Blog 12: Een ongeluk komt zelden alleen

Vrijdag 1 september 2017

Vandaag vliegen we naar Italië. Op het vliegveld van Ancona hebben we een huurauto gereserveerd waarmee naar het Lago d’Iseo rijden. Dit is een ingelast bezoek aan de berghut en dus rijden we de  450 km weer naar het Noorden. We komen in een gigantische file terecht waardoor we pas ’s avonds aankomen in Pisogne. Eerst nog een pizza eten en tiramisu toe in een restaurant aan het meer. 

Daar aangekomen komt er slecht nieuws van familie uit Nederland op de Whatssapp, we zijn er beduusd van. Dit is niet de eerste keer dat we op deze plek slecht nieuws krijgen; je zou er bijna bijgelovig van worden. 

Na het eten rijden we de berg op naar ons appartement. Afgelopen winter is de CV-installatie van het appartement kapot gevroren maar gelukkig hebben Lucia en Alessandro dit laten repareren, we hebben 3 nieuwe radiatoren en de CV-ketel is weer helemaal in orde. Afgelopen zomer hebben we 2 keer toeristen gehad die het appartement hebben gehuurd via Booking.com. https://www.booking.com/hotel/it/bellavista-grignaghe.nl.html

Alles ziet er gelukkig nog netjes uit en we gaan lekker slapen.

Zaterdag 2 september 2017

Vanmorgen gaan we naar Lucia en Alessandro in Marone om alle zaken te regelen voor de verhuur. Ze vertellen dat ze in december naar Nederland willen komen voor een lang weekend, dat is leuk. Omdat het pijpenstelen regent besluiten we om naar de outlet te gaan om wat te gaan winkelen. We kopen beiden wat kleding en ik koop prachtige hoge hakken van het merk TwinSet, afgeprijsd van 250,-- naar 48,--.

Zondag 3 september 2017

Vandaag is de vliegshow in Lovere maar eerst komen Lucia en Alessandro nog langs zodat we hen e.e.a. kunnen uitleggen over de pelletkachel. Mochten er toeristen in de winter komen dan weten ze nu hoe alles werkt. ’s Middags wandelen we vanuit Pisogne naar Lovere om naar de vliegshow te gaan kijken. Het is erg druk maar we hebben mooi weer en een mooi plekje in de schaduw aan het meer. Om 13.50 uur komt Frecce Tricolore langsvliegen, een Italiaans stuntteam. 

Het is een prachtig gezicht. Het Italiaanse volkslied wordt gespeeld en de rest van de middag zijn er diverse andere vliegtuigen die loopings maken boven het meer. Een helikopter maakt zelfs een stuntduikvlucht boven het publiek wat ik toch wel een beetje raar vind. Van de vliegshow heb ik dit filmpje gemaakt:

Als we terug lopen naar de auto gebeurt het: Peter loopt voor me en we willen net de straat oversteken, ik zie een flinke kuil over het hoofd en stap erin, mijn linkerenkel gaat finaal dubbel en ik val naar voren, mijn zonnebril valt van mijn gezicht op de grond en ik land er met mijn rechtervoet precies bovenop. Peter vangt me op terwijl ik val, “wat doe je nu!” roept hij. Even ga ik op de stoeprand zitten om bij te komen maar als ik probeer op te staan wordt het zwart voor mijn ogen van de pijn in mijn enkel, ik ga snel weer op de stoeprand zitten. Op dat moment gaat er achter ons een deur open, een Italiaanse mevrouw vraagt of ik even bij haar op de bank wil zitten. Ik hink de paar meter naar de bank en ga zitten, Peter gaat de auto halen. Ik maak een praatje met de mevrouw en ondertussen krijg ik weer zwarte vlekken voor mijn ogen want ik verga van de pijn. Als Peter terug is besluiten we toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Op de eerste hulp trekt de arts mijn schoen uit, er zit een grote ei op mijn enkel en het is blauw, er worden röntgenfoto’s gemaakt en de arts zegt dat mijn enkelbanden zijn gescheurd. 

Ik krijg een gipsverband om mijn enkel waardoor deze niet meer kan bewegen. Vijf dagen met het been omhoog zitten zegt de arts. 

Voordat we terug de berg oprijden halen we bij de apotheek krukken en pijnstillers. Aangekomen in Grignaghe moet ik nog wel met krukken de 70 treden van de natuurstenen trap naar onze berghut op. Peter wil me wel op zijn nek nemen maar ik ben vastbesloten, ik wil dit zelf doen. Het lukt maar ik ben kapot.

Ik baal ontzettend, niet alleen is deze vakantie verpest door deze blessure maar ik zou na de vakantie gelijk starten met mijn inwerktraject voor mijn nieuwe functie als Airport Fire Officer en het is nu maar de vraag hoe lang dit gedoe met die enkel gaat duren. Gelukkig kookt Peter een heerlijk Italiaans diner en met een lekker wijntje bij mijn pijnstillers voel ik me al snel weer iets opknappen. Het is zoals het is, mokken maakt het niet beter.

Maandag 4 september 2017

Vandaag vertrekken we uit de berghut om naar ons klushuis in San Pietro te gaan. Voorzichtig daal ik de natuurstenen trap weer af op krukken.

Ik neem plaats op de achterbank van onze gehuurde Fiat Panda met mijn been omhoog.

Gelukkig gaat de reis vandaag wel voorspoedig en aan het einde van de middag komen we aan in ons klushuis.

Deze vakantie zou de zoldervloer gestort worden en we zien dat de aannemer veel stempels heeft neergezet om het gewicht van het beton op te vangen.

We krijgen een berichtje van de aannemer dat hij wil overleggen en Peter zegt: "hij wil vast overleggen over de constructie want het gewicht van het beton is te groot". Ik denk: "oh, dan gaat de klus zeker uitlopen…..".

Peter maakt het klushuis in orde voor ons verblijf en ik installeer me met mijn been omhoog.

Dinsdag 5 september 2017

In de loop van de ochtend komt de aannemer en het wordt gelijk duidelijk. Het gewicht van de zoldervloer is te zwaar en de overspanning te groot, dit dient bouwkundig te worden opgevangen. De aannemer heeft contact met de geometra en de ingenieur en er worden verschillende opties besproken. Uiteindelijk blijft er één optie over: een staalconstructie van balken en palen die de overspanning zullen dragen. Eén paal zal aan en in een draagmuur worden vastgemaakt en één paal zal bovenop de funderingsmuur worden geplaatst die zich onder het voormalig klaslokaal bevindt, niet de mooiste oplossing maar we kunnen er mee leven. Aan het einde van de dag komt een smid langs om alles in te meten.

Woensdag 6 september 2017

Inmiddels is het ons duidelijk geworden dat de zoldervloer niet deze week tijdens onze klusvakantie gestort zal gaan worden, een kleine teleurstelling maar het is belangrijker dat we straks een goede constructie hebben zodat dit geen gevaar op zal leveren van instorting. Ik zit de hele dag keurig volgens doktersrecept met mijn been omhoog maar heb nog steeds veel pijn aan mijn enkel waardoor ik hier niet echt van kan genieten. Gelukkig hebben we wel mooi weer.

Donderdag 7 september 2017

Vanmorgen komen Peter en Luca en de smid om de staalconstructie te installeren in het voormalig klaslokaal. De smid laadt de balk van zijn vrachtwagen en Luca begint een hevige discussie met hem en we horen hem zeggen dat de balk te lang is. 

De smid neemt de balk weer mee om deze in te korten. Als de smid na een uur terug is worden de balk en de palen naar binnen gedragen, Peter helpt ook mee want het is heel zwaar.

Alles wordt aan elkaar gelast en vastgezet met bouten aan muur, vloer en plafond, hierdoor ontstaat een stevige constructie.

De plaats van deze paal in het toekomstige appartement is zeer ongunstig, precies op de plek waar de kitchnette zou komen maar het is niet anders. Ik vertel aan Peter hoe we dit "probleem" op gaan lossen zodat het er toch nog esthetisch uit gaat zien: we maken in de kitchenette een hoge diepe kast waar deze paal binnenvalt zodat je de paal niet meer ziet in het appartement.

De smid gaat op zolder verder met het lassen van de staalconstructie op de vloer, de lasdampen maken dat hij tussentijds moet stoppen om een ventilator te gaan halen. In dat gedeelte van de zolder zit namelijk geen raam en het staat blauw van de rook.

Gelukkig hebben wij aan het einde van de middag een afspraak in Montalfoglio bij Casa Cantina. 
We zijn uitgenodigd om te komen barbecueën bij vier Nederlanders die daar een huis hebben opgeknapt. We hebben hen via de steenhandelaar uit Friesland leren kennen waar wij onze douchebakken hadden gekocht. Toeval wil dat zij daar ook spullen hadden gekocht en dat we dit allemaal mee naar Italië hebben genomen en maar op 5 kilometer afstand van elkaar ieder met een eigen verbouwing bezig zijn. Als we hun huis hebben gevonden worden we hartelijk ontvangen door Frans en Karin en Marcel en Marga. Op mijn krukken laat ik me rondleiden en Frans vertelt enthousiast hoe ze de verbouwing hebben aangepakt. Ze hebben een prachtig uitzicht en het grappige is dat je in de verte ons huis heel goed kunt zien liggen. We gaan lekker buiten zitten om met een wijntje van de laatste zonnestralen te genieten. Door de wind wordt het daarna toch wel fris en wanneer Marcel het vlees op de barbecue legt gaan we met zijn zessen aan een grote tafel zitten in hun gezellige boerenkeuken. We praten niet alleen maar over Italië maar ook over het werk in Nederland en we lachen wat af. Ik verbaas me er elke keer weer over hoe snel je van vreemden naar vrienden gaat in zo’n korte tijd als het klikt. Als we weer naar ons klushuis vertrekken horen we grote donderklappen in de verte en we zien de bliksemschichten boven de heuvels.

Vrijdag 8 september 2017

Vandaag moet ik het bezuren, gisteren toch te lang op krukken gelopen en mijn been omlaag gehouden. Mijn voet is dik en zeer pijnlijk. 

Ook bevindt zich een grote bloeduitstorting op mijn kuit. Ik neem weer even contact op met Pieter Bas, de bruidegom waar ik deze zomer voor heb getolkt hier in Italië. Hij is in Nederland werkzaam als manueel therapeut en deze keer helpt hij mij met adviezen voor mijn enkel en dat is fijn.

Gelukkig kunnen we onze pech deze vakantie goed relativeren want er zijn ergere dingen weten we juist nu, we nemen er in ieder geval maar weer een wijntje op.

’s Middags komen Peter en Luca langs om de toekomstige opdracht te bespreken. Ze gaan voor ons het zwembad uitgraven en bouwen van 5x10 mtr. Naast het zwembad moet een fundering worden gestort van 14x8 mtr, dit zal als terras gebruikt worden en daar zullen we later het tuinhuisje en pergola op bouwen. Ook moeten alle grondwerken worden gedaan en een ondergrondse regenwateropvang van 5000 liter zal worden ingegraven. De bestaande putten dienen te worden opgegraven en waar nodig opgemetseld, de boomstronk moet nog weg en we willen 2 pilaren laten maken voor het autohek op de plek waar het bushokje heeft gestaan. Ook gaan ze een omheining om ons terrein plaatsen met palen en gaas waar wij dan weer klimplanten tegenaan kunnen laten groeien. Al met al een grote opdracht. We komen een prijs overeen waarbij zij de vrijheid krijgen om zelf te bepalen wanneer ze de opdracht gaan uitvoeren en hoe lang ze erover doen. Maar eerst moeten ze natuurlijk wel de zoldervloer afmaken.

Zaterdag 9 september 2017

Het is prachtig weer vandaag en we genieten nog even van ons mooie uitzicht. 

Aan het begin van de middag komen Frans, Karin, Marcel en Marga langs en laten we hen vandaag ons klushuis zien. Ondanks dat we tegelijkertijd zijn begonnen aan de verbouwing zijn zij al bijna klaar en bij ons moet er nog heel veel gebeuren, heel veel. Maar goed, uiteindelijk komt het natuurlijk goed en we beloven dat we hen in de toekomst weer zullen uitnodigen om de progressie te laten zien.

Zondag 10 september 2017

Peter klust vandaag nog even in de keuken en het kleine woonkamertje. Ook voor hem is het een rare klusvakantie want hij heeft weinig kunnen doen. Maar goed een keer een wat rustiger klusvakantie is ook niet erg. Aan het einde van de middag hebben we afgesproken om nog iets te gaan drinken met Bert en Germa. We ontmoeten hen in IBar in San Lorenzo in Campo en zij hebben vier vrienden bij zich. We drinken een paar wijntjes, het is weer erg gezellig. Zij gaan daarna naar het feest in Nidastore maar dat is met mijn enkel niet verstandig om te doen dus wij gaan weer terug naar huis. De vakantie zit er al weer bijna op.

Maandag 11 september 2017

Net als we weg willen gaan richting het vliegveld komen Peter en Luca aan om verder te gaan met de zoldervloer. We wensen hen veel succes en gaan rijden, we hebben alle tijd en gaan eerst aan de kust nog even koffie drinken. Het is nog droog maar donkere wolken zien we in de verte aan komen.

Wanneer we op het vliegveld van Ancona onze huurauto weer hebben ingeleverd is het wachten op de vlucht. De vlucht is vertraagd en zal drie kwartier later vertrekken. Vanuit de vertrekhal zien we het stortregenen en bliksemen en we beginnen ons al een beetje zorgen te maken, hoe lang zal dit gaan duren? Totdat er ineens wordt omgeroepen dat ons vliegtuig niet komt, de vlucht naar Weeze is geannuleerd. Het toestel is uitgeweken naar Bologna en komt niet meer naar Ancona. Door Ryanair wordt vriendelijk verzocht om je bagage te komen ophalen. Rustig verlaten we de vertrekhal naar de centrale hal op het vliegveld. En nu? Peter moet morgen werken. Er wordt ons al snel duidelijk dat we zelf een andere vlucht dienen te boeken want dat gaat de vliegmaatschappij niet doen. Er is maar één alternatief vanaf Ancona en dat is pas op vrijdag terugvliegen. Dat kan echt niet want Peter moet werken, dus we zoeken verder. De ene na de andere vlucht is net volgeboekt op het moment dat ik het wil boeken. Vandaag terug vliegen gaat echt niet meer lukken. Uiteindelijk vind ik er één op dinsdag vanaf Bologna naar Eindhoven voor heel veel geld. Peter gaat naar het autoverhuurbedrijf om een auto te huren die we hier in Ancona kunnen huren en in Bologna mogen inleveren, het kan maar is heel duur. En dan gaan we onderweg naar Bologna, 200 km rijden. 

Het is één groot regengordijn op de weg en je ziet bijna niets. Misschien toch maar goed dat de vlucht geannuleerd is want de omstandigheden zijn toch wel heel slecht. Onderweg boek ik op mijn telefoon een overnachting in het airporthotel van Bologna. Deze dure teleurstelling van totaal 900,-- (vlucht, autohuur, hotelovernachting, brandstof en eten) spoelen we in het hotel weg met een lekker wijntje en besluiten er dan maar het beste van te maken. Hopelijk kunnen we nog iets van het geld terugkrijgen van Ryanair.

Dinsdag 13 september 2017

We slapen uit want we vliegen pas om 15.40 uur vanaf Bologna. Omdat ik nog met krukken loop gaan we wel bijtijds naar het vliegveld. Wat een drukte, wat een mensen, wat een hel! Nog een dag op een druk vliegveld met een pijnlijke enkel werkt niet mee aan een goed humeur maar we gaan rustig wachten op de vlucht. Op het vliegveld staan wel mooie auto’s tentoongesteld. Lamborghini's, en als we de slurf doorlopen naar het vliegtuig zien we dat de vliegtuigen naar de gate worden begeleid door een Lamborghini follow me voertuig.

Uiteindelijk vertrekken we, wel met vertraging, maar we gaan onderweg. Om 18.00 uur landen we op Eindhoven en ik schiet even vol als we door mijn vriendin Maaike worden ontvangen bij de aankomsthal. Alle teleurstelling van deze vakantie en de pijn in mijn enkel borrelt even naar boven. Met zijn drieën drinken we een bakkie thee en al snel weten we Maaike met veel humor al onze rampverhalen te vertellen. We kunnen er weer om lachen. Maaike is speciaal naar Eindhoven gekomen om ons naar het vliegveld van Weeze te brengen waar onze auto staat. Samen met haar rijden we 95 km naar Weeze en daarna nemen we afscheid van haar. Wat een ongelooflijke lieve actie van Maaike om ons te brengen. Op de parkeerplaats in Weeze moeten we met onze auto nog 15 minuten wachten omdat er een Duitse automobilist in de sluis staat die niet heeft betaald. Men wil hem er niet door laten waardoor niemand de parkeerplaats af kan. Zou dit dan echt het allerlaatste beetje pech zijn van deze vakantie? Eindelijk gaan we met onze eigen auto onderweg naar huis. Om 23.00 uur komen we aan in Den Haag en slapen we weer heerlijk in ons eigen bed.