Blog 11: Een huwelijk en een verrassingsbezoek

Woensdag 7 juni 2017

’s Avonds om 21.00 uur vertrekken we uit Den Haag. Omdat we ’s nachts rijden is het heerlijk rustig op de autobahn. We doen zelf ook rustig aan en eten bij een stop in Duitsland een lekker chocoladetaartje.

Om 09.00 uur de volgende ochtend komen we aan bij het Comomeer. We worden vriendelijk ontvangen door de eigenaresse van het hotel. Rond 12.00 uur zal de kamer klaar zijn. We wandelen het dorpje Cernobbio in en genieten van lekkere koffie aan het meer.  We bekijken mooie tuinen van de villa’s die langs het meer staan.

’s Middags slapen we een paar uur om de verloren nacht in te halen. ’s Avonds eten we in het hotel en wandelen daarna naar de boulevard voor een ijsje.

Vrijdag 9 juni 2017

Vanmorgen rustig aan, uitgebreid ontbijten en daarna de Italiaanse snelwegen op. Rond 15.00 uur zijn we in San Pietro. Niet te geloven! Het gras op ons perceel is in zeven weken tijd alweer tot heuphoogte gegroeid; misschien deze keer toch maar niet zelf maaien maar de buurman vragen met zijn grote tractor met maaimachine. Het is warm buiten en binnen in het huis is het vochtig en warm, want de afgelopen zeven weken heeft de twintig kub beton staan uitdampen. We zetten alle ramen open.

’s Avonds zijn we uitgenodigd voor een etentje bij Belluci’s in Castelleone di Suasa voor de verjaardag van Bert. We zitten met zijn allen aan een lange tafel en kletsen gezellig bij met alle Nederlanders en Belgen uit San Pietro en de familie van Bert en Germa. Volgens goed Italiaans gebruik volgen de gerechten elkaar op, antipasti met ham, spek, worst en stukken pizza, primi met lasagne  en cannelloni, schalen met gegrild vlees (konijn, lam, rund etc.) en vis (kreeft en gebakken vis) Alles met lekkere wijnen erbij. Als toetje krijgt Bert een grote taart met zijn leeftijd erop en natuurlijk hoort bij zo’n diner grappa, limoncello en likeurtjes bij de koffie. Dankzij Bert hebben wij gelijk een goed begin van de vakantie!

Zaterdag 10 juni 2017
Vandaag doen we rustig aan en brengen het klushuis in gereedheid. Aan het einde van de middag komt de buurman met zijn Lamborghini traktor ons gras maaien. Dat scheelt een hoop werk voor ons, het is in een klein uurtje gepiept.

Zondag 11 juni 2017

Weer een rustig rommeldagje, het is 32 graden dus we zoeken veelvuldig de schaduw op. Peter gaat verder in de douche, alle muren van onze oude school lopen scheef en om dit te isoleren en gipsen is een klusje dat langer duurt dan gedacht.

 ’s Avonds twee uurtjes voor zonsondergang maken we nog een wandeling, gelukkig is het dan iets koeler.

Maandag 12 juni 2017

Vandaag gaat Peter tegelen, het is een heel gedoe, alles goed uitmeten. Ik ga naar de bank om de onroerend zaak belasting en de afvalheffing te betalen. Een halfuur en vele stempels en handtekeningen later is het geregeld. Het is vandaag alweer zo’n snikhete dag, gelukkig staat er wel een windje. Kleine musjes duiken in en uit het graanveld naast ons huis, de lucht trilt van de warmte en het graan golft door de wind. 

Binnen is het gelukkig nog redelijk koel, dat komt door de dikke muren van het huis. De afgelopen maanden heb ik nieuwe ideeën opgedaan voor de keukenopstelling en dus meet ik dit even precies op. ’s Avonds genieten we weer van een heerlijke Italiaanse maaltijd. 

Woensdag 14 juni 2017

Peter wil vandaag de douche afmaken en dus ga ik vanmorgen alleen wandelen.

Ik besluit het vaste rondje van 10 km te doen door de velden, via Loretello weer naar San Pietro. In de verte zie ik op de heuvelkam ons huis staan. Er staat bijna geen wind en het is erg warm maar na iedere bocht word ik weer getrakteerd op een prachtig uitzicht. Op een boer op een tractor na kom ik niemand tegen totdat ik even stil sta om water te drinken, ik hoor luid geritsel. Een groot hert dat me al die tijd in de gaten hield springt nu met grote sprongen weg van mij. Prachtig!

Het landschap waarin ons klushuis staat is grotendeels door mensenhanden zo mooi gemaakt. In het ene veld staat graan, in het andere bloeien uien, in weer een ander staat koriander en natuurlijk niet te vergeten de zonnebloemen en wijngaarden. Sommige velden zijn net gemaaid en dat levert weer mooie strepen op. Zo is er altijd iets te zien.

Als ik Loretello binnen loop is het uitgestorven. Ik eet mijn broodje Nutella in de schaduw en zie in de verte ons gele huis liggen, nog een paar kilometer wandelen in deze hitte en dan ben ik weer thuis. De zwaluwen trekken zich niets aan van deze hitte en ik kijk geamuseerd hoe ze elkaar in de lucht op hoge snelheid achternazitten, looping na looping maken ze.

De rest van de dag lees ik in de schaduw een boek. Peter is druk met tegelen van de douche, er is niets wat ik kan doen om hem te helpen behalve een heerlijke maaltijd koken.

Donderdag 15 juni 2017

Vandaag gaan we op minivakantie. We vertrekken vroeg want er is ons gevraagd om één dag eerder te komen naar Umbrië. Mijn collega Annette trouwt daar op zaterdag en ze heeft mij gevraagd om als tolk te fungeren tijdens de trouwceremonie. Om 10.00 uur moeten we op het gemeentehuis zijn van Montecastello di Vibio om de laatste zaken te regelen. Een paar weken geleden heb ik voor haar de trouwakte vertaald maar vandaag moet ik de pubblicazione di matrimonio vertalen op het gemeentehuis. Spannend vind ik het, kan ik dit wel?!

Om 09.00 uur zijn we er en ik snak naar mijn eerste kop koffie van de dag. Mijn koffieverslaving is zelfs zo erg dat, wanneer ik vanuit mijn ooghoeken denk dat ik een terras spot, ik vol met 2 knieën tegen een houten bankje aan loop. Auw, dat doet zeer en het is extra pijnlijk omdat het geen barretje is wat ik zag. 

Gelukkig komen we twee Italiaanse mannen tegen en zij vertellen ons waar de bar is. Na twee cappuccino’s zijn we klokslag 10.00 uur bij het gemeentehuis, maar geen bruid en bruidegom. Een kwartier later komt de bruid om in het gemeentehuis te vertellen dat ze verlaat zijn. Uiteindelijk is iedereen er en lopen we met zijn allen (bruidspaar, ouders, paar kinderen en wij) het gemeentehuis in. Het kleine kantoortje is gelijk helemaal vol en de aardige dame van de gemeente roept uit dat ze alleen de bruid, bruidegom en tolk nodig heeft. Maar gelukkig draait ze bij en mag de rest rustig toekijken. Als ze door heeft dat ik de tolk ben begint ze in rap Italiaans te praten. De Pubblicazione die nog vertaald moet worden is een groot A2 vel vol tekst, zo op het eerste gezicht kan ik het Italiaans wel volgen maar ik ben blij dat ik dit mag meenemen om het helemaal exact en correct te vertalen. Ik leg aan het bruidspaar uit wat er nog moet gebeuren en dat ze op maandag hun trouwboekje niet moeten vergeten op te halen bij het gemeentehuis.

Pfff, mijn eerste taak als tolk zit erop, dat ging goed. Zo, nu eerst nog een koffie in dit prachtige plaatsje. 

’s Middags checken we in bij een agriturismo met een heerlijk groot zwembad.

De rest van de middag ben ik onder de parasol bezig om de Pubblicazione te vertalen. Bij gebrek aan een laptop typ ik het in mijn mobiele telefoon helemaal over en mail dit naar het bruidspaar. Het dient immers nog voor de trouwceremonie geprint te worden.

’s Avonds zijn we uitgenodigd om pizza te komen eten op de camping waar het bruidspaar met hun gele camper verblijft. De eigenaar van de camping bakt zelf de pizza’s en de bruidegom Pieter Bas mag meehelpen. In de loop van de avond wordt hij zelfs gepromoveerd tot echte pizzabakker. 
Het is een hele gezellige avond en het is bijzonder om dit als buitenstaanders met deze familie mee te mogen maken.

Vrijdag 16 juni 2017

Het is heet en dus besluiten we alleen vanmorgen een stadje te bezoeken, Orvieto. We zetten de klusbus op een grote parkeerplaats en gaan met het funicolare (treintje) naar de binnenstad hoog op de berg. Natuurlijk vergaap ik me aan al die prachtig oude panden met grote oude deuren. We bezoeken de beroemde Dom en ik brand een kaarsje voor pa.

Tussen de middag lunchen we in Orvieto om daarna weer terug te gaan naar het agriturismo want het zwembad met het prachtige uitzicht over Lago Carbora lokt.

Het is 35 graden en heet.

’s Avonds heeft het bruidspaar een Meet and Greet georganiseerd voor alle bruiloftsgasten; zo’n 80 personen (allemaal Nederlanders) zijn naar Italië gekomen voor deze bruiloft. Op een klein pleintje in Castelleone del Lago genieten we met zijn allen van een hapje en een drankje. Aan het einde van de avond schiet ik het bruidspaar nog even aan; is het gelukt met het printen van de Pubblicazione? “Oeps, vergeten”, zegt de bruidegom. Tja, als bruidspaar heb je veel aan je hoofd. Snel loop ik nog even naar de ceremoniemeester om haar op het hart te drukken dat het toch echt geprint moet worden voor de ceremonie van morgenochtend want anders zal de burgemeester niet blij zijn.

Zaterdag 17 juni 2017

De grote dag is aangebroken voor Annette en Pieter Bas. Maar ook voor mij is het spannend, ik heb weinig geslapen want het is best spannend om voor 80 personen te staan en de trouwceremonie te tolken. Hopelijk kan ik de burgemeester (die ik nog niet heb ontmoet) goed verstaan. Het is erg heet in Montecastello di Vibio en mijn gekapte haar zakt door de hitte al snel als een plumpudding in elkaar.

Gelukkig heeft de bruidegom nu wel de door mij vertaalde tekst geprint bij zich, wat een opluchting.

Het bruidspaar trouwt in een prachtig klein theater. 
(bron foto:  http://www.montecastellodivibio.gov.it)

Peter en ik hebben een plekje bovenin gekregen, via een privé balkon kunnen we alles goed zien. Een koortje zingt: “Halleluja, halleluja” en dan komt de bruid binnen. Het is een prachtig moment en we zien dat er her en der al een traantje wordt weggepinkt. Dan krijg ik een teken van de bruidegom om naar beneden te komen. Het is tijd om samen met de burgemeester en de getuigen ook het podium te betreden voor de trouwceremonie. Kort voordat we het podium op gaan stel ik mezelf voor aan de vrouwelijke burgemeester. We bespreken kort hoe we globaal de tekstverdeling zullen doen. Dan gaat het beginnen. Ik merk dat ik nerveus ben, mijn handen trillen enigszins maar gelukkig duurt dit maar kort. Ik moet erg alert zijn om precies de stukken voor te lezen die de burgemeester net in het Italiaans heeft voorgelezen.

Ik gebaar naar het bruidspaar dat ze SI moeten zeggen op het moment dat hun volledige namen worden opgelezen om dit te bevestigen. Volgens Italiaanse traditie worden daarna de letterlijke artikelen uit het Burgerlijk Wetboek voorgelezen die over het huwelijk gaan. Artikel 143: wederzijdse rechten en plichten van echtgenoten. Artikel 144: richting van het familieleven en het familiehuis en artikel 147: plichten ten opzichte van de kinderen. Per artikel leest de Italiaanse burgemeester het voor waarna ik het in het Nederlands aan het bruidspaar en alle aanwezig vertel. Het voorlezen van deze traditionele rechten en plichten laten de Nederlandse aanwezigen glimlachen. Maar dan is het eindelijk zover. De burgemeester stelt de belangrijkste vraag: "Lei Signor Pieter Sebastiaan Kolenberg intende prendere in moglie la qui presente signora Annette Verbeek?"
Ik geef aan het bruidspaar aan dat er SI dient te worden geantwoord. Daarna doe ik de vragen nogmaals over maar dan in het Nederlands. Annette en Pieter Bas hebben nu dus zelfs twee keer JA eehh SI tegen elkaar gezegd, dus dat huwelijk moet zeker goedkomen.

De burgemeester zegt: "In nome della legge dichiaro che lei sono uniti in matrimonio" en daarna zeg ik: 

Het zit erop, tenminste dat denk ik; maar de bruidegom vraagt me om nog even iets te vertalen in het Italiaans, een korte toespraak over de vrijgevigheid en gastvrijheid van de Umbriërs. Hij vraag een groot applaus voor Umbrië en de Umbriërs die hier aanwezig zijn (de burgemeester en het koortje). Gelukkig! Dat was ook nog wel te doen, en een luid applaus volgt voor Umbrië.

Mijn taak zit er nu echt op en het bruidspaar brengt ons naar een pleintje met prachtig uitzicht over Umbrië waar een lunch van Italiaanse hapjes wordt geserveerd. 

Alle bruiloftsgasten hebben gele paraplu’s gekregen en dat is fijn om als parasol te gebruiken want het is heel heet.

Na de lunch gaan we met alle bruiloftsgasten een stukje rijden door Umbrië onderweg naar Lazio naar het plaatsje Bagnoreggio. 

Een prachtige plaats waarvan de wijde omgeving is verdwenen door erosie en weer en wind. Het plaatsje is gedoemd en zal waarschijnlijk niet het eeuwige leven hebben. Het is prachtig en we wandelen met zijn allen over de brug er naar toe. In het plaatsje heeft het bruidspaar een wijnbar afgehuurd en ook hier worden we weer heerlijk voorzien van Italiaanse kaasjes, bruschette en heerlijke wijntjes. 

’s Avonds gaan we naar Orvieto waar het huwelijksdiner/feest zal plaatsvinden vlakbij de Dom. Wij hebben een nacht in een prachtig oud pand geboekt in Orvieto. Na het 6 gangen huwelijksdiner (met veel Hollandse sketches, veel lieve woorden voor het bruidspaar en een indrukwekkende speech van de bruidegom aan de bruid) en een laatste blik op de Dom rollen we zo ons bedje in. Het was onze eerste Italiaanse (Nederlandse) bruiloft maar wat was het fantastisch!

Zondag 18 juni 2017

We checken vroeg uit de stad Orvieto want we zijn er aan toe om met zijn tweeën de rust op te zoeken. We rijden door Umbrië, via Lazio naar Toscane en genieten van de prachtige natuur om ons heen. Het is nog steeds boven de dertig graden maar we rijen in de koelte van de airco en af en toe stoppen we ergens en blijven zoveel als mogelijk in de schaduw. Vlakbij La Foce stoppen we voor de lunch en we picknicken in een open veld met uitzicht op de typische Toscaanse kronkelende weg met cipressen. Er is niemand, alleen wij en de natuur om ons heen.

Na de lunch rijden we door naar Bagno Vignoni, een klein dorpje met midden op het dorpsplein een thermaal bad. Hier is het al iets drukker en er zijn meer toeristen. 

Daarna rijden we via San Quirico d’Orcia door naar Pienza, het mooiste plaatsje van Zuid-Toscane.

We genieten van de prachtige vergezichten op het mooie maar droge Toscaanse landschap en wandelen door het oude stadscentrum en eten pizza. 

Daarna rijden we door naar Montepulciano. We lijken wel een stel Japanners, zoveel toeristische hotspots op één dag. Montepulciano is ook prachtig maar nog toeristischer en groter. 

We blijven ook hier maar kort want we moeten nog door naar Cortona. Cortona is beroemd geworden door de Amerikaanse schrijfster Frances Mayes en haar boek is verfilmd. Vlak voor Cortona verandert het landschap en we zijn het er samen over eens dat het minder mooi is dan Pienza. 

We checken in het centrum van de stad in ons appartementent en  verkennen het stadje. Er zijn veel, heel veel Amerikanen en alle winkeltjes zijn op toeristen gericht.

Cortona, na het lezen van de boeken van Frances Mayes had ik hoge verwachtingen qua sfeer en landschappen en misschien zijn we wel super verwend door al het moois dat we al gezien hebben de afgelopen dagen maar het valt toch een beetje tegen.

’s Avonds installeren we ons op het centrale plein met een koffie en een Amaretto en kijken naar de mensen die voorbij komen wandelen. 

Peter kijkt bij een makelaar of de huizen hier in Toscane echt zo duur zijn en ik eet een heerlijk ijsje, we wandelen naar de rand van het stadje waar je alle lichtjes in de vallei tot aan Lago Trassimeno kunt zien.

De volgende ochtend vertrekken we weer voor de laatste dag van deze minivakantie. We maken het rondje Midden Italië compleet door nog naar Arezzo en Gubbio te gaan. Het is heet en eigenlijk hebben we het al een beetje gezien dus wanneer blijkt dat Arezzo een hele grote stad is besluiten we hier alleen één der essentiële zaken des levens te doen; nl. koffiedrinken.

Gubbio echter heeft meer sfeer en we nemen de tijd om dit plaatsje te verkennen.

Daarna rijden we terug naar San Pietro waar we vermoeid aankomen aan het einde van de dag. Het was een enerverende minivakantie.

Dinsdag 20 juni 2017

Peter gaat vandaag de douche kitten en de afvoer van de douchebak aansluiten. Het is 35 graden en het is lastig want de kit droogt te snel op. Ik lees in de schaduw een boek uit.
’s Middags lijmt Peter de tegels in de schouw in onze kleine woonkamer. 

Hier komt in december de houtkachel op te staan.

Aan het einde van de middag start ik maar weer eens de discussie “hoe kunnen we de verbouwing sneller laten gaan”. Hoe graag ik ook zou willen, het oorspronkelijk plan, om de komende jaren zelf te klussen, blijft het beste plan. We zullen hard moeten werken tijdens onze klusvakanties om onze droom waar te maken.

’s Avonds zitten we heerlijk buiten, een mooie zonsondergang wordt weerspiegeld in de ramen van ons huis. 

Wanneer de zon onder is gegaan is het aangenaam koel.
Heel kort zien we een bloedrode maan aan de horizon verschijnen. De foto is niet zo goed want het is ver weg en met mijn iphone genomen.

Midden in de nacht maakt Peter me wakker. “Els, we hebben een grote lekkage” roept hij. De hoofdwaterleiding in de kelder is gesprongen en het water spuit eruit. Wanneer ik naar beneden loop hoor ik het water stromen. Peter gaat snel de tuin in om het water in de put dicht te zetten. Gelukkig stopt het water daarna vrij snel  met stromen.

Wat een geluk, dat Peter vannacht naar het toilet moest en toevallig de lekkage ontdekte!

Wat een geluk, dat dit niet gebeurd is toen we vijf dagen weg waren voor onze minivakantie!

Om 07.00 uur ’s ochtends sturen we de loodgieter een berichtje en gaat Peter alvast aan de slag om het zelf te repareren. Het zal nog wel even duren voordat de kelder weer droog is. Later die ochtend komt de loodgieter en hij zegt dat de oorzaak de grote waterdruk is die op de leiding drukt. Hij zal een aanpassing doen aan de leiding en gaat hier onderdelen voor bestellen.

Omdat Peter druk aan het klussen is en ik hem nergens mee kan helpen besluit ik mijn grote spiegelreflexcamera mee te nemen en te gaan wandelen. Ik heb vanuit de auto al eerder gespot dat de zonnebloemen in bloei staan en dat wil ik vastleggen. Ik loop vanuit ons huis een rondje Nidastore (ongeveer 6 km schat ik) en maak veel, heel veel, foto’s.

Af en toe moet ik even het zweet uit mijn ogen wrijven want het is 33 graden. In Nidastore hoor ik toet, toet! Het is buurvrouw Germa die vraagt of ik een lift wil. “Nee”, zeg ik. Ik ben heerlijk aan het sporten door te wandelen op deze steile weggetjes. Ik vertel haar van de lekkage en dan rijdt ze weer verder. Na een paar uur kom ik terug bij ons klushuis waar Peter buiten Fermacell platen staat te zagen voor de schouw. Het huis kleurt mooi bij het graanveld.

Woensdag 21 juni 2017

Vandaag is de grote dag, we kunnen weer douchen! Wat een geluk na in april 2 weken zonder douche en deze vakantie ook al een paar weken zonder douche is het nu gelukt, de kleine badkamer is in ieder geval zover af dat de nieuwe regenstortdouche kan worden aangesloten. 

Samen doen we de installatie van de waterontharder in de kelder.  Peter gaat daarna verder met isoleren en gipsen van de rest van de badkamer. Ik ga al het bouwafval dat nog achter het bushokje ligt sorteren: metaal, plastic, hout en maak er keurig 3 stapeltjes van om naar de stort te brengen. Ook schep ik de berg zand die er nog ligt in 3 speciekuipen zodat we ruimte hebben om het bushokje te slopen.

Ja, na ons gesprek met de gemeenteambtenaar in Arcevia afgelopen april hebben we een paar weken later officieel toestemming ontvangen om het bushokje zelf te slopen. De gemeente zal zorg dragen voor het afvoeren van de materialen.

Donderdag 22 juni 2017

Het is nog steeds heel warm, ver boven de dertig graden, maar naast klussen willen we ook genieten van de mooie omgeving en dus staan we extra vroeg op om samen een wandeling te maken. We maken weer veel foto’s en raken nog steeds niet uitgekeken op dit mooie stukje Italië.

De daarop volgende dagen hetzelfde ritueel, vroeg opstaan, wandelen, rustig klussen in huis en lekker eten en drinken in de schaduw want het blijft heet.

Rond zonsondergang koelt het wat af en dat is een mooie tijd om het bushokje te slopen. Dat gaat verrassend gemakkelijk, in twee avonden is het weg en ligt er alleen nog de betonnen plaat en een berg los hout. 

De volgende ochtend al wordt dit door de gemeente opgehaald. Wat een mijlpaal, het bushokje, een doorn in mijn oog sinds we het huis hebben gekocht, is weg! Het huis staat nu in al haar glorie mooi te zijn zonder een oud bruin hokje ervoor. Wat ben ik blij dat dit mocht van de gemeente Arcevia. Het bushokje is eindelijk verdwenen.

De bewoners van het kleine dorpje San Pietro hebben allemaal hun eigen rituelen iedere dag, voeren van het vee, wandelen met de (klein)kinderen in de kinderwagen  meerdere keren per dag. Iedereen is even aardig en er wordt veel naar ons gezwaaid of even een praatje gemaakt. Zo leren we nonna Mimma kennen die met haar kleinzoon Matteo langs wandelt. Zij heeft ooit nog in onze school gewoond en is blij dat het nu wordt opgeknapt.

Op zondag gaan we langs bij Gino en Veronique, onze Belgische buren. Zij hadden ons aangeboden om lekker te komen zwemmen op Casa Sogni d’Oro. Ze hebben in juni nog niet zoveel gasten en dus  mogen we daar even lekker afkoelen van de hitte.  Het is een heerlijk groot zwembad van 12x6 meter, het water is 28 graden maar voelt heerlijk koel omdat het buiten 36 graden is. 

We zitten met zijn vieren aan de rand het  zwembad en drinken een heerlijk koel wijntje, dit is La Bella Vita.

Voordat we terug willen gaan naar ons klushuis plukt Gino nog een zak vol vijgen, abrikozen en wat pruimen voor ons, heerlijk! Maar dan, net als we willen vertrekken, vallen de eerste regendruppels, in de verte horen we het al donderen. We wandelen over het pad terug naar huis en dikke druppels vallen op ons. Heerlijk verkoelend na al die hitte. De buurtbewoners van San Pietro moedigen ons aan van onder hun pergola. Ga snel, want het regent”, roept een buurman verderop, maar wij vinden het heerlijk om in de regen te lopen. Als we bij ons huis aankomen, zit de oud-pastoor, onze overbuurman, ook buiten onder de overkapping. Ik zwaai naar hem en hef mijn armen op naar de hemel in een dankgebaar voor deze regen. Hij moet lachen en zwaait terug.

De lucht boven het heuvellandschap is gitzwart maar de zon schijnt ook en dat levert mooie plaatjes op. Zelfs een kleine regenboog zien we vanuit ons raam.

Maandag 26 juni 2017

Vanmorgen ben ik al vroeg wakker. Ik zie de zon opkomen vanuit ons slaapkamerraam en voel me fantastisch, het wordt weer een mooie en warme dag!

We gaan nu starten met het opknappen van de kleine woonkamer. We isoleren sommige muren en plaatsen metal stud voorzetwandframes. 

Nu gaan we opbouwen en daar word ik blij van. De daaropvolgende dagen hetzelfde ritueel.

Wanneer de pluggen en schroeven op zijn besluiten we even bij de winkel van sinkel langs te gaan in Castelleone di Suasa, dat is snel en zij hebben eigenlijk altijd alles. De winkel wordt gerund door een oud vrouwtje en haar man. Peter zegt haar welk type schroeven en pluggen hij nodig heeft. Wanneer Peter zegt dat hij er 100 (cento) nodig heeft gaat zij alle honderd pluggen uittellen en zegt tegen Peter dat hij de bijbehorende schroeven moet uittellen. 

Het is een grappig gezicht. Daarna moeten we 23 euro betalen, misschien hadden we toch iets verder moeten rijden naar de  bouwmaterialenhandel. Maar goed, we kunnen weer verder met klussen.

De buurjongens zijn op hun grote oogstmachines overal in de buurt het graan aan het oogsten en maken lange dagen. Op woensdag is het veld direct naast ons aan de buurt en het is leuk om het hele oogstproces van zo dichtbij te kunnen volgen. Maaien, graan overpompen in traktor met voorraadbak, die het dan weer overpompt in een grote vrachtwagen, strobalen maken van hetgeen achter is gebleven op het land en deze strobalen weer opbouwen tot een groot fort alvorens het af te voeren met een traktor met laadwagen.

Al het gemaaide stro van het graan ligt nu in mooie lijnen en de zon brandt op dit goudgele land.

Woensdagmiddag komen de timmermannen langs die de laatste zeven horren gaan plaatsen. Drie inzethorren aan de voorkant van het huis en  vier hele grote rolhorren voor de ramen van de toekomstige appartementen.  Als ze zijn geplaatst blijkt dat de trekkoorden van de rolhorren te kort zijn, we kunnen er niet bij komen. Gelukkig zijn er langere koorden besteld.

Ik vraag de timmerman om andere knoppen op de voordeur te plaatsen en zo wordt er weer een oud detail toegevoegd aan ons “vernieuwde huis”.

’s Avonds rijden we rustig over de weggetjes door de heuvels naar Corinaldo. Daar zou in de openlucht op het plein een Pixar film worden uitgezonden. Maar als we aankomen regent het en bij de plaatselijke bar horen we dat het is afgelast.

Donderdag 29 juni 2017

De hele dag klussen we samen in onze toekomstige keuken. We plaatsen metal stud voorzetwanden om de buitenmuren te isoleren. We stoppen iets eerder met klussen vandaag want Bert en Germa hebben ons uitgenodigd om een borrel te gaan drinken in San Lorenzo in Campo.

Gezellig zitten we buiten op het terras van I-café en kletsen over van alles en nog wat. Maar dan…..ineens zie ik een beeld voor me dat niet klopt, ik zie mijn beste vriendin Linda aan komen lopen en ze staat voor me. Ik ben in shock, dit plaatje klopt niet, Linda zit in Nederland en wij zitten in Italië maar het is echt zo. Ik gil het uit: WTF! Ik roep tegen Germa: dat is mijn beste vriendin! Maar dat wist Germa natuurlijk allang want zij zat in het complot. Ik omhels Lin en vraag wat ze komt doen. Ze zegt dat ze speciaal naar Italië is gekomen en maar één dag blijft. Ik snap er nu helemaal niets meer van en heb minutenlang kippenvel. Dan geeft ze me een boekje “Vriendschap is…waarom vrienden onmisbaar zijn” met een kaart erbij waarop een gedichtje staat met het werkelijke doel van haar bezoek. Ze wil me als getuige voor haar huwelijk met Sander vragen en hiermee wilde ze niet nog een paar weken wachten en dus is ze naar Italië gevlogen. 

Langzaam begint het in te zinken, ik voel me mega bijzonder dat ze dit heeft gedaan. Ze heeft zelfs contact gezocht met Bert en Germa en deze verrassing geregeld, zelfs Peter wist van niets!  Naast tolk te mogen zijn op één huwelijk mag ik dus nu getuige zijn op nog een huwelijk, bijzonder! Later op die avond, als we Bert en Germa hebben bedankt voor het complotten, gaan we met zijn drieën eten in Nidastore en kletsen honderduit. Natuurlijk wil ik alles weten van het huwelijksaanzoek dat Sander heeft gedaan en het is nog lang gezellig. Aan het einde van de avond brengen we Linda naar Rosa nel Pozzo waar ze één nacht slaapt in appartement Olive en spreken af dat we naar haar toe komen de volgende morgen om van die ene dag een mooie dag te maken.

’s Avonds laat terug in ons klushuis zit ik nog steeds vol met adrenaline, wat bijzonder is dit! Ik vraag aan Peter:  “Maar wat moet ik dan gaan doen morgen om het voor haar net zo bijzonder te maken als het voor mij is, ze is hier voor één dag speciaal naar toe gevlogen?!”  ”En wat als de weersverwachting voor morgen klopt?!”  Er is 80% regen voorspeld, dat zou voor het eerst zijn in een hele maand van mooi weer en boven de dertig graden. Ik slaap slecht die nacht, nog onrustig van deze verrassing.

De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan eerst naar de bakker. Om 08.30 uur gaan Peter en ik bij Linda buiten op het terras van haar appartement ontbijten. 

Het is dan nog zonnig maar ook al beetje bewolkt.

Later die ochtend wil ik samen met haar die mooie wandeling gaan maken maar we komen maar een klein stukje want dat begint het te gieten. 

Het regent heel hard en we komen tot op het bot nat en doorweekt weer terug bij ons klushuis waar we droge kleding aantrekken. De rest van de dag blijft het regenachtig en laat ik Linda met de auto allerlei plaatsjes in de buurt zien en eten we heerlijke pasta in een Osteria in Corinaldo. 

Natuurlijk kletsen we honderduit over haar nog te organiseren bruiloft. Aan het einde van de middag opent Piccolo Ranch (restaurant aan de overkant van ons klushuis) speciaal voor ons eerder de deuren zodat we een wijntje kunnen doen. We vragen of het mogelijk is om eerder een pizza te eten omdat Linda weer naar het vliegveld van Bologna moet. Gelukkig openen onze overburen hun keuken eerder en zo sluiten we dit prachtige verrassingsbezoek af.

Samen zwaaien we haar in haar gehuurde auto uit. Het was een onvergetelijke verrassing.

Zaterdag 1 juli 2017

Vanmorgen gaan we eerst naar de bouwmaterialenhandel en kopen gipsplaten, isolatie steenwol, pluggen, schroeven etc. voor ons laatste weekje klussen.

Vandaag is het weer droog en zonnig maar iets koeler, net onder de dertig graden. Dat is wel lekker. Samen zijn we de rest van de dag bezig met klussen in het kleine woonkamertje. Tijdens een welverdiende pauze genieten we weer van het uitzicht met deze keer prachtige wolkenluchten. Hé wolk, waar ga je naar toe? Heerlijk turen in de verte, dat is voor mij het mooiste aan deze plek.

De daaropvolgende dagen klussen en wandelen we weer volgens ons eigen ritme. 

We plaatsen metal stud frames, isolatie steenwol en gipsplaten.

Op woensdag gaan we klussen in de toekomstige badkamer en ketelruimte op zolder. Daar wordt in september een nieuwe betonvloer gestort en we moeten hier nu het leidingwerk verder voor afmaken.  Dit hakken en breken en vegen brengt weer een hoop bouwstof met zich mee. We zien er uit als twee verschrikkelijke sneeuwmannen, wit van het stof. In de appartementen onder de zolder meet ik exact uit waar ik hanglampen wil hebben die aan het 4.40 mtr hoge plafond moeten komen en we boren de electrabuizen hiervoor alvast er door heen.

Aan het einde van de middag gaat Peter via het Velux dakraam op zolder het dak op om gaas te plaatsen in de twee schoorsteentjes ter voorkoming van vogelnesten. Het is ook deze week weer 33 graden en dus op het dak helemaal bloedheet.

's Avonds genieten we weer van een prachtige zonsondergang.

Donderdag 6 juli 2017

Op de laatste dag van deze vakantie doen we rustig aan, geen klussen meer maar wel een mooie wandeling. Daarna heerlijk in de schaduw pannenkoeken eten. We kijken toe hoe bij de buurman op het land met een grote machine een put wordt geboord van wel 30 meter. De mannen zijn op zoek naar water maar vinden het niet. Dan gaat één van hen over het gehele perceel lopen met een wichelroede, eerst met een kettinkje maar deze wordt beïnvloed door de electriciteitspalen zegt hij. Dus lopen ze naar een boom toe en maken van een tak een Y-vormige houten wichelroede. Het is leuk om hem te zien wichelroedelopen. 

Uiteindelijk boren ze nog op 2 andere plekken diepe gaten maar vinden geen water. Alle gaten worden weer dichtgegooid met grond.

We ruimen het klushuis op en pakken weer in, deze bijzondere vakantie zit er weer op!

Vrijdag 7 juli 2017

Vanmorgen verlaten we San Pietro om de terugreis van 1479 km in één keer te rijden. De reis gaat voorspoedig, met alleen een beetje file bij de Franse grens door een autobrand. Peter rijdt onze Fiat klusbus en ik zit ernaast en werk dit blog uit op de laptop. 

Ciao ciao Italia, a presto