28 maart 2021
Het joggen is goed bevallen en op een dag besluit ik een nog grotere ronde te doen: San Pietro, Loretello, Pallozo en dan terug naar San Pietro, ongeveer 16 km schat ik. ’s Middags zit ik lekker in de zon uit te rusten van mijn sportieve inspanning.
Ik maak een praatje met de buurman die in zijn moestuin aan het werk is. Als hij hoort welke ronde ik heb hardgelopen kijkt hij me verbaast aan. “Dat is echt heel ver”, zegt hij. “En ik kan het weten want ik woon hier al mijn hele leven”, voegt hij er nog aan toe. Ik glimlach en geniet verder van het zonnetje.
Een tijdje geleden zijn er nieuwe Nederlandse buren in onze straat komen wonen en omdat Peter nu toch in Nederland is en ik niet iedere dag hoef te klussen ga ik gezellig wandelen met de buurvrouw. Gelukkig heeft ze net als ik een lekker wandeltempo en al snel lopen we een rondje door de heuvels vlakbij San Pietro.
Een paar dagen later maken we een andere wandeling om in een tuin van een groot Italiaans huis een paar kilometer verderop te gaan kijken voor wat tuininspiratie voor onze tuin. De zon brandt lekker en op de witte zandweg is het warm want er staat weinig wind. Als we weer terug willen gaan zegt de buurvrouw dat we wel even bij een kennis van haar langs kunnen gaan om wat te drinken. Even later komen we bij een huis aan het einde van een doodlopende weg. In de tuin staat een mooi begroeid prieel. De buurvrouw roept de man die er woont en klopt op het raam en op de deur. Een hartelijke man op leeftijd met Fellini hoed komt ons tegemoet. Hij vindt het prachtig dat twee vrouwen zomaar bij hem langs komen en nodigt ons uit om buiten onder het prieel wat te drinken. De man is gepensioneerd en is een echte kunstenaar, hij schildert en boetseert. Gezellig kletsen we een tijdje. Als we willen vertrekken staat hij erop dat ik zijn huis zie want daar bevinden zich zijn kunstwerken. Binnen is het een eclectische mix van een traditionele Italiaanse inrichting aangevuld met heel veel schilderijen. Hij schept op over zijn overleden vrouw en begeleidt ons daarna naar het einde van het erf. Vrolijk nemen we afscheid en wandelen terug naar San Pietro.
Ik kan maar niet kiezen welke planten ik wil voor onze tuin. De helling die in onze afwezigheid vorig jaar was beplant met verschillende plantjes lijkt wel een Duits tuintje, het ziet er popperig uit en dat is niet wat ik wil. Als ik aan de tuinmannen vertel dat ik deze planten eruit wil halen en op een andere plaats wil herplanten en de helling uniform met siergras wil beplanten beginnen ze te lachen. Ze zijn inmiddels gewend dat deze ‘gekke’ Nederlandse vrouw vaak haar mening verandert en maken grappen erover. Een bekend gezegde in Italië luidt “als je vaak je mening verandert is er altijd werk te doen”. Ik kan er wel om lachen, want ze hebben gelijk; het levert zowel voor mij als voor hen weer werk op. Na een paar dagen hak ik de knoop door en bestel ik 180 planten lampenpoetsersgras oftewel Pennisetum Hameln, 100 planten op de helling en 80 planten bovenop in de muur om een lage haag van siergras te creëren. Op de helling ga ik het siergras combineren met bloemen; Verbena en Zonnehoed. In de muur wil ik het combineren met bloembollen.
Bij het zwembad is veel lavendel onderaan de muur dood gegaan door het waterprobleem (veel water op sommige plekken) dat hier vorig jaar is ontdekt. De tuinmannen denken dat de transportleiding naar de druppelleiding lekt. Ik graaf deze op maar dan blijkt dat niet het geval te zijn.
De oorzaak van het water is dus nog steeds niet gevonden ook al hebben we wel al veel oorzaken kunnen uitsluiten. Uiteindelijk geeft onze tuinman het advies om de grond tot 50 cm. diep uit te graven, drainage aan te leggen en daarna goede tuingrond erop en nieuwe planten erin. Dat lijkt mij ook het beste maar als we een graafmachine laten komen dan wordt ons kleine grasveldje kapot gereden dat er nu zo mooi bij ligt.
Daarom besluit ik om de 10 strekkende meter met de hand uit te graven en met de kruiwagen alle grond naar boven te rijden naar de oprit zodat de oude grond met een vrachtwagen kan worden afgevoerd. Dat wordt nog een hele klus.
Net voor het paasweekend wandel ik naar Castelleone di Suasa, 10 km verderop, om boodschappen te doen.
Onderweg een paar druppels regen maar dat mag de pret niet drukken want wat geniet ik van het groene landschap. Op de terugweg stopt de buurvrouw van het restaurant naast me en vraagt of ik mee wil rijden terug naar San Pietro. Ik weiger beleefd want ik wil lekker wandelen. De Italianen bij ons in de buurt kijken ons vaak een beetje meewarig aan als ze ons kilometers weg van ons huis zien wandelen.
Pasen begint goed met een prachtige zonsopkomst.
Ik ben uitgenodigd voor een paaslunch bij onze Belgische vrienden uit San Pietro.
Het is een hele gezellige middag met heel veel lekker eten en prachtig weer, we zitten heerlijk buiten. We facetimen nog even met Peter in Nederland. Het is zelfs zo warm dat ik probeer om zoveel mogelijk in de schaduw te zitten, kortom een topmiddag.
Peter is in Den Haag ondertussen druk om heel veel spullen in te pakken want binnenkort komt hij met een grote bestelwagen met laadklep naar Italië voor 4 dagen om spullen te brengen. De hele woonkamer in Den Haag staat vol met alles wat moet worden verhuisd.
En dan slaat het weer in San Pietro ook ineens om. Op de dag dat de vloerpolijsters arriveren is het heel slecht weer, slagregens en daarna sneeuwbuien.
De mannen hebben grote machines bij zich om de betonvloer op de gehele begane grond te polijsten tot een hoogglans premium betonvloer. Ze scheppen op over hun projecten en zeggen dat architecten altijd lyrisch zijn over hun glossy vloeren. Vooraf hebben we van een vertegenwoordiger een offerte ontvangen en foto’s en filmpjes van een mogelijk eindresultaat van de vloer. Wij willen een hoogglans vloer omdat het gemakkelijk in onderhoud is en de vloer dan waterdicht wordt zodat wijnvlekken of andere zaken niet in het beton kunnen trekken. Maar het moet er natuurlijk ook perfect uitzien want dit is tenslotte ons droomhuis. Ondanks dat de mannen pas om 16.30 uur zijn gearriveerd beginnen ze gelijk met het schuren van de vloer. Ze verblijven aan de overkant in hotel restaurant Piccolo Ranch en de volgende ochtend gaan ze weer vroeg aan het werk. Aan het begin van de middag kondigen ze aan dat ik ’s middags een paar uur niet op de vloer mag lopen omdat ze een lithium vloeistof erop gaan aanbrengen die moet inwerken en drogen. Ik bivakkeer inmiddels boven waar ik slaap, leef en kook.
De volgende dag hetzelfde ritueel. Ik wil de mannen niet in de weg lopen maar begin me toch al een beetje zorgen te maken. Als ik ze aanspreek dat met de vertegenwoordiger is afgesproken dat er in de badkamer een andere toplaag gebruikt zou worden die tegen agressieve schoonmaakmiddelen kan zeggen ze dat die vertegenwoordiger dat wel kan vinden maar dat dat echt geen gezicht is, het zou eruit komen te zien als plastic. Ook de dilatatievoegen in de gehele vloer zouden worden verwijderd en opnieuw worden gevuld maar zij vinden dat dit niet nodig is omdat het er alleen maar lelijker van zou worden. Als ik toch vraag om op een paar plekken deze voegen te herstellen gaan ze aan de slag. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Hebben we een fout gemaakt door te kiezen voor een gepolijste vloer en moet ik alleen wennen aan hoe het eindresultaat is geworden, aan de industriële look van een gepolijste betonvloer? De volgende en laatste werkochtend van de mannen zorg ik dat ik om 06.30 uur snel een opleveringslijstje maak met alle punten die ik niet mooi vind of wat naar mijn mening niet goed is gedaan. Om 07.00 uur willen ze starten en ik loop met hen het lijstje door. Ik kom tot halverwege; ze wimpelen alles af. Het zou komen door de chemische reactie van het beton met de lithium vloeistof en sommige vlekken komen nu eenmaal doordat het beton is. De tranen schieten in mijn ogen en de mannen schrikken van mijn reactie. Ik schaam me hiervoor en zeg dat ik mijn man in Nederland ga bellen en dat het wel zal komen omdat ik al weken alleen in het klushuis moet doorbrengen. Ik bel Peter maar hij staat op het punt om de verhuisbus op te halen. De vloerenpolijsters beloven daarna dat als er nog vragen zijn of als ze terug moeten komen om nog iets te herstellen dat we altijd kunnen bellen want ze zijn toch regelmatig in de buurt en als we ook het terras bij het zwembad nog willen laten doen dan kunnen ze dat gelijk meepakken. Iedereen die mij een beetje kent weet dat HARMONIE mijn belangrijkste drijfveer is en dus betaal ik de mannen en ga zelfs met een door hun gewenste selfie met ze op de foto. Ik probeer de rest van de dag te wennen aan de nieuwe vloer maar zie alleen de probleemgedeeltes.
’s Middags komen onze nieuwe buren mij een cadeau brengen, ze willen graag dat ik hun Aloë Vera planten adopteer omdat ze op hun nieuwe woonplek er geen ruimte voor hebben. Dat wil ik natuurlijk wel en we zetten de planten op een beschut plekje in de zon.
De volgende dag werk ik samen met onze tuinman in de tuin, we verwijderen de bestaande planten van de helling en zetten ze in de muur. Ik graaf de zware blauwe klei weer een stuk verder af. Natuurlijk hou ik mijn telefoon in de gaten want Peter is onderweg met de verhuisbus. Rond 13.00 uur krijg ik een verontrustend telefoontje. Peter is in Zuid Duitsland aangehouden en moet een politieauto volgen, kilometers weg van de snelweg, om zijn verhuisbus te laten wegen. Bij een boer moet hij de verhuisbus op een weegbrug rijden. De bus is 1400 kilo te zwaar beladen. Allereerst krijgt Peter een flinke boete die hij met de creditcard kan betalen. Na een tijdje zeggen de politiemannen: “Je hebt de boete betaald en wij gaan zo weg”. Peter snapt het niet en vraagt: “En ik dan, wat moet ik met mijn spullen doen?”. De politie zegt: “wij gaan zo weg en we weten niet wat je gaat doen, we mogen niet zeggen dat je door mag rijden maar het is aan jou en je hebt de boete betaald”.
Peter besluit nog even te wachten en daarna toch met alle spullen door te rijden naar de Zwitserse grens. Daar moet hij stoppen en de lading wordt weer grondig bekeken maar gelukkig niet meer gewogen. Ook bij de Italiaanse grens hetzelfde verhaal, zolang hij geen wapens of drugs bij zich had mag hij doorrijden.
Na het verontrustende telefoontje krijg ik telefonisch geen contact meer met Peter en zit ik aardig in de rats in Italië. Wat zou er gebeurd zijn bij de grensposten, zou hij nogmaals worden gewogen? Onze aardige tuinman vraagt of hij moet blijven zodat ik me geruster zou voelen of dat hij ’s avonds nog eens mag bellen om te horen of Peter er al is en als er iets is, ik gewoon moet bellen.
Het wordt later en later en de avondklok in Italië vanwege COVID is om 22.00 uur. Als je daarna nog buiten bent zonder geldige reden, dan kan dit een boete van 400,-- euro opleveren. Totdat.... toet, toet! Wat ben ik blij als ik om 21.50 een toeterende bestelbus hoor. Hij is gearriveerd zonder nog meer boetes.
Als Peter binnenkomt zegt hij: “wat een mooie glanzende vloer”. Ik zeg: “wacht maar tot morgen, met daglicht dan denk je er vast wel anders over”.
De volgende dag laden we alles uit. 24 verhuisdozen, 3 grote fitnessapparaten van Technogym, de wasmachine, droger en meubels en verlichting.
Tussen het uitladen door maak ik de 100 plantgaten op de helling want ik ben vastbesloten om de reeds geleverde planten zo snel als mogelijk in de volle grond te zetten.
De fitnessapparaten komen in de ruimte naast het zwembad, nu nog een schuurtje, in de toekomst een mooie kleine fitnessruimte. Om ze daar neer te kunnen zetten moeten ze vanaf boven de trap beneden naar het zwembad worden geschoven over planken. Ik sta bovenaan en Peter beneden om het apparaat te begeleiden. De eerste twee apparaten gaan goed en ik zeg tegen Peter “pas op het zwembad”. Je raadt het al, bij het laatste apparaat zeg ik niets en Peter vergeet het zwembad waardoor hij ineens in het nu nog lege zwembad valt. Gelukkig heeft hij niets ernstigs opgelopen bij zijn val alleen een zeer been. Het fitnessapparaat is gelukkig niet in het zwembad gevallen en kunnen we daarna alsnog op zijn plek zetten.
Druk, druk, druk, zijn we de enkele dagen dat Peter er is. Op de dag voor vertrek ben ik voor de lunch bijna klaar met het planten van de 100 planten op de helling.
Peter is binnen bezig met de elektriciën en ik besluit lunch te gaan maken voor de mannen.
De elektriciën monteert mooie inbouwspots in onze keuken en badkamers van de appartementen en daar zijn we erg blij mee.
Als we lunchen begint het heel hard te regenen en het stopt ook niet meer. Aan het einde van de middag besluit ik dat het genoeg is, het gaat me niet lukken om de laatste 10 planten in dit brute weer te gaan planten want ik moet ook nog energie overhouden voor de reis naar Nederland de volgende dag. Gelukkig heeft de tuinman tijd om het werk over te nemen en hij zal de rest, 90 planten, gaan planten als ik in Nederland ben.
De volgende ochtend gaat om 04.00 uur de wekker. We gaan vandaag met de verhuisbus terug naar Nederland rijden en ik ga mee met Peter. Om 04.15 zegt Peter tegen mij: “Ik heb vannacht nauwelijks geslapen want ik vind de gepolijste betonvloer helemaal niks, het moet helemaal overnieuw gedaan worden want dit ziet er niet uit”. Ik schrik van zijn felheid en voel me schuldig dat ik de mannen heb betaald en de verbouwing in afwezigheid van Peter dus niet goed heb geregeld. Peter stelt me gerust en belt dezelfde dag, onderweg in Duitsland, met de vloerenpolijsters. Zij schrikken van zijn reactie en na een discussie op de Whatsapp beloven ze dat ze de week erna langs zullen komen om het op te lossen.
4 dagen zijn we in Nederland en het zijn leuke maar drukke dagen. De verhuisbus moet worden ingeleverd net als mijn Schipholpas. Ik wil natuurlijk bijkletsen met mijn vriendinnen en familie en knuffelen met Rosso die het gelukkig heel fijn heeft bij mijn schoonouders.
Vanuit Nederland bel ik nog maar eens met de verschillende partijen van de zonnepanelen want deze liggen wel op het dak maar zijn nog steeds niet aangesloten. De verkoper zegt: je moet niet bij mij zijn maar bij de technische partij. Als ik de technische partij bel zegt deze: “we moeten wachten op de elektramaatschappij.” Frustrerend maar het zal uiteindelijk wel goedkomen.
Gelukkig komen er ook goede berichten. De tuinman heeft terwijl wij in Nederland zijn de 80 plantjes in de muur geplant.
En dan vertrekken we alweer naar San Pietro samen met onze eigen klusbus ook weer vol met spullen waaronder mijn racefiets (wat hebben we toch veel spullen…).
De reis gaat deze keer voorspoedig en op de dag na aankomst besluiten we naar het loket te gaan van de elektramaatschappij Enel in Senigallia voor het aanvragen van de driefase aansluiting 380V, 7 Kw en het aansluiten van de zonnepanelen. Daar worden we weer van het kastje naar de muur gestuurd. Hij kan niets voor ons doen, we moeten contact opnemen met E-distribuzione.
De week erna worden dan toch de zonnepanelen aangesloten. Acht weken na start van de installatie van de zonnepanelen produceren we nu eindelijk zonne-energie. De monteurs van E-distribuzione kijken gelijk wat er nodig is voor het praktisch aansluiten van de driefase aansluiting. Peter moet een formulier ondertekenen en dat moet worden gefaxt. "Gefaxt, kan het niet per mail worden verzonden" vraag ik. Het antwoord is nee, het moet per fax. Als ik de monteurs van E-distribuzione vertel over ‘het kastje naar de muur verhaal’ van de aanvraag voor de driefase aansluiting zeggen ze dat ik hun hoofdkantoor maar moet bellen. Dat doe ik en ik krijg na een kwartier te horen dat ik naar het loket van Enel moet gaan. Van het kastje naar de muur dus, ik roep Mamma mia en hef mijn handen op naar de hemel. De mannen van E-distribuzione willen mij helpen maar zeggen dat ik dan maar naar een Enel loket in een andere plaats moet gaan, Jesi.
De driefase aansluiting is noodzakelijk voor het aansluiten van de warmtepomp en de radiatoren en vloerverwarming dus de volgende dag rij ik naar het Enel loket in Jesi. Ik doe mijn verzoek aan een vriendelijke dame en ze wil me eigenlijk gelijk gaan doorverwijzen naar E-distribuzione. Ongestoord maak ik in het Italiaans mijn 'kastje naar de muur verhaal' af en vertel haar vriendelijk alles wat ik reeds heb ondernomen. Gelukkig besluit ze mij dan toch te helpen en ze gaat de aanvraag in het computersysteem zetten. Maar, het computersysteem kan een buitenlands telefoonnummer op de aanvraag echter niet aan en dus kan de aanvraag niet worden doorgezet. Een half uur verder is het nog steeds niet gelukt. Ik besluit hier creatief mee om te gaan. Met behulp van het Italiaanse telefoonnummer van onze steun en toeverlaat Sante lukt het toch. De eerste stap is gezet….
De volgende dagen ga ik door met het graafwerk. Op de dag dat de vloerenpolijsters zouden komen krijgen we een berichtje. Het lukt ze niet om te komen, het wordt een paar dagen later. Een paar dagen later weer zo’n berichtje, ze komen weer niet.
Peter besluit dan maar de logeerkamer, keuken en woonkamer opnieuw te spuiten want doordat de vloer niet af is staat de rest van het werk stil. De loodgieter kan nu niet de wc’s en bidets plaatsen in de badkamers van de appartementen. Ook kunnen we de keuken, kitchenettes en bedden niet laten komen doordat we niet weten wanneer de vloer af zal zijn. Dit is een flinke aanslag op de verbouwingsplanning maar we kunnen niet in onze frustratie blijven hangen, dat is gewoonweg niet mogelijk op zo'n mooie woonplek.
Gelukkig is er altijd genoeg werk te doen in het klushuis en dus gaan we door met minder dringende klussen. Peter maakt een keldertrap van hout want die was er nog niet. We gebruikten tot nu toe een ladder maar dat is onhandig.
Ook gaat hij verder met de koof aan de buitengevel waar de leidingen van de warmtepomp achter zijn geplaatst.
Zondag hebben we klusvrij. We genieten van ons mooie plekje en zijn ondanks veel klusfrustraties echt heel blij om hier te zijn en weten dat uiteindelijk alles goed zal komen.
’s Middags gaan we lunchen bij onze vrienden uit San Pietro. We zitten heerlijk buiten. Dit is echt het goede Italiaanse leven, gezelligheid, lekker eten, lekker weer en veel mooie natuur om je heen. Een topdag.
En dan is het zover, na dagen lang graven is het me gelukt om de volledige tien meter tuin uit te graven.
Peter en Sante maken daarna een drainage van buis en grind en dan kan de goede tuingrond gemengd met potgrond erin en kunnen de 10 grote oleander struiken erin. Het is een hele klus maar ik ben er heel blij mee. Een prachtige oleanderhaag bij het zwembad. Hopelijk van de zomer of anders volgend jaar vol zachtroze bloemen.
Voor de druppelleiding hebben we nog wat extra onderdelen nodig dus ik ga naar de winkel hiervoor. Met handen en voeten, bepaalde Italiaanse termen even opzoeken en foto’s te laten zien van de onderdelen lukt het me om bijna alle onderdelen te kopen, helaas is niet alles voorradig.
Op maandag een berichtje, de vloerenpolijsters gaan onderweg naar ons. Gaat het dan toch echt gebeuren?
Nee, want tussen de middag krijgen we een bericht dat ze direct terug naar huis moeten, hun zus heeft positief getest op covid en ze moeten een week in quarantaine.
We besluiten om de vertegenwoordiger van de vloerenpolijsters te contacten want de verbouwing staat nu al weken stil en er moet iets gebeuren. De man belt terug en zegt dat het echt wordt opgelost en dat de mannen de volgende week terugkomen. We wachten maar weer af.
De terrassen zijn weer open, je mag buiten eten op een meter afstand van elkaar. Het gaat de goede kant op met corona in Italië en dus mag er weer meer. We maken gelijk van de gelegenheid gebruik om bij onze overbuurman Piccolo Ranch een zondagse lunch met Jan en Margreet te doen. Het is erg gezellig, we hebben genoeg bij te kletsen want we hebben elkaar lang niet gezien. Helaas is er wel een koude wind.
Na de lunch laten we hen ons klushuis zien. Als ze op het punt staan van vertrek zien we dat de mooie kip van de buurman aan de wandel gaat.
Het leven in een dorp is gemoedelijk en voorspelbaar en daar houden we van. En de dag wordt afgesloten met een prachtige zonsondergang.
Als de aanvraag voor de nieuwe elektra aansluiting via de mail is goedgekeurd vertel ik Sante dat we deze stap gezet hebben en dat Enel binnen 7-10 dagen langskomt om de nieuwe meter aan te sluiten. Het volgende probleem dient zich aan, de wet vereist dat nieuwe elektrameters aan de straat moeten staan net als de nieuwe watermeter. De elektrameter moet bereikbaar zijn door de elektramaatschappij en onze oude meter zit in de gevel van ons huis en niet aan de straat. Sante beweegt hemel en aarde en ondanks dat iedereen druk is en ander werk heeft regelt hij toch dat de week erna de mannen met de graafmachine er zijn, de buizen worden gegraven voor de nieuwe meter, van de straat naar het huis. Omdat er toch gegraven moet worden besluit Peter dat hij dan ook gelijk een put wil bij de inrit om het regenwater dat vanaf de straat komt weg te leiden. En zo ligt ineens alles weer open en zijn er vier man met Peter een paar dagen aan het werk om dit alles voor elkaar te krijgen. Dit is helaas een kostenpost die we vooraf niet hadden verwacht.
Na een paar dagen zijn de mannen klaar en is alles weer dichtgegooid met grind en genieten wij van een mooie zonsondergang.
Op zaterdagochtend breng ik een zelfgebakken appeltaart naar onze Belgische vriend Gino die net uit het ziekenhuis is.
's Avonds gaan we naar I-café in San Lorenzo in Campo. Jan en Margreet zijn 25 jaar getrouwd en ze vieren dit op het terras met een internationaal gezelschap van vrienden.
Als we 's avonds naar bed gaan kijk ik vanuit het bed uit het raam en zie ineens een lijn met allemaal lichtjes voorbijkomen in de lucht boven Montesecco. Het zijn de satellieten van Elon Musk, een apart gezicht, de lichtjes blijven maar voorbijkomen.
Op Moederdag gaan we lekker ontbijten bij Gar Ghiallo in Loretello.
Het kleine maar gezellige pleintje wordt al snel gevuld met mensen die genieten van het zonnetje en het feit dat de terrassen weer open zijn. Het Italiaanse geklets is een levendig achtergrondgeluid bij het zo mooie rustgevende uitzicht.
In de verte zien we ons huis liggen. Na de koffie brand ik een kaarsje voor mijn moeder in het kerkje.
De vloerenpolijsters moeten na een week quarantaine nogmaals thuisblijven omdat, zo berichten ze ons, ze meerdere covid-besmettingen in de familie hebben. We balen hier natuurlijk van en nemen contact op met de vertegenwoordiger voor een andere ploeg maar die reageert niet op berichtjes of telefoontjes.
Nu, als we dan toch tijd hebben en de appartementen zijn leeg, dan meten we de gordijnen maar in. Voor de akoestiek willen we 4 meter hoge velours gordijnen ophangen. Dit ziet er straks luxe uit en dan galmt het wat minder is de verwachting. Ook bepalen we welke kunstwerken waar moeten komen in Vecchi Maestri Bed and Breakfast. Hier worden we helemaal enthousiast van, het creëren van ons droomhuis. Op een klein stukje vloer dat wel mooi is gepolijst leg ik de door mij gekozen kleuren gordijnstalen neer.
Het is mooi weer en dat kunnen we ook aflezen op onze App die actueel en per dag aangeeft wat de zonnepanelen opleveren aan stroom. 44 Kwh is toch een mooie score op een dag.
Een paar dagen geleden heb ik de aannemer een berichtje gestuurd of het nog gaat lukken om, zoals beloofd, het zwembad in mei af te maken. Hij heeft geantwoord dat hij zoals beloofd is, dit in de tweede helft van mei gaat doen. En ja hoor, er komen mannen om het inmiddels groen geworden regenwater eruit te pompen.
’s Middags maken ze de bodem schoon en starten ze met het aansmeren van de muren van het zwembad.
Na twee dagen zijn de wanden gestukt en nu is het wachten op een berichtje van de aannemer wanneer de rest van de werkzaamheden plaats gaat vinden. Maar het begin is er en het is nog geen half mei.
Het is gelukt, de zware houten keldertrap is af. Samen zetten we deze op zijn plaats en bevestigt Peter de trap. Nu kunnen we een stuk gemakkelijker de kelder in komen.
De dag voordat Peter weer naar Nederland vertrekt maakt hij mijn racefiets helemaal in orde. Hij drukt mij op het hart om niet te hard de heuvels af te gaan maar om bijtijds te remmen, dat is lief toch?! Maar daar hoeft hij niet bang voor te zijn want ik ben niet zo’n snelheidsduivel.
En dan is het zover, de wekker gaat weer om 04.00 uur en Peter gaat alleen weer naar Nederland. Ik blijf in San Pietro om hopelijk nog wat werkzaamheden door te kunnen laten gaan. Gelukkig heeft Peter over 3,5 week alweer zomervakantie en komt hij weer naar San Pietro.
Als Peter onderweg is naar Nederland ben ik een beetje gespannen maar als hij eenmaal terug is in Nederland en herenigt met Rosso ben ik weer relaxt in mijn woonomgeving. Ik ga weer heerlijk hardlopen en wandelen en genieten van de mooie omgeving.
Ook werk ik in de tuin want het blijkt dat de plantgaten voor het lampenpoetsersgras in het antiworteldoek te klein worden nu de planten gaan groeien. En dus knip ik 100 grotere cirkels zodat de planten weer ruimte hebben.
Ook dek ik de opgegraven transportleiding van de druppelleiding weer toe met grind en ik schrijf natuurlijk mijn klusblog.
Er is elke dag wel wat te doen en de dagen vliegen voorbij.
De fax voor de officiële aanvraag van de driefase elektra aansluiting kan nog niet worden verzonden. Het wachten is op een kunststof deurtje die op de betonnen kast voor de meter moet worden geplaatst. Hopelijk is het deurtje volgende week binnen wordt mij verteld.
15 mei 2021
En hoe is het nu met het probleem met de vloer? Er is 5 weken verstreken nadat de vloerenpolijsters hun werk hebben opgeleverd. De vloerenpolijsters zitten in quarantaine, de vertegenwoordiger reageert niet meer op berichten en telefoontjes, via internet heb ik andere firma’s benaderd voor een offerte om de vloer opnieuw te laten polijsten maar ook die laten op zich wachten. Vandaag doe ik een ultieme poging. Ik bel met de mannen zelf die nog in quarantaine zitten. Ze zeggen: "we komen over een week langs om de vloer te poetsen". Ik zeg: "langskomen en de vloer poetsen is niet genoeg, de vloer moet helemaal overnieuw worden geschuurd en gepolijst". Ze zeggen: "het beton is nu zo hard door het lithium, schuren kan alleen met de grote machine op 380 volt". Ik zeg: "als het goed is krijgen we over 2 weken een 3 fase 380 volt aansluiting en 9 juni is mijn man weer terug dus laten we dan 10 juni afspreken dat jullie de gehele vloer overnieuw doen totdat we tevreden zijn en als we dan tevreden zijn mogen jullie ook nog het terras bij het zwembad polijsten". Dit lijkt ze wel wat want dit betekent natuurlijk extra werk en extra verdiensten.
Het hele gesprek ging gelukkig in goede harmonie en de eeuwige optimist die ik ben is ervan overtuigd dat het goed gaat komen. Duimen jullie mee?!
Ik zit voorlopig weer te wachten en te wachten op mijn roze wolk (en ga 300 meter plinten schilderen tussendoor).
