanuit Montesecco.

We zien ook het huis van de Nederlanders Rob en Eefje liggen (Rob is de vorige vakantie bij ons langs geweest). Aangezien we hadden beloofd om een keer langs te komen besluiten we op de bonnefooi langs te gaan om te kijken of ze thuis zijn. We worden hartelijk ontvangen op Vista Montesecco en zijn onder de indruk van het huis, de tuin, het zwembad en de inrichting. 

De moderne inrichting met hout en beton en mooie verlichting is helemaal onze smaak. Het grote huis is voor hen een vakantiehuis, het heet Vista Montesecco en ze verhuren het als heel huis en kunnen 11 gasten onderbrengen. 

We praten met zijn vieren honderduit, Rob en Eefje zijn erg aardig en vertellen over hun bouwervaringen van de afgelopen 5 jaar. Rob heeft bijna eigenhandig het hele huis zelf verbouwd. Ondertussen krijgen we van Eefje allerlei lekkers voorgeschoteld en Rob blijft onze wijnglazen maar volschenken. Een paar uur later is het tijd voor een rondleiding door het huis en vraagt Eefje of we ook blijven eten. Natuurlijk doen we dat en het is nog lang gezellig.

Op maandag (onze laatste week vakantie) heeft de herfst zijn intrede gedaan en het is ineens een stuk koeler (18-20 graden) en bewolkt. Peter klust vol goede moed verder in de kelder met een nieuwe funderingsmuur van 40 cm. dik als resultaat.

We slaan nog kaas en wijn in bij Cantina Terracruda in Fratte Rosa en dan is de tijd gekomen om weer naar Nederland te gaan. Het was een heerlijke zomervakantie met een goede combinatie van klussen, strand, stadjes bekijken en natuurlijk een hoop gezelligheid. Als we weer vertrekken naar Nederland lijkt de herfst even verdwenen en schijnt de zon weer in het mooie Le Marche. 

A presto!  Tot snel!