5 maanden zijn we
niet in San Pietro geweest om in Nederland te werken. Natuurlijk is dit hard nodig om geld te verdienen voor
ons klushuis. Het is vier jaar sinds we het pand hebben gekocht en we betrappen
ons er iedere keer op dat we kiezen voor duurzame robuuste oplossingen voor de
verbouwing die comfort opleveren maar ook duur zijn. Een recent voorbeeld is de
muro fiorito, een muur van stenen plantenbakken met drainage erachter die de
helling tegenhoudt en we krijgen er meer vierkante meters terras door erboven.
Eerst
zouden we slechts een gedeelte ommuren maar uiteindelijk hebben we ervoor
gekozen om deze muur groter te maken met als gevolg dat het geheel nu zo’n 30
meter muur is van 2 meter hoog.
Terwijl wij in
Nederland werken is het in San Pietro een droge warme zomer en Luca bouwt de
muur en de trap naar het zwembad.
Ook wordt er een betonnen
regenwateropvangtank geplaatst van 9100 liter. Hier komen de regenpijpen van
het dak op uit en dit zal in de toekomst gaan dienen voor het besproeien van de
tuin.
22 oktober vertrekken we weer met een volle klusbus naar Italië. De reis gaat niet erg
voorspoedig want in België is een snelweg afgesloten en we worden binnendoor
geleid dat veel file oplevert. Als we eindelijk weer op de snelweg zitten gaat
er een oranje controlelampje branden op het dashboard van onze Fiat bus. Ik
zoek het op in het boekje en het heeft te maken met het motormanagement. Er
wordt aangeraden om de moter niet teveel te belasten. Tja, wat nu, we zijn super
zwaarbeladen en moeten nog door de bergen in Zwitserland, dat klinkt als zwaar
belasten. Dus toch maar een Fiat Garage opgezocht in Luxemburg. Daar worden we
vriendelijk geholpen en na 1,5 uur kunnen we weer verder. De oorzaak bleek de
EGR klep te zijn (voor de kenners), we kunnen verder rijden maar deze moet in
de toekomst wel vervangen worden. Wat een ongemakken deze reis en dan zijn we
er nog niet. In Frankrijk worden we na de tolpoortjes aangehouden door de
politie, ons voertuig moet gewogen worden. We houden ons hart vast want we zijn
zwaar beladen. Ik probeer de agent om de tuin te leiden door uit te stappen om
de autopapieren zogenaamd te pakken. Non madame, zegt hij, in de auto tijdens
het wegen. Ik dacht dat scheelt toch weer een paar kilo’s maar hij laat zich
niet foppen. De gendarmerie zegt dan gelukkig: C’est bon ma cosi cosi oftewel
het is goed maar net aan. We zitten 30 kilo onder het maximaal toelaatbaar
gewicht. Gelukkig kijkt hij niet hoeveel gewicht de imperiaal mag hebben want
die is zeker te zwaar beladen voor wat is toegestaan. Opgelucht zijn we, we
kunnen door. Ik vraag Peter wat we gedaan hadden als we te zwaar belast waren.
Hij zegt: "Dan had ik jou achtergelaten in Frankrijk en was zelf met de lading doorgereden naar Italië". "Jij redt je wel, hahaha".
We rijden door en
rond 22.00 uur ’s avonds komen we aan in ons hotel in Cernobbio, aan het Como meer. We
wandelen nog wat bij het meer en gaan dan lekker slapen.
De volgende
ochtend ontbijten we uitgebreid en vertrekken daarna voor het laatste stuk van
onze reis.
Eind van de middag komen we aan in San Pietro. Het regent
pijpenstelen en het is koud. Dat had ik me toch iets anders voorgesteld. We pakken alles uit en gaan ’s avonds lekker
aan de overkant eten bij onze vriend Angelo van Piccolo Ranch.
Op maandagochtend
gaan we eerst maar bij bar Centrale koffie drinken met een warm
chocoladebroodje erbij. Het is koud en nat in Italië dus dat doet ons goed.
We
rijden door naar de bouwmaterialenhandel om spullen te bestellen. Daarna ga ik
in het klushuis het keukenblok leegruimen om te verplaatsen om ruimte te maken
voor het bouwen van het frame voor de vide. Peter heeft intussen het benodigde
gereedschap naar het kleine woonkamertje gebracht waar we starten met het
plaatsen van de gipsplaten tegen het plafond. Gelukkig hebben we een
gipsplatenlift bij ons want op 3 meter hoogte met zijn tweeën een gipsplaat van
3 meter lang bij 1.20 meter breed plaatsen is erg lastig.
Aan het eind van de
middag wordt er op de deur geklopt. Het
is kweker Spallacci met zijn zoon. De vorige vakantie zijn we op zijn kwekerij
geweest en inmiddels hebben we een twintigtal fruitbomen bij hem besteld en
klimplanten als Hedera en Toscaanse Jasmijn voor tegen de omheining. En heel
veel lavendelplantjes. Spallacci zegt dat het te nat is om de boompjes nu te
planten want de grond is klei en kan nu niet goed bewerkt worden. Het is jammer want ik had me zo verheugd op het planten van de bomen en plantjes. Maar....zoals verwacht loopt alles anders.
We zeggen dat
we geen haast hebben. We bespreken de aansluiting van de bestelde
druppelleiding op de regenwateropvangtank d.m.v. een dompelpomp en in de
toekomst mogelijk een bewateringscomputer. Op deze eerste klusdag baal ik als
een stekker als Spallacci weg is want wat liep ik ineens te stuntelen met het
Italiaans praten. De laatste tijd heb ik in Nederland niets aan de Italiaanse
taal gedaan en tijdens deze afspraak moest ik alles echt uitleggen met handen
en voeten. Maar goed, dat is uiteindelijk wel gelukt dus relax!
We slapen ’s
nachts als een blok, wat natuurlijk komt door het klussen overdag maar ook
doordat het zo stil is, iedere keer staan we er weer versteld van. In Den Haag
horen we altijd trams, auto’s, sirene’s en hier niets, heerlijk.
De volgende dag
is het weer gelukkig opgeknapt. We begroeten de overbuurman, de oude pastoor.
Hij vertelt dat het niet zo goed gaat met zijn gezondheid maar hij doet alles
gewoon iets rustiger aan. Wij klussen daarna weer lekker door. Aan het einde
van de middag komen onze aannemers Peter en Luca en we bespreken de muro fiorito
die geplaatst is in onze afwezigheid en de regenwateropvangtank. Ook wijzen we
hen op de pilaar bij de voordeur van de gastenverblijven, deze is namelijk
verzakt waardoor deze nu scheef is.
Daarna komen ook onze geometra en een ingenieur langs voor het bespreken
van het schuurtje 4x4 mtr en de pergola 4x4 mtr. Hiervoor moet een
constructieberekening gemaakt worden door de ingenieur en moeten we het bouwen
van gecertificeerde materialen. We zijn zeer nieuwsgierig waar hij straks mee
zal komen maar wachten de tekening maar af.
‘s Avonds
wandelen we naar Bert en Germa, het is volle maan en het is een prachtig gezicht
boven de velden.
We hebben
afgesproken met Bert en Germa, Gino en Veronique en Rob. Iedereen heeft wat te
eten of te drinken bij zich en we kletsen gezellig bij.
Woensdagochtend,
we staan zoals iedere morgen weer om 07.00 uur op en kunnen dan mooi gelijk
genieten van een prachtige zonsopgang.
Ik bak een
Hollandse appeltaart met goudrenetten van mijn zwager en schoonzus. Aan het
einde van de ochtend wordt er ineens op de voordeur geklopt, het zijn
Elsemarijn en Wim Martijn. Het Nederlandse stel is twee jaar geleden een
camping begonnen in San Lorenzo in Campo, Camping Sempreverde. Ze zijn toen
gevolgd door het programma Ik Vertrek. Natuurlijk hebben we toen de uitzending
gezien en had ik op Facebookgroep Italië liefhebbers aangegeven dat we in de
buurt van hun camping aan onze droom werkten. Via Messenger had Elsemarijn in
oktober aangegeven dat ze een keer langs wilde komen bij ons en nu waren ze in
de buurt. We leiden hen rond in ons klushuis en ze vertellen over hun camping
met safaritenten, bell-tenten en caravanplaatsen en hun huurhuis waar ze nu nog
in wonen. We spreken af om volgend jaar ook een keer bij hun op de camping te
gaan kijken.
De rest van de
dag klussen we aan het gipsen plafond en genieten ’s avonds dan weer aan de
andere zijde van het huis van een prachtige zonsondergang.
Ondanks dat het
niet koud is steken we toch ’s avonds lekker de houtkachel aan, gewoon voor de
gezelligheid.
Donderdagochtend,
het is prachtig weer en om klokslag negen uur wordt zoals afgesproken de
bestelling van de bouwmaterialenhandel geleverd, o.a. 20 gipsplaten van 3 meter
lang bij 1.20 meter.
We dragen alles naar binnen en drinken daarna een bakkie
koffie met appeltaart. Omdat het zulk mooi weer is besluiten we vandaag de
grote boom te gaan snoeien.
Peter trekt zijn zaagkleding aan en we gaan samen
aan de slag. Het is veel werk en soms best gevaarlijk. De takken die we willen
zagen lopen vlak langs elektroleidingen en het is erg uitkienen welke kant de
takken op gaan vallen. Je wilt natuurlijk niet dat de takken bovenop Peter
vallen die op de ladder staat met zijn motorkettingzaag. Aan het einde van de
middag is de boom flink gesnoeid, we sorteren alle takken voor brandhout en
verbranden alle bladeren.
Dit geeft samen met wat oude pallets een flinke fik.
Aan het einde van de dag komt er een oud mannetje van de hoek van de straat
langslopen voor een praatje. Hij is 86 en heeft zijn hele leven in San Pietro
gewoond. Hij heeft jarenlang in ons huis op school gezeten en vertelt van alles
en nog wat. Het meeste kunnen we goed volgen maar halverwege zijn verhaal raken
we de draad kwijt, hij praat snel en naar we denken soms in dialect.
Maar in
ieder geval is het gezellig om praatjes te maken met de verschillende buren.
Vrijdag gaan we
weer binnen verder met klussen nadat we eerst uitgebreid genieten van ontbijt,
koffie en de mooie ochtenduitzichten. Ik verbaas me iedere keer weer over de
schoonheid van het landschap. Zelfs als tijdens de zonsopkomst er een beetje
mist hangt zijn de silhouetten prachtig!
En de kleuren roze, oranje en blauw
tijdens de zonsopkomst lijken wel nep, zo fel. Het enige dat ik hoef te doen is
de foto te nemen en een filmpje te maken.
We plaatsen het
metal stud frame voor het verlaagde plafond in de keuken. Ook plaatsen we een
extra houten balk als versteviging voor de zware design hanglamp die hier in de
toekomst moet komen te hangen. We testen de balk even uit door er zelf aan te
gaan hangen.
Zondagochtend, we
zijn nu bijna een week aan het klussen en vandaag hebben we klusvrij. We gaan
vroeg een wandeling maken want er is regen voorspeld en nu is het nog droog. We
genieten van de herfstkleuren en komen bijna niemand tegen. We zien in de verte
een kudde schapen die begeleid worden door grote witte honden.
Tussen de
middag gaan we lunchen met Bert en Germa bij een restaurant in de
buurt.
Het is lekker en gezellig.
Maandag
natuurlijk weer aan de klus. We meten uit waar de hanglamp in de keuken moet
komen om de electrabuis op de plek te kunnen aanleggen. Van papier hebben we de
toekomstige eettafel op grootte uitgeknipt zodat we kunnen schuiven om de
juiste plek te bepalen voor de lamp met een draadje en een blokje hout.
Daarna
plaatsen we de gipsplaten aan het plafond. Het is een hele klus om alle
inbouwspots die straks in het plafond komen goed uit te meten maar als het goed
is hebben we dan straks echt onze droomkeuken.
Aan het einde van deze klusdag neem ik weer even de tijd om te genieten
van het uitzicht alvorens we aan de aperitivo gaan met een lekker wijntje.
Dinsdag, het is
weer mooi weer en dat is natuurlijk prachtig voor 31 oktober. Dat betekent dat
we onze pauzes lekker buiten kunnen zitten.
De rest van de week zijn we vooral
bezig met gipsplaten, gipsplaten en nog eens gipsplaten. Het enige uitje dat ik
mezelf toesta is naar de supermarkt gaan om boodschappen te doen en onderweg te
genieten van het mooie landschap op de route. Wat wel leuk is dat ik onderweg
ineens een klein wild zwijn zie lopen, hij schiet snel de bosjes in als ik met
de auto langsrijdt. We hebben de jagers ook al veelvuldig gezien dus of dit
zwijntje de winter gaat halen is de vraag. Het weer is donderdag weer wat
grijzer geworden maar ook dat is prachtig.
We zijn tenslotte toch binnen aan
het klussen. Er komt een technische man namens de brandweer kijken naar onze gastank. Hij vraagt wanneer we deze in gebruik gaan nemen. "Eehh dat duurt misschien nog wel twee jaar", zeggen we. Hij zegt dat we dan in ieder geval twee brandblussers moeten aanschaffen.
Het grijze en natte weer helpt het lichaam ook niet mee. Ik heb aan alle kanten spierpijn van het met een holle rug staan
en met mijn armen in de lucht van het werken aan de plafonds. Zelfs mijn
superklusser Peter heeft een hele zere nek en toch gaan we door.
Op vrijdag komen
Frans en Karin langs om te kijken naar onze vorderingen. Zij hebben een
klushuis tegelijkertijd met ons gekocht in Montalfoglio, Casa Cantina. Alleen
zij zijn al klaar met verbouwen en inrichten en zijn nu met de tuin bezig. Het
is gezellig en we spreken af om volgend jaar weer een keertje bij hen langs te
gaan om te barbecueën.
Op zaterdag
stoppen we eerder met klussen want we gaan bij Jan en Margreet eten, ook in
Montalfoglio. Zij wonen er permanent en zijn al met pensioen. Als we naar hun
toe rijden steekt er een hert de onverharde weg naar hun huis over. En als we
tegen middernacht weer terug rijden zien we een groot stekelvarken dat voor
onze auto uit loopt. Erg grappig om zo’n beest in het echt te zien.
Het zijn alle
etentjes met vrienden, bezoekjes en dergelijke waardoor ik het klussen tijdens
de vakanties volhoud. Iedere keer weer die gezelligheid waardoor de droom van
het permanent leven op deze mooie plek levend blijft.
Zondag is het
druilerig weer en daarom gaan we niet wandelen maar klussen maar weer verder.
Vooral de plafonds van gipsplaten plaatsen duurt drie keer langer dan verwacht.
We hebben er ons bij neergelegd dat we minder klussen deze vakantie kunnen
doen dan vooraf bedacht, het bouwen van de vide in de gastenverblijven moet een andere
keer gebeuren en ook de hal, overloop en de logeerkamer voorzien van gipsplaten
moet een andere keer…..zucht.
Ondanks dat het
plaatsen van de gipsplaten ons een beetje de neus uitkomt (vooral die schuine
muren, de plafonds en de stukken naast de ramen, eigenlijk alles dus…..) zijn
we wel heel blij met de geïsoleerde muren met gips. We voelen gelijk dat het
huis er een stuk behaaglijker van wordt. Als we ’s ochtends in ons woonkamertje
komen voelen we nog steeds de warmte van de houtkachel van de vorige avond terwijl
de kachel al lang is afgekoeld.
Aan het einde van
deze zondagmiddag gaan we samen met Bert en Germa naar Jeannette en Rene van La
Fenella. Jeannette en Rene hebben we een paar jaar geleden ontmoet bij Piccolo
Ranch en nu hebben we afgesproken voor een borrel. Ze hebben een veel groter
klusproject dan wij en het is heerlijk om even inspiratie op te doen.
Inspiratie voor het interieur van ons droomhuis maar ook klusinspiratie want La
Fenella is een oude graanmolen van 800 jaar oud en Rene is hier al jaren lang
full time aan het klussen om het te restaureren en om te toveren tot een
woonhuis met gastenappartementen.
bron foto: lafenella.com
We kletsen over de verschillen tussen mannen
en vrouwen m.b.t. het klussen. De vrouw denkt al aan badjassen en slofjes voor
de gastenappartementen terwijl de man nog met rioleringsklussen bezig is. Zo herkenbaar voor Peter en mij, want ik zit
vaak op mijn roze wolk, heb Pinterest borden vol met inspiratie voor het
interieur en push Peter om samen ons droomhuis zo snel mogelijk af te krijgen
terwijl Peter ziet welk werk er structureel allemaal nog gedaan moet worden.
Dit levert natuurlijk weleens discussies op waar wij dus niet de enigen in
zijn. Natuurlijk zijn er bij zo’n oud gebouw veel mooie verhalen uit het
verleden en Jeannette en Rene leiden ons rond. We zijn erg onder de indruk en
het is ook nog eens heel gezellig. Natuurlijk hopen we ook hen ooit in ons
klushuis te kunnen rondleiden en te laten zien wat wij ervan gemaakt hebben.
Als we terugrijden naar San Pietro besluiten we bij Piccolo Ranch nog even wat
te eten met zijn vieren, we worden zoals altijd hartelijk onthaald.
De laatste paar
klusdagen zijn ingegaan en we bespreken samen wat we nog af willen krijgen. Op
dinsdag is het strakblauw en zonnig, het lijkt wel een echte zomerdag en dat
voor 6 november. Op mijn lijstje van klussen staat al een tijdje om de 18 ramen
en kozijnen schoon te maken want deze zijn erg smerig en voor het behoud van de
nog nieuwe kozijnen is het goed als dit een keer wordt gedaan. Nu is het natuurlijk
een prachtig klusje om in korte broek te
doen. Ik ben de hele dag bezig met alleen de benedenverdieping binnen en
buiten, het zijn hoge ramen en ik gebruik een lange stok ervoor.
Peter klust
verder met passtukjes gipsplaten langs de ramen boven op de slaapkamer.
Natuurlijk doen we weer alle pauzes buiten in het zonnetje.
’s Avonds maken
we voor ons zelf weer een heerlijke driegangen maaltijd klaar want dat doen we
wel iedere avond.
Op woensdag doen we de laatste klussen van deze vakantie. Ik maak boven de rest van de ramen en kozijnen schoon en Peter stort nog een klein betonnen plateau bij de ingang van onze toekomstige badkamer.
Donderdag. De laatste dag van deze klusvakantie beginnen we weer met een heerlijke wandeling. Het is stralend weer en wat genieten we hier toch altijd van, de rust, de natuur, we willen eigenlijk helemaal niet meer naar Nederland. Het lijkt wel voorjaar en al snel heb ik spijt van mijn lange broek en vest. Een korte broek en een hemdje was veel beter geweest.
In onze straat is een buurman bezig om een oude boom te snoeien. Ik vraag hem hoe oud de boom is en hij zegt: "secolare", oftewel meer dan honderd jaar oud.
Hij vindt het goed als ik hem op de foto zet. Een andere familie is in de straat bezig met de olijvenpluk en laden grote kisten vol olijven in.
Als we weer een eind verder zijn gelopen komt er bij een boerderij een oud mannetje naar ons toe: Gutentag zegt hij want hij denkt dat we Duitsers zijn. Het is een aardige man. We vertellen dat we Nederlanders zijn en de eigenaren zijn van de oude school in San Pietro. Hij is een Sardijn en woont nu in Le Marche, hij vertelt een heel verhaal over Duitsland en dat hij van 1960-1966 in Duitsland heeft gewerkt en zelfs nog de Berlijnse muur heeft gezien. Half in het Italiaans, half in het Duits en Engels praat hij tegen ons. Wij proberen natuurlijk alleen in het Italiaans te praten. Na een tijdje praten wandelen we weer verder.
Wanneer we onderweg op een willekeurige plek stoppen om een broodje te eten ziet Peter in een greppel naast de weg een zwarte tas liggen. Hij kijkt erin, de tas is een beetje nat, er zitten allerlei sleutels en identiteitspapieren en verzekeringspasjes in van een Italiaan. We besluiten dat we dit toch maar moeten meenemen om naar het politiebureau te brengen. Dus na de wandeling gelijk naar het dorp gereden naar de Polizia Municipale.
De vrouwelijke politie agente zegt dat we moeten wachten omdat we het samen open gaan maken i.v.m. mogelijke inhoud van geld of waardepapieren. Ze vindt naast alle pasjes een portemonnee en een bonnetje van een geldopwaardering van een mobiele telefoon. Ze belt het nummer en de man die opneemt is de eigenaar van de tas. De politieagente vertelt aan ons dat hij slachtoffer is geweest van diefstal en dat de dieven de tas waarschijnlijk van zich af hebben gegooid nadat ze het geld eruit hadden gehaald.
De rest van de dag maken we ons klushuis weer aan kant en verhuizen we ons bed en kasten naar een andere kamer zodat we de volgende klusvakantie in de logeerkamer kunnen isoleren, gipsen en het plafond kunnen plaatsen.
Vrijdagochtend rond 08.00 uur vertrekken we weer uit San Pietro, de klusvakantie zit er weer op. De reis gaat voorspoedig en om 16.15 uur komen we aan in Wettolsheim in Frankrijk waar we een overnachting hebben geboekt. Het is een klein dorpje midden tussen wijngaarden. Alles is prachtig in herfstkleuren. We wandelen door het dorp en stoppen even bij een monument voor de Eerste Wereldoorlog. Het is zondag precies 100 jaar geleden dat de vrede werd getekend.
's Avonds gaan we uitgebreid uit eten en kijken terug op een geslaagde vakantie.
De volgende ochtend is de tweede reisdag aangebroken. Eerst nog even genieten van het mooie uitzicht vanuit onze hotelkamer.
Onderweg hebben we deze dag veel regen maar gelukkig kunnen we ook genieten van de mooie herfstkleuren.
Aan het einde van de middag halen we onze lieve Rosso weer op bij Peter zijn ouders in Harmelen. En onderweg in de auto maak ik alweer een paar mailtjes klaar voor de verschillende mensen in Italie over verbouwingszaken. Zoals Ramses Shaffy zei: "we zullen doorgaan" totdat het droomhuis ooit af is en we uiteindelijk naar Italie zullen emigreren.
