28 september 2014:
Vanavond vertrekken we naar een hotel in Brussel en morgenochtend vliegen we vanaf Brussel Charleroi met Ryan Air naar Ancona, Italië. In Nidastore hebben we een appartement gehuurd waar we verblijven tot vrijdag.
Na vele jaren dromen, sparen, verkennen van de provincie Le Marche in Italië is het dan nu zover. Dinsdagochtend hebbenn we een afspraak bij de notaris en krijgen we de sleutel van ons (nog te verbouwen) droomhuis in San Pietro (hoe toepasselijk; Pietro is Peter in het Italiaans).
Afgelopen zomervakantie (juni 2014) hebben we vele huizen (tiental) gezien met diverse makelaars. Via internet hadden we een selectie gemaakt. Dit varieerde van bouwgrond, tot vervallen boerderijen in de middle of nowhere met een eigen weg die door een beek ging...., of wat dachten jullie van een oude schuur die als huis te koop werd aangeboden maar nog niet bij het kadaster was geregistreerd....we stonken nog dagen naar duivenpoep want daar stonden we tot onze enkels in. Tijdens deze bezichtigingen regende het soms pijpenstelen en 1 makelaar zou ons bij 1 huis wel even de erfgrens laten zien terwijl we in de auto zaten, gevolg was dat we met auto en al gingen glijden omdat het te steil en nat was maar we hebben het overleefd. Of een huis wat eigenlijk maar 1 muur was die nog stond op de heuvel met een magistraal uitzicht maar veel te duur.... En zo kunnen we nog wel even doorgaan met het vertellen van onze avonturen in het mooie Italië.
Maar toen was daar die ene dag, de zon liet zich weer zien en we zouden nog 1 huis bekijken. Deze gingen we bekijken zonder makelaar omdat we op internet (google maps) hadden gezien waar het huis lag en dan konden we altijd daarna nog een makelaar contacten. Op internet leek het huis op de foto klein, terwijl er in de advertentie stond dat het 200m2 was, met eigen grond, aan een weg (dus geen eigen weg die iedere paar jaar moet worden onderhouden op eigen kosten).
Afgelopen zomervakantie (juni 2014) hebben we vele huizen (tiental) gezien met diverse makelaars. Via internet hadden we een selectie gemaakt. Dit varieerde van bouwgrond, tot vervallen boerderijen in de middle of nowhere met een eigen weg die door een beek ging...., of wat dachten jullie van een oude schuur die als huis te koop werd aangeboden maar nog niet bij het kadaster was geregistreerd....we stonken nog dagen naar duivenpoep want daar stonden we tot onze enkels in. Tijdens deze bezichtigingen regende het soms pijpenstelen en 1 makelaar zou ons bij 1 huis wel even de erfgrens laten zien terwijl we in de auto zaten, gevolg was dat we met auto en al gingen glijden omdat het te steil en nat was maar we hebben het overleefd. Of een huis wat eigenlijk maar 1 muur was die nog stond op de heuvel met een magistraal uitzicht maar veel te duur.... En zo kunnen we nog wel even doorgaan met het vertellen van onze avonturen in het mooie Italië.
Maar toen was daar die ene dag, de zon liet zich weer zien en we zouden nog 1 huis bekijken. Deze gingen we bekijken zonder makelaar omdat we op internet (google maps) hadden gezien waar het huis lag en dan konden we altijd daarna nog een makelaar contacten. Op internet leek het huis op de foto klein, terwijl er in de advertentie stond dat het 200m2 was, met eigen grond, aan een weg (dus geen eigen weg die iedere paar jaar moet worden onderhouden op eigen kosten).
We kwamen bij het pand, stapten uit en op dat moment reed er een autootje voorbij met hierop Vigili del fuoco (brandweer). We zeiden tegen elkaar: is dit een teken?... We liepen rond het huis en werden steeds enthousiaster. Het uitzicht aan voor en achterkant was prachtig: glooiende heuvels zover als je kon kijken, een prachtig rustig agrarisch gebied. Het huis stond leeg en we zagen enkele ramen die stuk waren. Ik zei tegen Peter: laten we kijken of we naar binnen kunnen, er is toch niemand die het ziet en het staat tenslotte te koop. Dat lukte en toen we binnenkwamen vielen we allebei stil: het was liefde op het eerste gezicht, de hoge plafonds, de prachtige vervallen houten deuren en binnenluiken. We liepen van ruimte naar ruimte...wat was het groot en het trappenhuis, prachtig en groot.....was dit wel een huis? Het leek wel een oude school...toen kwamen we in een grote ruimte met plafonds van ruim 4 mtr. hoog en die ramen... Het was niet gek dat het op de foto leek of het klein was, als je uitgaat van normaal formaat ramen... maar dit waren hele grote ramen.
Verliefd dus...maar ja, het was alleen de bedoeling om ons te oriënteren om te kijken wat we nu eigenlijk wilden voor soort huis in Le Marche. We moesten weer terug naar ons vakantieverblijf aan de kust van Le Marche want het Nederlands elftal speelde 's avonds.
Het liet ons niet los en we contacten de makelaar per mail om te vragen naar de goedgekeurde bouwvergunning die werd genoemd in de advertentie. De volgende ochtend zaten we op een terras aan de kust aan de koffie toen we de mail checkten. Er zat een bouwvergunning op voor een giga verbouwing die het huis 2x zo groot maakt en er 9 appartementen van maakt. Dit was niets voor ons, dat was veel te groot en kostbaar. Op dat moment ging de telefoon, een Italiaans nummer.....het was de verkoper van het huis...hij vertelde ons dat het een oude basisschool was en wilde al onze vragen beantwoorden. We keken elkaar aan en dachten: toch nog een keer gaan kijken? Ja, dus we spraken af voor de volgende dag. Tja, en de volgende dag spraken we dus de geometra (en eigenaar) van het huis. De oude school had 1 groot leslokaal en zelfs een jeu de boulebaan in de tuin, er zit een redelijk stuk grond bij maar het loopt wel af (uitdaging!), de lerares woonde vroeger aan de linkerzijde van het gebouw die uit 2 verdiepingen bestaat...en zo kunnen we nog wel even doorvertellen. Dit was allemaal in juni.
Terug in Nederland hebben we veel heen en weer gemaild over begrotingen om het huis bewoonbaar te maken. Het zal de komende jaren hard sparen worden want hier gaat heel veel geld in zitten. Maar ja, het is onze droom om ooit echt te gaan emigreren naar Italië en Nederland achter ons te laten......dus dan moet je ergens een keer beginnen...
Verliefd dus...maar ja, het was alleen de bedoeling om ons te oriënteren om te kijken wat we nu eigenlijk wilden voor soort huis in Le Marche. We moesten weer terug naar ons vakantieverblijf aan de kust van Le Marche want het Nederlands elftal speelde 's avonds.
Het liet ons niet los en we contacten de makelaar per mail om te vragen naar de goedgekeurde bouwvergunning die werd genoemd in de advertentie. De volgende ochtend zaten we op een terras aan de kust aan de koffie toen we de mail checkten. Er zat een bouwvergunning op voor een giga verbouwing die het huis 2x zo groot maakt en er 9 appartementen van maakt. Dit was niets voor ons, dat was veel te groot en kostbaar. Op dat moment ging de telefoon, een Italiaans nummer.....het was de verkoper van het huis...hij vertelde ons dat het een oude basisschool was en wilde al onze vragen beantwoorden. We keken elkaar aan en dachten: toch nog een keer gaan kijken? Ja, dus we spraken af voor de volgende dag. Tja, en de volgende dag spraken we dus de geometra (en eigenaar) van het huis. De oude school had 1 groot leslokaal en zelfs een jeu de boulebaan in de tuin, er zit een redelijk stuk grond bij maar het loopt wel af (uitdaging!), de lerares woonde vroeger aan de linkerzijde van het gebouw die uit 2 verdiepingen bestaat...en zo kunnen we nog wel even doorvertellen. Dit was allemaal in juni.
Terug in Nederland hebben we veel heen en weer gemaild over begrotingen om het huis bewoonbaar te maken. Het zal de komende jaren hard sparen worden want hier gaat heel veel geld in zitten. Maar ja, het is onze droom om ooit echt te gaan emigreren naar Italië en Nederland achter ons te laten......dus dan moet je ergens een keer beginnen...
Om een lang verhaal kort te maken, in augustus hebben we vanuit Nederland een bod uitgebracht op de oude school. Na een paar onderhandelingen zijn we tot overeenstemming gekomen en nu vertrekken we dus om officieel de handtekening te zetten.
En ja, het zal nog heel lang duren voor het droomhuis ook echt het droomhuis is.....en misschien zullen er nog wel lijken (hopelijk niet letterlijk hihi) uit de kast komen qua kosten maar nu worden we er al heel blij van!
En ja, we hebben nog steeds het appartement bij het Lago Iseo en hier zijn nog steeds geen kijkers voor geweest, we zijn gezakt in prijs maar willen dit mooie plekje niet weggeven voor een appel en een ei dus als niemand het wil dan houden we het als vakantiehuis. Wel willen we het misschien volgend jaar gaan verhuren, maar dat is ook nog een aardige klus en geregel.
Tot zover dit hele lange verhaal over onze droom in Italië. Met veel plezier, gezond realisme over planning en budget, en zoals altijd de eeuwige optimisten gaan we dit grote avontuur aan!
En ja, we hebben nog steeds het appartement bij het Lago Iseo en hier zijn nog steeds geen kijkers voor geweest, we zijn gezakt in prijs maar willen dit mooie plekje niet weggeven voor een appel en een ei dus als niemand het wil dan houden we het als vakantiehuis. Wel willen we het misschien volgend jaar gaan verhuren, maar dat is ook nog een aardige klus en geregel.
Tot zover dit hele lange verhaal over onze droom in Italië. Met veel plezier, gezond realisme over planning en budget, en zoals altijd de eeuwige optimisten gaan we dit grote avontuur aan!