4 september 2015. Twintig weken zijn we niet meer in Italië geweest en de
heimwee is groot, naar het landschap, de rust, het eten, alles eigenlijk.
In juli krijgen we gelukkig een paar foto’s gemaild van
Riccardo, ze zijn bezig met het aanleggen van alle putten en rioleringspijpen;
grote betonnen putten worden naast en achter het huis ingegraven.
Daarna horen we niets meer. Zou de badkamer wel worden geïnstalleerd
en aangesloten voor 4 september? In augustus krijgen we een kort berichtje van
de aannemer dat we terecht kunnen en in het klushuis kunnen verblijven in
september. Maar dan…….2 weken voor vertrek een berichtje: de stroom van het
pand is afgesloten omdat de rekeningen niet zouden zijn betaald! Hé, hoe kan
dat nu? We hadden toch geregeld dat de rekeningen automatisch zouden worden
afgeschreven van onze Italiaanse bankrekening? Als we inloggen op de site van
de Italiaanse bank blijkt dat we inderdaad nog nooit betaald hebben aan Enel,
de energieleverancier. De aannemer belooft de rekeningen voor ons te zullen
betalen zodat de stroom weer kan worden aangesloten. Maar als we vrijdagavond 4
september op het punt staan om op vakantie te gaan krijgen we bericht, het is
niet gelukt, de betalingen waren te laat waardoor er een nieuw contract voor elektra
moet worden afgesloten. De consequentie is dat we nog een week zonder stroom
zitten.
We gaan toch onderweg naar Italië en besluiten om van het aanbod van aannemer Peter gebruik te maken en in één van zijn appartementen te verblijven totdat
we stroom hebben. De rit naar Italië gaat ondanks veel regen voorspoedig en met
onze nieuwe klusbus volgeladen komen we zaterdagochtend aan in San Pietro. We
zijn blij om te zien dat alles in de badkamer geïnstalleerd is (zoals
afgesproken wel nog als ruwbouw).
Maar als we boven komen in het huis zien we
dat er 2 dode muizen liggen en onze achtergebleven spullen zijn nogal aangetast
door muizenpoep. De muizen hebben zich door boodschappentassen heen gevreten en
ook in achtergebleven kluskleding zitten veel gaten. Ze hebben zich tegoed gedaan
aan achtergebleven pakken jus d’orange en tomatensaus en alles is vies, heel
vies. Het plastic dat we de vorige keer tegen een aantal kapotte ruiten hadden
gemaakt is stuk gewaaid en er ligt binnen wat regenwater. De euforie van het
terug zijn in Italië maakt door vermoeidheid en een zomergriepje plaats voor
paniek en chagrijn. Wat een bende, wat een project, waar zijn we aan begonnen?!!
We laten het maar even zo en gaan eerst slapen in het appartement van aannemer
Peter, Rustico del Bozzo. Rustico del Bozzo ligt buiten het plaatsje
Castelleone di Suasa. ’s Avonds genieten we van een prachtige zonsondergang en
van de luxe van een ruim appartement. Er is zelfs een zwembad voor de gasten.
De volgende dag schijnt de zon, we zijn uitgerust en
samen pakken we het muizenprobleem aan. Alles wordt schoongemaakt of weggegooid
en ’s middags zet Peter zelfs al enkele meubels in elkaar: bed, kast, een tijdelijke keuken.
Als we buiten zitten te lunchen nemen we de tijd om
heerlijk voor ons uit te staren naar de heuvels en te dromen, te luisteren naar
de stilte….
Dit is ware luxe, niet het hebben van stapels bezittingen
maar het hebben van tijd en het kijken naar de wolken die schaduwen maken op de
heuvels, bossen en velden. WE ZIJN TEVREDEN.
Maandagochtend om 09.00 uur gaan we naar Sante en
Riccardo Rosci om de elektra opnieuw te regelen. De mannen discussiëren hevig
met elkaar en we snappen er bij dit rappe Italiaans niet veel van maar
uiteindelijk komt de aap uit de mouw. Sante had de volmacht voor ons geregeld
voor het automatisch afschrijven van de elektrarekeningen maar in Italië moet
de eerste elektrarekening contant worden voldaan bij het postkantoor of de bar en
daarna gaat het pas automatisch. Heel langzaam dringt het tot me door dat dit
misschien wel aan ons is verteld maar dat we dit eind vorig jaar gewoon zijn
vergeten in het enthousiasme na de aankoop van ons klushuis. Nu moet er dus een
nieuw contract gemaakt worden (kost 140, - euro extra) en dan zal de stroom
weer worden aangezet binnen een paar dagen.
Zo geregeld, nu eerst koffie....
Hierna gaan we naar de handel in bouwmaterialen, we
worden heel vriendelijk geadviseerd over de materialen die we nodig hebben om
een fundering te maken en een nieuwe muur te metselen in de kelder. De
bouwmaterialen hier in Italië zijn soms anders dan in Nederland dus mijn
superklusser moet zich de Italiaanse methodes eigen leren maken.
Het is dinsdag. Vandaag ga ik een dagje in de zon zitten,
lekker niets doen. Peter wil beginnen met het werk aan het ingestorte muurtje
in de kelder. Maar eerst gaan we koffie drinken in de Bar Centrale. Het is
marktdag en San Lorenzo in Campo loopt vol met dorpsbewoners op hun paasbest
aangekleed. We lopen over de markt en gaan buiten op het terras van de bar
koffie drinken.
Als we een uurtje later terug zijn in het huis wil ik
iets uit mijn tas pakken, de paniek slaat toe. Mijn tas heb ik bij de Bar
Centrale buiten aan de stoelleuning laten hangen en het ergste is: alles zit in
mijn tas; bankpassen, creditcard, contant geld, paspoorten, gewoon alles wat
belangrijk is! Blinde paniek bij mij, maar Peter blijft rustig en zegt: “Als je
tas weg is dan lossen we dat wel weer op”. Snel rijden we terug naar de bar.
Mijn hart gaat tekeer, de tas hangt niet meer aan de stoelleuning, ik loop de
bar in, binnen is het ook druk, uiteindelijk zeg ik tegen de barjuffrouw “Ho
dimenticato mia borsa”. “Ahh, la borsa, si” zegt ze en geeft me mijn tas die ze
achter de bar heeft staan. Wat een geluk!! Langzaam zakt mijn hartslag weer
naar een normaal niveau, alles zit er nog in.
Wat een topweer hebben we, zonnig met een paar wolkjes en
26 graden. Als we zitten te lunchen zien we weer een ree lopen in het veld
achter het huis. Dat is niet het enige wild want als Peter ’s middags weer een
kruiwagen met grond uit de kelder wegrijdt maakt een zwarte slang zich snel uit
de voeten en verdwijnt in het struikgewas. ’s Middags ga ik een stukje fietsen op
mijn gewone Giant fiets (wel met versnellingen). De versnellingen zijn wel
nodig want het is heuvel op en heuvel af. Ik fiets naar Loretello en weer
terug.
Op een paar honderd meter vanaf ons huis kunnen we zelfs de zee zien (op 30 km afstand).
De boeren zijn bezig met het oogsten van de zonnebloemen.
Vanuit
Loretello kan ik ons huis in de verte zien liggen tegen een mooie achtergrond
van bergen.
Op woensdag worden de bouwmaterialen gebracht die we
hebben besteld voor het werk aan de kelder.
De volgende dagen rommelen we wat om het huis. Peter
graaft de kelder verder uit en ik maak met de accuboor handdoek- en
kledinghaakjes vast. Aannemer Peter komt langs met Gabriele (de loodgieter) om
de foto’s te geven van al het werk dat nu onder de grond zit, rioleringspijpen en
putten. Met Peter bespreken we de werkzaamheden voor de marciapiedi (een stoep
van beton van 1 meter breed om het huis) en het werk aan het dak en de gevel
dat we volgend jaar willen laten doen.
Op vrijdag gaan we eerst een wandeling maken van 10 km.
door de heuvels. Overal in de wijngaarden hangen grote trossen witte en blauwe
druiven.
Wanneer we weer terug zijn bakken we pannenkoeken, bij gebrek aan stroom
gebruiken we de accuboor om het pannenkoekenbeslag te mixen.
Als laatste klusje van de vrijdag proberen we een paar
takken af te zagen van de grote dennenboom naast het huis, met een
handbomenzaag. Peter gaat op de trap staan en ik houd deze tegen. De eerste
grote tak valt naar beneden precies op mijn hoofd, ik word bedolven onder de
tak met prikkende dennennaalden. Bij de volgende takken gaat het net goed maar
bij de laatste tak schiet de bomenzaag in de pols van Peter, een diepe snede is
het gevolg! Jut en Jul aan het werk, snel de EHBO-doos pakken maar. Als we ’s
avonds terugkomen bij Rustico del Bozzo gaan we nog even zwemmen, dit is echt vakantie.
Zaterdag gaan we naar het strand van Marotta, het is
perfect zonnig weer, 26 graden, een lekker lui dagje dus. Aan het einde van de
middag rijden we naar Senigallia, een leuk plaatsje met een oud centrum waar we
lekker een aperitivo doen en mensen kijken vanaf een terrasje.
’s Avonds zitten we tot laat buiten en zien een prachtige sterrenhemel, we spotten langskomende satellieten en zien zelfs een vallende ster (natuurlijk doe ik een wens maar die mag ik niet vertellen anders komt het niet uit).
Zondags gaan we vanuit ons huis wandelen naar Piticchio,
het is zonnig en warm, 28 graden.
Deze wandeling zou een rondje moeten zijn van 20 km maar
we verdwalen enigszins in de heuvels en besluiten dat het beter is om niet
verder te zoeken maar terug naar San Pietro te gaan. Het is leuk dat we van
alle kanten ons huis kunnen spotten ook als we 15 km verderop in de heuvels
lopen.
Dan maar ’s middags met de auto naar Piticchio. Als we
daar aankomen, blijkt het inderdaad het heuveldorpje te zijn waar we vanuit ons
huis op kijken in de verte. Piticchio is in Nederland bekend van het KRO tv-programma “De Italiaanse droom” uit 2008 waarbij verschillende stellen een
pand gingen verbouwen.
Als we door Piticchio lopen vinden we al snel het pand
van het tv-programma. Terwijl we staan te kijken komt de nieuwe eigenaar ervan
naar ons toe gelopen, hij stelt zich voor als Giovanni Catella en we kletsen
wat over het tv-programma. Hij heeft het pand nog niet zo lang maar heeft de videobanden van de uitzendingen van de vorige eigenaar gekregen. Hij is
gepensioneerd en gaat volgend jaar in het pand een speelgoedmuseum openen
(Museogiocando). Hij neemt ons mee naar binnen en laat het nieuw betegelde
dakterras zien. We vertellen hem dat we de oude school in San Pietro aan het
opknappen zijn en hij zegt dat we praktisch buren zijn, nu ja, soort van want
vanuit Piticchio kun je inderdaad ons pand zien liggen.
Als we afscheid nemen beloven we hem te zullen mailen met
de datum van de speelgoedbeurs in Houten, Nederland.
Maandagochtend, inmiddels zijn we een week verder en we
hebben nog steeds geen stroom. Ik bel Riccardo maar hij zegt dat hij de
energieleverancier Enel al 20 keer gebeld heeft, hij roept wat Italiaanse
scheldwoorden maar we moeten gewoon afwachten. Peter graaft die dag verder de
kelder uit.
Aan het einde van de middag gaan we boodschappen doen in San
Lorenzo in Campo en komen daar Bert en Germa tegen van Rosa nel Pozzo (hier hadden we de vorige vakantie onderdak), we vertellen
dat we al een week zonder stroom zitten en deze keer bij Peter en Pauline verblijven
van Il Rustico del Bozzo.
Dinsdagochtend, geen stroom. Maar net als we besloten
hebben om naar de bar te gaan om koffie te gaan drinken loop ik voor de
duizendste keer naar de hoofdschakelaar van de stroom en roep:
“Hocus, pocus,
pilatus, pas, ik wil dat er nu stroom was!” en haal de schakelaar over. “Wat
gek”, roep ik tegen Peter, “de schakelaar blijft omhoog staan”. “Dat is niet
gek”, zegt Peter, “dan hebben we eindelijk weer stroom!” Yes, we have got the
power!! Ik
doe een dansje en bel daarna gelijk Riccardo, we hebben weer stroom! Die dag
maken we het huis verder in gereedheid en Peter sloopt zelfs met de boorhamer
een gedeelte van de vloer op de benedenverdieping eruit.
Op woensdag gaan we, 10 dagen na het begin van onze vakantie, eindelijk voor het eerst in het huis slapen. We zijn benieuwd of we de muizen gaan zien
want dat ze er zijn is duidelijk, regelmatig vinden we muizenpoepjes op de
grond.
Als we de eerste avond na een avondwandeling en een prachtige
zonsondergang terugkomen in de keuken zien we nog net een muis wegrennen. Snel gaan we de muis achterna. Hij verschuilt zich tussen
twee houten raamluiken die tegen de muur staan, één welgemikte schop van Peter
tegen de luiken en de muis is op slag dood. Na deze moord laten we het verder
maar zo en ruimen alle etenswaren iedere keer goed op, voorlopig raken we de
muizen toch niet kwijt.
De volgende dagen klussen we en Peter maakt de fundering
voor het muurtje in de kelder.
Op een middag vind ik de afgeworpen huid van een
slang achter het huis. De slangenhuid is maar liefst 140 cm. lang, oeps…..slik.
Vrijdag 18 september. Vandaag ben ik jarig. Mijn moeder
en schoonouders bellen me ’s ochtends op en ik krijg de hele dag veel sms’jes, WhatsApps
en facebookberichtjes waardoor ik me echt jarig voel. Het is 28 graden en
strakblauw en zonnig. We rijden naar Senigallia voor een stranddagje. Eerst koffie met een broodje, mmm.
Heerlijk, wat een topverjaardag!!
Op zaterdag gaat Peter verder met de keldermuur en ik ga
op mijn fietsje naar het dorp om een paar boodschappen te halen. De heenweg
gaat prima, al moet ik wel veel afremmen want de weg gaat steil naar beneden.
Vlak voor het dorp kom ik een groep wielrenners tegen die me aanmoedigt: Vai!
Salve, Buongiorno! Binnen 20 minuten zit ik in de bar aan mijn cappuccino en
chocoladebroodje. Even lekker internetten en daarna naar de supermarkt. De
terugweg gaat prima, althans het eerste stuk, ik zie ons huis al liggen daar
bovenop die heuvel. Tja, die heuvel, het lijkt wel een berg, het laatste stuk
is steil, heel steil. Ik krijg de trappers van mijn gewone fiets niet meer rond
en wat is het heet met die zon op mijn hoofd. Ik stap af en loop verder,
jeetje, dat is ook niets want de fiets met boodschappen is heel zwaar om de
helling op te duwen. Tot wel vier keer toe stop ik om weer op adem te komen
maar dan ben ik eindelijk weer thuis. De moraal van dit verhaal is dat deze
heuvelachtige omgeving misschien toch niet geschikt is voor een gewone fiets,
de volgende keer maar de racefiets gebruiken dus.
’s Middags gaat Peter (bij gebrek aan een
motorkettingzaag) met de handzaag de grote dennenboom verder snoeien die pal
naast ons huis staat.
De boom is megagroot en zolang deze niet dood is mogen we
hem niet kappen maar snoeien mag wel en er kunnen wel wat takken vanaf voor
meer ruimte en licht. Alle takken brengen we naar de jeu de boulebak en steken
ze aan. De dennennaalden gaan gigantisch roken en de wind staat naar de weg
toe.
O jee, als ik voor het huis ga kijken zie ik één groot
rookgordijn op de weg, straks veroorzaken we nog ongelukken. Gelukkig gaat het
vuur snel vanzelf weer uit, we moeten maar een paar dagen wachten totdat de
wind draait en dan opnieuw aansteken. Daar kwamen we goed weg!
's Avonds genieten we maar weer van een mooie zonsondergang....
Zondagochtend gaan we een rondje van 10 km hardlopen
vanuit ons huis. Allereerst heuvel op, we lopen langs het kleine kerkje dat op
nog geen 200 meter van ons huis staat en net op dat moment vol stroomt met dorpsbewoners,
we voelen de ogen prikken in onze ruggen. We lopen verder en het weer is
prachtig. We voelen ons de koning te rijk als we hardlopen tussen de wijn- en
olijfgaarden, heuvel op en heuvel af. Het gaat top maar na 8 km zegt Peter:
“daar is hij Els, onze uitdaging”. Hij heeft gelijk, het is een supersteile
onverharde weg van een paar kilometer omhoog terug naar huis. Tot 2 keer toe
moet ik lossen want ik raak teveel buitenadem. Maar toch lukt het om daarna
weer verder hard te lopen. Met een hoofd als een tomaat kom ik terug bij ons
huis,
Tijdens het hardlopen klonken er verschillende geweerschoten
en als we terug zijn bij ons huis zien we dat een groep mannen koffie gaat
drinken bij Piccolo Ranch aan de overkant. Geen twijfel mogelijk; met hun
geweren, camouflagekleding en honden, dit zijn de jagers.
’s Middags bakken we pannenkoeken en ik maak verse
pompoensoep met salie en spek.'s Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd, we grillen zelf een kippetje.
Het is nog steeds heerlijk warm weer en in onze met
eenvoudige spullen ingerichte slaapkamer slapen we ’s nachts met één van de
grote ramen open.
We hebben met een klamboe een soort hemelbed gefabriceerd
waardoor we geen last hebben van muggen. Doordat het raam zo hoog is kunnen we
vanuit het bed de heldere sterrenhemel zien en slapen heerlijk.
Een paar dagen later komen de loodgieter en elektricien hun
facturen langsbrengen. Gelukkig geen verrassingen, zoals afgesproken en
begroot.
Op maandag vindt Peter tijdens het metselen een klein
zwart schorpioentje in de kelder. Het beestje wil maar niet te voorschijn komen, verwoede pogingen van Peter om hem met een stok uit de steen te halen
leveren niets op. Het eindresultaat is dat hij wordt ingemetseld in de muur.
Tja, en dan is het echt tijd voor mij om aan mijn studie
te gaan werken. Ik heb nog 1,5 week de tijd om mijn eindopdracht van de module
Massapsychologie en Veiligheidsbeleving te schrijven en daarna digitaal via
internet in te leveren. En dan zit je met 24 graden gewoon binnen in het huis
achter de laptop te werken, want buiten is het licht te fel voor computerwerk.
’s Middags ga ik naar de Bar Centrale met mijn laptop om via wifi verschillende
zaken op internet op te zoeken.
Uiteindelijk kost het me 3 vakantiedagen maar
dan is de opdracht klaar.
Tja.....en 's avonds genieten we maar weer een keer van een mooie zonsondergang......
Riccardo komt langs en zet de 2 dode bomen op de foto.
Ondanks dat deze bomen al morsdood zijn (in tegenstelling tot de grote
dennenboom) moet hij toch met de foto langs de gemeente om toestemming te
vragen om ze te kappen. Gelukkig zorgt hij er dan bij de gemeente ook gelijk
voor dat we kleine kliko’s krijgen voor het ophalen van afval. Het afval wordt
gescheiden opgehaald, iedere dag een andere kleur bak. Geel voor plastic en
metaal. Wit voor papier en karton. Bruin voor organisch afval, Grijs voor
overig afval en groen voor glasafval. We zijn al helemaal gewend aan het afval
scheiden in de keuken.
Aan het einde van de week wordt het koeler. Dit levert
wel weer prachtige wolkenluchten op waarbij de zon heuveldorpjes in de verte in
een gouden gloed zet terwijl de rest van de heuvels in de schaduw van de wolken
ligt. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen, turen naar de heuvels en de
wolken en de weggetjes met prachtige boerenhoeves.
In de verte zien we soms een
rood stipje de heuvel op gaan, dat is de tractor van onze buurman Simeone.
Terwijl
ik op donderdag naar het plaatsje Castelleone di Suasa rijd en bocht na bocht weer
op een ander mooi uitzicht wordt getrakteerd denk ik: ik wil hier gewoon niet
meer weg, ik wil blijven!
Op vrijdag komt Riccardo langs samen met 2 andere mannen.
De één is ingenieur en hij komt kijken naar de vloer van de badkamer op zolder
en de opening die in de natuurstenen zijmuur moet komen voor de nieuwe
voordeur. De ander is iemand die de bomen voor ons wil kappen.
De ingenieur (een net geklede man met mooie schoenen) is
erg verbaasd wanneer ik hem tegemoet treed in mijn oranje overall en mijn
mondkapje en stofbril af zet en hem een hand geef. Een vrouw die aan het
klussen is, zijn mond valt letterlijk even open.
Riccardo heeft goed nieuws van de gemeente: naast de 2
dode bomen mag ook de grote naaldboom van 15 meter hoog worden gekapt. We zijn
hier heel blij mee want de gigantisch hoge boom staat heel dicht bij de gevel
en neemt veel licht weg in onze keuken en slaapkamer. We spreken af dat alle
drie de bomen voor december gekapt zullen worden. Zie hieronder alledrie de bomen op de foto, als het goed is zijn deze dus in december weggehaald. Nu alleen het bushokje nog.....
De ingenieur vraagt om een hamertje en begint op de muur
de stuclaag weg te slaan. Hij luistert naar het geluid van de hamer en zegt:
“hier heeft vroeger vast een raam gezeten”. Ehh, ja, het zal wel.
De nieuwe voordeur is geen probleem, hier hoeft geen
berekening van gemaakt te worden. Bij de badkamervloer kijkt hij naar de
constructie en geeft aan dat hier staal op moet worden gelast en dat er een
vloer van 5 cm. beton in mag.
Het bespreken van alle zaken met deze 3 mannen gaat goed
in het Italiaans en stiekem zijn we best trots, hebben al die jaren Italiaanse
les dus echt zoden aan de dijk gezet.
Als de mannen weer weg zijn besteden we de rest van de
dag aan het eruit slopen van de vloer op de begane grond. De marmeren plinten
en drempels houden we apart want wie weet wat we daar in de toekomst nog mee
kunnen doen.
In het weekend klussen we niet. Op zaterdag maken we een
wandeling van 12 km naar Castelleone di Suasa. Ondanks dreigende wolkenluchten
houden we het droog.
Zaterdagavond gaan we bij onze overburen eten, Ristorante
Piccolo Ranch. Het is een leuk en groot restaurant en het is gezellig druk als
we om 20.45 binnenkomen. We nemen een antipasto van verschillende bruscette en
daarna een pizza uit de houtoven. Mmmmm, heerlijk.
De eigenaar van het
restaurant loopt tussen de mensen door en maakt soms aan verschillende tafels
eten klaar (hij bereidt pasta in een grote kaas of snijdt een heel groot
gegrild stuk vlees aan tafel). Als we weg gaan loop ik naar hem toe en zeg dat
wij zijn nieuwe buren zijn van de school aan de overkant. Hij reageert blij
verrast en zegt dat hij ons al bekend vondt voorkomen maar dat hij ons zonder
oranje overall niet had herkend ;) Meteen worden er verschillende familieleden
aan ons voorgesteld, zijn dochter Angelica van 9, zijn vrouw en zijn moeder en
Steffi, een barjuffrouw die vertelt dat ze bij de vrijwillige brandweer heeft
gezeten. De eigenaar, Angelo praat honderduit maar op een rustige manier zodat
we al het Italiaans goed kunnen volgen. Hij vertelt dat hij zelfs nog een
sleutel heeft van onze school vanuit de tijd dat de rijdende dokter er één keer
per week praktijk hield voor het dorp. De lerares die vroeger in de school
woonde en er lesgaf woont nog steeds in het dorp, ze heet Ornella en heeft 3
kinderen vertelt Angelo. We krijgen een grappa aangeboden en praten daarna nog
een tijdje met de moeder (la mamma) van Angelo. Haar Italiaans is lastiger te
volgen maar na wat omwegen begrijpen we elkaar wel. Ze wonen allemaal in het
kleine dorp San Pietro, dus inmiddels hebben we bijna alle dorpsgenoten wel
ontmoet. Als we ’s avonds laat weer terug zijn in ons klushuis zijn we blij met
zulke aardige mensen om ons heen.
Op zondagochtend beginnen we de dag met het
hardlooprondje van 10 km. Deze keer gaat de laatste steile helling van zo’n 2
km al een stuk beter dan de week ervoor. We komen weer veel jagers tegen en ook
een boer kijkt ons na met een blik: “die gasten zijn gek om deze steile weg op
te rennen”.
’s Middags gaan we met de auto naar het plaatsje dat we
vanuit ons keukenraam kunnen zien: Montesecco. Als we daar aankomen, lopen we
een rondje en zetten ons huis op de foto. Zie hieronder de eerste foto is van
Montesecco vanuit onze toekomstige keuken en de tweede foto is van ons huis vanuit
Montesecco.
We zien ook het huis van de Nederlanders Rob en Eefje
liggen (Rob is de vorige vakantie bij ons langs geweest). Aangezien we hadden
beloofd om een keer langs te komen besluiten we op de bonnefooi langs te gaan
om te kijken of ze thuis zijn. We worden hartelijk ontvangen op Vista
Montesecco en zijn onder de indruk van het huis, de tuin, het zwembad en de
inrichting.
De moderne inrichting met hout en beton en mooie verlichting is
helemaal onze smaak. Het grote huis is voor hen een vakantiehuis, het heet
Vista Montesecco en ze verhuren het als heel huis en kunnen 11 gasten onderbrengen.
We praten met zijn vieren honderduit, Rob en Eefje zijn erg aardig en vertellen
over hun bouwervaringen van de afgelopen 5 jaar. Rob heeft bijna eigenhandig
het hele huis zelf verbouwd. Ondertussen krijgen we van Eefje allerlei lekkers
voorgeschoteld en Rob blijft onze wijnglazen maar volschenken. Een paar uur
later is het tijd voor een rondleiding door het huis en vraagt Eefje of we ook
blijven eten. Natuurlijk doen we dat en het is nog lang gezellig.
Op maandag (onze laatste week vakantie) heeft de herfst
zijn intrede gedaan en het is ineens een stuk koeler (18-20 graden) en bewolkt.
Peter klust vol goede moed verder in de kelder met een nieuwe
funderingsmuur van 40 cm. dik als resultaat.
We slaan nog kaas en wijn in bij Cantina Terracruda in Fratte Rosa en dan is de tijd gekomen om weer naar Nederland te gaan. Het was een heerlijke zomervakantie met een goede
combinatie van klussen, strand, stadjes bekijken en natuurlijk een hoop
gezelligheid. Als we weer vertrekken naar Nederland lijkt de herfst even verdwenen en schijnt de zon weer in het
mooie Le Marche.
A presto! Tot snel!
