Blog 22: lekkage, lekkage en nog een lekkage

Op zaterdagochtend 28 september brengen we Rosso naar zijn oppasadres waarna we doorrijden naar Eindhoven Airport. Nu ja doorrijden; het staat muurvast op de A2 en we kunnen geen kant uit. De file informatie geeft een extra reistijd van 112 minuten. Als dat echt zo is gaan we onze vlucht missen. Ongeduldig staan we in de file. Gelukkig heeft onze vlucht iets vertraging en halen we deze toch nog. We vliegen naar Bologna en komen s avonds aan in het klushuis. Gelijk maar even aan de overkant dineren in het restaurant. We laten in het huis licht branden voor het gemak, het is tenslotte toch led verlichting. Als we terugkomen ruiken we ineens een verbrand elektraluchtje. Als we op onderzoek gaan zien we een vlammetje uit de lichtslang komen in het trappenhuis. Snel halen we de lichtslang los en gooien deze naar buiten, brand voorkomen, gelukkig net op tijd.
Zondagochtend, het is stralend weer en na het ontbijt wandelen we het prachtige heuvellandschap in. De afgelopen maanden waren druk, druk, druk qua werk en studie en al lopende in deze stille en mooie omgeving merk ik dat er nog veel stress en onrust in mijn lijf en geest zit. Ik kan het allemaal moeilijk loslaten merk ik. Onderweg komen er van een erf twee hondjes de weg op lopen, ze keffen en als we doorlopen voel ik ineens pijn in mijn kuit. Het kleine beest heeft me in mijn kuit gebeten. Gelukkig heeft de hond niet doorgebeten maar er vormt zich al snel een onderhuidse bloeduitstorting op mijn kuit. We lopen snel verder. In Loretello zien we dat de druiven klaar zijn om geoogst te worden, de wijngaard hangt vol met mooie trossen blauwe druiven. 

Als we terug zijn bij het klushuis kijken we hoe de tuin erbij ligt. Wederom heeft het onkruid alles overgenomen, het lijkt wel een jungle.

Gelukkig hebben we een week eerder besloten dat er iets moet veranderen. Het is geen doen om iedere vakantie ons kapot te werken om daarna als we thuis zijn het onkruid het weer te laten overnemen. We hebben contact gelegd met buurtjes uit San Pietro en zij wisten wel een Italiaanse tuinman die de tuin kan onderhouden als wij in Nederland zijn. Deze vakantie gaan we afspraken met hem hierover maken.
Op maandag blijkt dat we te weinig gipsplaten hebben voor het klussen en dus rijden we dinsdagochtend eerst naar de bouwmaterialenhandel. Na een uur worden er weer 15 gipsplaten bezorgd. We zitten nu al op een totaal van 177 grote gipsplaten wat maar aangeeft wat een enorme klus dit bouwproject van ons is.
Donderdag 3 oktober. Het weer is omgeslagen, het regent en waait heel hard. De regen staat horizontaal op het huis en ik zie ineens dat we lekkage hebben aan de grote ramen aan de voorzijde van het huis. Hoe kan dit?! Het zijn nieuwe ramen van slechts een paar jaar oud. Ik word er boos van. 

Als we op zolder komen zien we ineens spetters water vanaf het dak op de grond vallen, nog een lekkage, grrrr. Het dak lekt ook! Waarom is het niet goed waterdicht? Ik krijg er buikpijn van. Peter zegt: "kop op" en ik zeg: "heel belangrijk, zeg niet kop op tegen mij want dat werkt dus niet". Wat heb ik toch een kort lontje de laatste tijd. Peter stelt me even later wel iets gerust, hij weet precies wat er moet gebeuren om de lekkages op te lossen en zegt dat het goedkomt. Gelukkig is het slechte weer van korte duur en dat leidt de aandacht wat af. Een mooie zonsopkomst en zonsondergang doen me goed. 

Aan het einde van de eerste week wordt wel ons vermoeden bevestigd, de regenwateropvangput van 9 kuub is lek, 20 centimeter is het water gezakt in één nacht, nog een lekkage dus. De aannemer belooft dit op te lossen.

Op zondagmiddag zijn we door onze vrienden Bert en Germa en Gino en Veronique uitgenodigd om mee te doen aan een soort Duits bierfeest. 

Hun Duitse buurman Herbert is de initiator en ondanks dat wij geen bier drinken mogen we toch komen. De Italianen die ook zouden komen hebben op het laatste moment afgezegd dus het is een Duits-Belgisch-Nederlands onderonsje.

We zitten buiten in het zonnetje en eten en drinken en kletsen, het is erg gezellig. Germa heeft allerlei heerlijke voorgerechten gemaakt en Herbert heeft zelfgebakken spretzels en leverkäse mee. Peter heeft weer een paar bakken tiramisu gemaakt en Veronique een heerlijke cheesecake als toetjes. 

Maandag, de dag begint goed met een mooie zonsopkomst.

Eindelijk is ook het onkruid weer gewied, een week over gedaan en een gigantische berg onkruid ligt naast het huis. 

De volgende klusvakantie gaan we een ton meenemen om het onkruid in te verbranden. Gelukkig komt Eefje langs samen met Sante, de tuinman, en zijn vrouw Donatella. Gezamenlijk lopen we de tuin door en maken we afspraken over het onderhoud. Sante en Donatella zijn erg aardig, Sante doet meer tuinen bij Nederlandse B&B houders en Donatella vertelt dat ze dol is op stroopwafels en poffertjes. Als ze weg zijn ben ik in de zevende hemel, een grote last is van mijn schouders gehaald, Sante gaat ons helpen met de tuin, gelukkig. Onze vriend Bert komt ons deze vakantie helpen met veel elektraklussen in het klushuis, er komt geen eind aan het aantal buizen, draden en groepen. Het Italiaanse systeem is anders dan in Nederland. Ook wordt er veel wifidraad aangelegd.

Op dinsdag komt onze aannemer om de lekkage aan het dak te herstellen en om een nieuwe schoorsteen op het dak te maken voor de ventilatiekanalen van 3 badkamers.

Op woensdagochtend komen we erachter dat we een grote fout hebben gemaakt. We hadden aan de aannemer opdracht gegeven dat er vier buizen door de schoorsteen moesten. Dat leek handig. De vierde buis was rioolbeluchting. Nu het is aangesloten gaat de rioollucht bij windstil weer uit de ene pijp en slaat via de andere drie pijpen weer terug het huis in, in verschillende ruimtes is het niet te harden van de rioollucht. Dit is een probleem dat snel dient te worden opgelost! Peter baalt als een stekker maar ik stel hem gerust: “we bouwen samen een compleet huis en dat hebben we nog nooit gedaan; het is niet gek dat je af en toe een foutje maakt”. Ik haal daarna gelijk zeven nieuwe buizen en breng deze in onze gehuurde Fiat Panda naar het klushuis. Peter legt de rioolbeluchting om naar een andere schoorsteen en als het huis weer gelucht is, is dit probleem ook weer opgelost. Op naar het volgende probleem en dat laat niet lang op zich wachten, zucht. Als Peter en Bert elektradraden trekken voor de buitenlampen, die op de pilaren bij het autohek moeten komen, loopt de kabel met trekveer muurvast.

Er is maar één oplossing denken de mannen en dat is het opgraven van de ondergrondse elektrabuis. Ik zie hoe onze netjes met grind aangelegde parkeerplek wordt opengehaald en de mannen beginnen te graven, ze vinden geen buis en praten al over een graafmachine die moet komen. Terwijl ze graven stuiten ze op een gat in de grond waar veel water zit net onder het maaiveld. Als ze het water eruit scheppen blijft er water instromen.

Het lijkt wel leidingwater. Als dit een oude lekke hoofdwaterleiding is dan zou dit betekenen dat dit water ons perceel continu aantast en verzwakt. Weer een probleem erbij, het houdt nooit op! Ik voel me gesloopt. We hebben contact met onze aannemer en later op de dag komt ook onze buurman Simone naar het gat met water kijken, hij zegt dat hij op zijn boerenland aan onze zijde ook een hele natte plek heeft. Gelukkig stelt hij voor om Multiservizie te bellen, de watermaatschappij. Dezelfde middag komt er al iemand. In eerste instantie wil hij ons doen geloven dat het regenwater is maar wij leggen hem in ons beste Italiaans uit dat we denken dat het leidingwater is. De volgende ochtend al komt hij weer terug om metingen te verrichten aan het water. Als er iets van chloor in zit is het leidingwater en dan is het het probleem van de watermaatschappij. Als er geen chloor in zit is het regenwater en is het ons probleem.

Na enige tijd komt hij het nieuws brengen, er zit chloor in en het is dus een lekkage van de hoofdwaterleiding die voor ons huis langs loopt (gelukkig niet op de leiding waar wij water van afnemen want die loopt achter ons huis). Dit is goed nieuws, het slechte nieuws is dat hij niet weet waar het lek precies zit en hij moet allerlei procedures in werking stellen en waarschijnlijk met graafmachines komen om het probleem te onderzoeken en op te lossen. Omdat wij weer naar Nederland gaan vraag ik hem onze buurman Simone op de hoogte te houden van de voortgang.

Peter en ik besluiten om samen nog een poging te wagen om de vastgelopen trekveer en buitenkabel los te trekken. Met veel zeepsop en veel mankracht (en vrouwkracht) lukt het tot de laatste 20 cm. De trekdraad schiet los en we kunnen niet bij de kabel. Gelukkig weten we nu wel waar we moeten zijn, de buis ligt in het beton naast de betonnen marciapiedi. Met een boorhamer maakt Peter het beton open en kunnen we uiteindelijk ook het laatste stukje van de elektraleiding leggen. Gelukkig een probleem minder, fijn.
Op woensdagavond net voordat we willen vertrekken voor een etentje staat de kweker van onze fruitbomen ineens op de stoep. Ik had hem weken geleden al een mail gestuurd met een offerte aanvraag voor de rest van de tuinwensen. Hij komt zonder offerte onverwacht langs en dit irriteert me gelijk. Als dan ook nog blijkt dat hij bot reageert op onze wensen (wie is hier de klant?!) ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil niet veel geld uitgeven aan planten die ik niet mooi vind, het is tenslotte onze tuin. Ik kan mijn boosheid niet meer verbloemen en het wordt een beetje een vreemd gesprek. We nemen afscheid van de kweker, we zeggen dat we nu echt weg moeten en zeggen dat we zullen mailen. Gelukkig hebben we hierna een etentje om mijn aandacht af te leiden van deze teleurstelling. We eten met Jan en Margreet samen. Ze hebben voor ons, toen wij in Nederland waren, nieuw uitgegeven mountainbike routekaarten van de omgeving opgehaald. Deze kunnen we in de toekomst mooi gaan gebruiken wanneer we sportieve gasten ontvangen.
Donderdagochtend komt de ramenleverancier de ramen die lekten opnieuw kitten met silicone. Hopelijk zijn ze nu weer waterdicht.
Op donderdagmiddag komt Sante langs met twee andere mannen om mijn wensen voor de tuin door te nemen. Ik wil nog twee hellingen laten beplanten en wil de muur van betonnen bakken ook laten beplanten zodat het allemaal wat minder beton wordt en wat meer tuin. Ook wil ik een paar cypressen naast het huis, voor de Italiaanse look en een haag voor meer privacy. Al met al veel wensen en ze gaan voor ons een offerte maken. Deze mannen nemen alle tijd om advies te geven en om oplossingen te verzinnen die wij ook mooi vinden voor onze tuin en die passen binnen het Italiaanse klimaat.
Vrijdag, de laatste dag van deze klusvakantie. De hele dag wordt er geklust want Bert en Peter willen zoveel mogelijk klussen afmaken. Gelukkig lukt het ook om alle elektra voor de meterkast te doen zodat een volgende klusvakantie de hal met meterkast met gips kan worden afgewerkt en deze gestukt kan worden. We zijn erg blij met alle hulp van Bert. 
's Ochtends komt il vertraio (glasleverancier), Gianni, langs om maten te nemen voor een glazen balustrade voor de vide van het appartement. De Italiaanse normen schrijven voor dat dit moet zijn uitgevoerd in 2x 8mm gelamineerd glas. Ook moeten er speciale glasklemmen gebruikt worden. We besluiten af te wachten wat dit allemaal moet gaan kosten en daarna te kijken of we een glazen balustrade doen of een ander soort kiezen. Ook een glazen douchescherm en grote spiegel meet hij op voor de offerte.
Aan het einde van de dag wordt het klushuis weer opgeruimd en enigszins schoongemaakt zodat we de volgende klusvakantie weer met een schone lei kunnen beginnen. 's Avonds zijn we gesloopt en zijn we eigenlijk blij dat we de volgende dag weer vertrekken naar de luxe in Nederland.
Zaterdag vliegen we terug van Bologna naar Eindhoven. Tijdens de vlucht typ ik dit blog op mijn mobiele telefoon. Ik was eigenlijk deze vakantie absoluut niet van plan om een blog te schrijven maar dat zou jammer geweest zijn omdat deze klusvakantie met alle problemen en uitdagingen anders zou ontbreken aan ons complete verbouwingsverhaal, dus toch maar gedaan. Terug in Nederland worden we gelijk geconfronteerd met een afgesloten snelweg A2 waardoor we een heel stuk om moeten rijden en weer in de file staan om uiteindelijk Rosso weer op te kunnen halen in Harmelen. 's Avonds om 19.30 uur komen we weer thuis aan in Den Haag, heerlijk een luxe bed, bank, televisie en vaatwasser. Heerlijk huis, heerlijk thuis.

Blog 21: Making memories

29 juni 2019. Een lange maar voorspoedige reisdag tot aan het Comomeer. Heerlijk 's avonds nog even langs de boulevard wandelen en een ijsje eten. Er is van alles te doen en het is gezellig druk.





De volgende ochtend na een Italiaans ontbijt weer door voor de tweede reisdag. ‘s Middags komen we bijtijds aan in San Pietro. Als we door de tuin lopen zien we dat het onkruid welig tiert, onze plantjes zijn alweer overwoekerd.




Ook is het de afgelopen maand heel warm en droog geweest dus ze snakken naar water. De fruitboompjes geven al fruit, abrikozen.

Na het uitpakken van de klusbus gelijk maar met de bosmaaier aan de gang en ‘s avonds alles water geven.

Daarna lekker douchen en uit eten aan de overkant van de straat bij Angelo. We worden hartelijk onthaald en eten heerlijk buiten op het terras.

Maandag 1 juli.

 Ik ben al vroeg wakker en geniet van de zonsopkomst, ik ben enigszins gespannen want vandaag wordt ons betonnen terras geschuurd. Het is nu nog grof en ruw en je ziet alle rondjes van de vlindermachine erin staan. Hopelijk wordt het een mooie en gladde vloer. We staan vroeg op. Het is 32 graden. Peter gaat het bewateringssysteem ingraven, we hebben een bewateringscomputer waar verschillende druppelleidingszones en sproeiers op worden aangesloten. Ik ga het onkruid verwijderen tussen en zelfs om de jasmijn en lavendel heen. Silvio, een zzp-er komt langs en begint met het schuren van het terras nadat we eerst even overleggen hoe glad het moet worden. Al snel plaatst hij een parasol bovenop zijn schuurmachine want het is bloedheet. We zijn blij met het grote verschil dat hij maakt met zijn schuurmachine, het terras wordt mooi! 


Aan het einde van de middag gaat Peter naar de bouwmaterialenhandel in San Michele al Fiume om de bestelling voor de pergola compleet te maken.
De volgende dag worden de spullen geleverd, twee dikke balken van 8 meter lang worden over het hek getild.

Op woensdag starten we met het bouwen van de pergola. Eerst alles uitmeten want we hebben strikte instructies van de geometra hoeveel we vanuit de erfafscheiding moeten blijven.


Peter gaat daarna verder met het plaatsen van de palen en ik veeg het terras dat Silvio zo mooi heeft geschuurd.

Op donderdag sturen we een berichtje eruit dat we extra handjes nodig hebben om de balken van acht meter op zijn plaats te tillen. Een paar uur later komen vrienden en bekenden: Nederlanders, Belg en Italianen ons uit de brand helpen. Vele handen maken licht werk.



Helaas is er wel een klein probleempje: het terras loopt niet gelijkmatig af waardoor er nu twee palen te kort zijn. We besluiten om nieuwe palen hiervoor te bestellen.

Gelukkig kunnen deze later worden vervangen en kan Peter wel verder met het bouwen van de pergola want we willen wel zo’n heerlijke schaduwplek.



Ik heb als taak om het betonnen terras van 200 m2 te voorzien van een impregneerlaag. Dit is een precies klusje want anders wordt het vlekkerig, op mijn knieën met een blokkwast meter voor meter.

We staan vroeg op want dan kan ik voor zeven uur al aan de klus zodat het nog te doen is met deze hoge temperaturen. Donderdag avond gaan we naar Montalfoglio waar Jan en Margreet wonen, ze vieren hun verjaardagen. Ze hebben erg veel lekker eten klaargemaakt en het is een hele gezellige avond, we lachen als Jan een lang geschiedenis verhaal over de vader van Rome wil vertellen en ik niet meer helder kan nadenken omdat hij zijn verhaal start met Troy (speelde daar Brad Pitt niet in mee? Sorry Jan, ik zie alleen nog Brad voor me en kan je verhaal niet meer volgen). 
Zondag hebben we klusvrij. We gaan vandaag op pad naar het mooie plaatsje Urbino en lunchen uitgebreid en dwalen daarna heerlijk door deze mooie universiteitsstad.











‘s Avonds gaan we naar villa Marsi waar Sandor en Christa (bekend van het programma Ik Vertrek van tien jaar geleden) tafelgasten zochten voor een diner door een bekende televisiekok. Als we daar aankomen blijkt het om een promotiefilmpje te gaan voor Aviko die een tour door Italië doen, er staat een foodtruck en een filmcrew heeft een leuke setting opgebouwd waarin wij mogen dineren.


Er zijn ook andere gasten, Italianen en Nederlanders en we zingen, dansen en eten terwijl de reclamespot wordt opgenomen. Het is erg gezellig. Het is nog een aardig eind terugrijden naar het klushuis dus een korte nacht volgt, want ja de wekker gaat om 06.00 om weer een paar uur aan de slag te gaan met het impregneren van het terras. 

Om 11.00 uur zit het erop, eindelijk is het hele terras gedaan en naar, zoals te zien is op de foto,werkt het goed tegen het intrekken van vuil en vocht. Eer van mijn werk.

Ook Peter schiet goed op met het bouwen van de pergola en dit levert lekker schaduw op.




Silvio hebben we gevraagd om deze week binnen 2 vloeren met terracotta tegels te schuren, deze waren oud, beschadigd en vol scheuren. Hij haalt er een laag vanaf en vult de voegen weer op. Het is een smerige klus en het geeft veel oranje smurrie.



Vandaag komen ook onze vrienden Karin en Frans en Karin en Ronald aan voor een korte vakantie. Als eerste komt Ronald tijdens lunchtijd aan, hij is vanuit Nederland op de motor in vier dagen hiernaartoe gereden.

Later die middag komen Karin en Frans met een huurauto vanuit Toscane.

Frans heeft de leuke fotoinstellingen van zijn iPhone ontdekt en begint gelijk Peter tijdens het klussen te fotograferen.



Als laatste komt andere Karin ‘s avonds aan op het vliegveld van Ancona. Karin en Ronald verblijven bij Piccolo Ranch en Karin en Frans bij Casa sogni d’Oro. Ik maak tussendoor een kersencheesecake want Karin is jarig de volgende dag.
De volgende ochtend hebben we afgesproken voor koffie met gebak. We zitten heerlijk onder de pergola en doen na de koffie een tour door het klushuis. Fantastisch om eindelijk in het echt te kunnen delen met onze vrienden wat we tot nu toe alleen via verhalen en dit blog konden doen.

Na de lunch vertrekken we met twee auto’s voor een toeristische route door het mooie landschap van Le Marche.

We stoppen voor een wandeling in Barchi en rijden daarna door naar Pozzuolo waar we met zijn allen een workshop pasta maken gaan volgen. Karin heeft dit kado gekregen van ons voor haar verjaardag. De Italiaanse Loretta die de workshop geeft praat enigszins Engels en het is erg leuk om te doen. Bij Peter gaat het natuurlijk super goed maar ik heb gelijk een dijkdoorbraak van de eieren door de bloem, een puinhoop dus. Maar uiteindelijk komt het goed.

Halverwege de workshop barst buiten noodweer los, het komt met bakken uit de hemel, onweer en storm. De stroom valt uit dus er worden snel kaarsen gepakt zodat we door kunnen gaan. Gelukkig wordt er op gas gekookt dus kunnen we daarna de heerlijke pastamaaltijd opeten.

In Nederland komen we regelmatig bij elkaar om samen te koken en te eten maar deze bijzondere setting en Karin haar verjaardag maken dit een dag met een gouden randje.
Op de terugweg doen we nog een borrel in San Lorenzo in Campo.



Als we daarna terugrijden naar San Pietro is het inmiddels droog geworden maar aangekomen zien we dat er ook noodweer is geweest. De tuinstoelen liggen verspreid en de tafel ondersteboven, de planken die lagen opgeslagen zijn als lucifershoutjes in de tuin tegen het hek aan gewaaid. Als we binnen komen in het klushuis ziet Peter ineens iets glinsteren, wat blijkt: we hadden de bovenlichten van de ramen vergeten dicht te doen en de hal staat vol met een grote plas water. Precies waar ook de gipsplaten opgestapeld liggen, geen goede combinatie gips en water.




Snel trekken we de stucstop weg en met een trekker en een emmer proberen we het water weg te halen. Het is al bijna middernacht en we zijn best moe maar wat moet dat moet. We zetten beide deuren van het huis open, buiten is het warm dus gelukkig helpt dit ook bij het drogen.
De volgende ochtend bekijken we samen nog maar eens de herstelde terracotta vloeren, we vinden het prachtig!



De vrienden gaan vandaag zelf op stap in de omgeving en wij klussen binnen verder. Peter gaat de trap voor de vide verder afmaken en ik ga weer nieuw stucstop op de vloeren leggen. Het weer zit nog niet echt mee vandaag.





‘s Avonds worden we door Karin getrakteerd op een etentje bij Piccolo Ranch om nog maar eens een keer haar verjaardag te vieren. Het is erg gezellig.



De volgende morgen sta ik vroeg op voor een ritje langs de bouwmaterialenhandel (de nieuwe palen voor de pergola zijn klaar), de supermarkt en de bakker want om 10.00 hebben we met onze vrienden afgesproken voor koffie voordat Karin en Frans weer terugrijden naar het vliegveld van Pisa. Na de koffie met gebak, het blijft maar feest, nemen we afscheid. Karin en Ronald gaan ook weg om een dagje op de motor te gaan touren. Peter gaat verder met klussen maar ik ben ineens doodmoe. Alle indrukken, de hitte maar zeker ook het fysieke werk van de afgelopen week eisen zijn tol. Snel een koude douche en een heerlijke powernap op het midden van de dag en ik ben weer fit. ‘s Avonds eten we met zijn vieren bij La Grotta in Loretello. Omdat het klussen wat uitloopt gaan Karin en Ronald hier alvast lopend naartoe, het is zo’n drie kilometer. We zitten heerlijk in de tuin van La Grotta, ik eet een biefstuk met truffel, mmmm.








Het is vrijdagochtend en het is weer 30 graden. We nemen afscheid van Ronald die weer aan zijn terugreis op de motor naar Nederland begint. Tussen de middag breng ik Karin naar het vliegveld van Ancona. Onderweg zie ik dat Peter op mijn voicemail staat, of ik een meter extra daklijst wil gaan kopen want hij komt iets tekort.

Vanmiddag zou het bitumen gebrand worden maar als ik terug ben in San Pietro begint het weer te regenen en de aannemer appt dat het niet doorgaat. Aan het einde van de middag gaan we samen boodschappen doen en bekijken ook dan weer de mooie zonnebloemvelden, ik krijg er geen genoeg van dit landschap, blij word ik ervan!

Zaterdagochtend wordt dan toch nog het pergoladak waterdicht gemaakt door het bitumen erop te branden.

Ik ben de hele dag bezig met onkruid wieden maar ik weet dat het eigenlijk geen zin heeft want straks zijn we weer voor een paar maanden in Nederland,
Peter is binnen aan het klussen.


‘s Avonds genieten we van een prachtig rode zonsondergang.





Nog minder dan een klusweek te gaan en dus bespreken we op zondagmiddag tijdens een lunch van zelfgebakken pannenkoeken de verdere klusplannen.

Het is niet handig om nu nog aan de wanden van de schuur te beginnen want dan kunnen we dit niet meer op tijd waterdicht afwerken. Dus besluiten we binnen verder te gaan, nog genoeg te doen. Peter maakt een balustrade bij de trap naar de vide in één van de appartementen en ik ga de gipsaanzetten van de stukadoor op de wanden wegschuren met de schuurmachine zodat alles mooi egaal wordt.

Tussendoor natuurlijk ook mooie plaatjes schieten van de mooie uitzichten bij ons in de straat.

Peter werkt sommige grote gaten in de muren weg met cement en pakt de lelijke stalen draagconstructie in met gips.


Iedere avond eten we lekker buiten een zelfgemaakt driegangenmenu en genieten op die manier toch van een ‘gewone’ zomervakantie. Natuurlijk iedere avond nog even genieten van een zonsondergang. We missen Rosso natuurlijk wel maar weten dat er goed voor hem wordt gezorgd.





Op dinsdagavond zie ik ineens een roze maan opkomen boven de heuvels naast Piticchio. Een prachtig gezicht.

Later die avond kunnen we een gedeeltelijke maansverduistering volgen en de volgende avond is de maan niet roze maar knaloranje, echt heel mooi in het echt.
Op de foto’s van mijn iPhone komt het niet zo mooi over en ik besluit dat er in de toekomst toch echt weer een goede spiegelreflexcamera aangeschaft dient te worden.
Op woensdag monteert Peter de sproeiers voor het gras en de fruitbomen en nu is het hele automatische bewateringssysteem voor de tuin in bedrijf. Wel hebben we nog vriend Bert nodig om af en toe te controleren of er nog water in de regenwatertank zit als wij in Nederland zijn.

Donderdag is de laatste volle klusdag, het klushuis lijkt wel een explosie van houtjes, zaagsel, gipsstukjes, enz enz.
Vanavond gaan we uit eten met met Bert en Germa en Gino en Veronique. We eten bij Il Casolare in Corinaldo. Het is erg gezellig.

Op vrijdag zijn we de hele dag bezig met opruimen, eten voorbereiden voor de terugreis en het verplaatsen van de kluskeuken naar een andere ruimte. Zodoende krijgen we ruimte om ook in het tweede appartement de vide te bouwen een volgende klusvakantie.

Tijdens de koffiepauze zie ik dat onze buurman net courgettebloemen aan het plukken is, ik maak een praatje met hem en hij biedt ze aan ons aan om op te eten. Ik leg uit dat we helaas terug naar Nederland gaan en sla het aanbod af, volgend jaar, zeg ik want er is geen tijd meer om ze klaar te maken.

Als we een paar uur later terugrijden van het boodschappen doen vraag ik Peter te stoppen, ik ga de laatste paar kilometer wandelen om nog een keer het landschap, de beelden en de geuren in me op te nemen, want ik wil helemaal niet naar huis! Dit is thuis.

Net als de eerste avond van deze vakantie eten we de laatste avond ook bij Angelo van Piccolo Ranch aan de overkant van de straat. We kletsen gezellig met Angelo terwijl hij Peter zijn biefstuk bakt en hij vertelt dat hij ook op ons schooltje heeft gezeten. Ik vraag hem of hij nog foto’s heeft van de oude school van vroeger en hij zegt dat hij deze niet heeft maar dat hij bij dorpsgenoten wel eens navraag zal doen voor oude foto’s. 
Op zaterdagochtend staan we om 06.00 uur op. De eerste reisdag rijden we naar Frankrijk, Eguisheim. Onderweg zien we dat er bij de Gothardtunnel een uur vertraging is en we besluiten om een toeristische route via San Bernadino te nemen in Zwitserland. We stoppen bij een stuwmeer voor een pauze.

Zondag rijden we het laatste stuk naar huis.
Deze vakantie is omgevlogen maar we zullen het niet snel vergeten!